AKSİLİK

43

Gözlerimi sımsıkı yumup derin bir nefes aldığımda Gurur'un sesini duydum.

-"Ceylin?"

Burnumu çekip kafamı sese doğru çevirdiğimde bana kaşlarını çatıp bakan çocuğu gördüm. Gözyaşlarım benden izinsiz bir şekilde akmaya devam ettiğinde önemsemeyip birkaç adım attım ve kaldırıma oturup dizlerimi kendime doğru çektim.

Gurur sessizce yanıma doğru geldiğinde burnumu çekip yüzüne bakmadan dudaklarımı araladım.

-"Senin ne işin var burada?"

-"Abine geleceğimi söylemiştim, sanırım sana söylememiş."

-"Fırsatı olmamıştır."

-"Ağlamak güzeldir ama sen bokunu çıkartıyorsun."

O da benim gibi kaldırıma oturup sırtını binaya yasladı ve bacaklarını benim yaptığım gibi kendine doğru çekti.

-"Neyin var?"

-"Sorun bu...Benim bir şeyim yok."

Bana baktığını hissettiğimde burnumu silip gözlerimi yumdum. Ben çoğu şeyi anlayamıyordum.

-"Annen mi bir şey dedi?...Abin bahsetmişti sizin durumla-"

-"Benim bir annem hiçbir zaman olmadı ki."

Gözlerimi hızla ona çevirip cümlesini bölüp titreyen sesimle konuştuğum da yutkunuşunu gördüm. 

Gözlerini benden kaçırıp önüne döndüğü esnada ellerini yumruk yapıp sessizliğe bürünmüştü bende tekrar konuşma kararı almıştım.

-"Hep özendim...Annesi olanlara, babası olanlara, mutlu bir ailesi olanlara...Ben hayatım boyunca sadece abim tarafından sevildim...Annem ben yokmuşum gibi gözlerimin önünde abimin üstüne titriyor, ben bir hiçim onun gözünde. Hiç unutmam bir keresinde beni sevmesi için yalvarmıştım..."

Derin bir nefes alıp verdiğim esnada gözlerim boşluğa dalmıştı. Gözyaşlarım bitmemişti ama ben bitmiştim.

-"Hayatımda hiçbir zaman sevilmeyeceğimi söyledi...İntihar etmeye çalıştım onu bile beceremedim."

Son cümlemi kurar kurmaz mutluluktan uzak bir şekilde gülümsediğimde gözlerim kucağımda birleştirdiğim parmaklarıma kaydı.

-"Ben sadece sevilmek istedim ama sevenim olmadı...Barış'ı ilk gördüğümde içimde değişik duygular oluşmuştu. Belki dedim...Belki bende sevilirim ama o da olmadı. Zaten benim istediğim hiçbir şey olmamıştı ki."

Burnumu çekip dudaklarıma gelen gözyaşını silme zahmetine bile girmeden hafifçe gülümseyerek konuşmama devam ettim.

-"Benim abimden başka kimsem olmadı...Yaşadığım hiçbir şeyi bilmiyordu ama ben bencillik yapıp gözlerimden anlamasını istedim..."

Gurur'un beni izlediğini hissedip kafamı ona doğru çevirdim ve gözyaşımın burnumun kenarından akmasına izin verdim. 

-"Seni seven bir ailen olduğu için çok şanslısın."

Titreyen dudaklarımı ıslatıp önüme döndüm ve beni izlemesini önemsemeyip burnumu hırkamla sildim.

-"Kardeşin hayatta olduğu için sende çok şanslısın...Kız kardeşimi o kadar çok özlüyorum ki, beni bu yalnızlık savaşına soktuğu için bazen çok öfkeleniyorum."

Gurur burnunu çektiği esnada elimin tersiyle yanağımı silip kafamı oynatmadım ve sessizce konuşmasına devam etmesini bekledim.

-"O benim her şeyimdi...Abin gibi benim de önceliğim kardeşimdi...O yüzden Yağız'ı çok kıskanıyorum. Lanet olsun ki arkadaşımı bu yüzden çok kıskanıyorum!...Elimde değil, size hep imrenerek bakıyorum...Sana neden boks öğretmek istemiyordum biliyor musun?"