AKSİLİK

4

Onlar odamdan çıktıktan sonra kendimi düşünmeye bıraktım.Sorguluyordum,bu ailede ki yerim neydi? Abime her şeyi anlatmayı göze alıyor muydum? Ben bu insanlara ne yapmıştım? Benden ne istiyorlardı?

Kafam resmen davul gibi olmuştu,her yerden ayrı bir ses vardı.Düşüncelere boğulurken uykumun geldiğini fark ettim ve alarmımı kurup telefonumun sesini açtım sonra komodinin üzerine bırakıp lambamı söndürdüm.Abim evde değildi ne zaman geleceğini bilmiyordum,aslında böyle iyi olmuştu.Onu görmeden uyusam belki kendime gelebilirdim.

Üzerimi değiştirip saçımı taradıktan sonra ışığı açmadan pijamalarımı giyindim.Hızla yatağıma girip sol tarafıma doğru döndüm ve duvarla bakışmaya başladım.

Burnuma doğru akan gözyaşım beni kendime getirmişti.Ağlamak daha çok acı veriyordu.

Burnumu çekip elimi yorganın içinden çıkarıp gözyaşımı sildim ve gözlerimi sıkıca yumup uyumaya çalıştım.Sanırım başarılı olmuştum.

Ne kadar zaman geçti bilmiyordum ama beynim bana sinyal gönderiyordu.Bir şey oluyordu,huzursuzca yatakta kıvranıp gözlerimi sımsıkı yumdum.

Ses duyuyordum.

Sanırım akan gözyaşlarım yüzünden kirpiklerim birbirine yapışmıştı.Zorlukla gözlerimi aralayıp kaşlarımı çattım ve yavaşça arkamı döndüm.Kapıya doğru baktığım sırada yerde oturmuş,dolabımıza sırtını yaslayıp ağlayan abimi gördüm.Ne oluyordu?

Endişeyle yatakta doğrulup yorganı üzerimden attım ve saçlarımı kulaklarımın arkasına sıkıştırıp aceleyle abimin önünde oturdum.Gözleri boşluğa bakıyordu.

Sadece parmakları parkede ufak sesler çıkartıyordu,onun dışında hareket etmiyordu.Sessizce akan gözyaşları yanaklarından süzüldüğünde içim gitmişti.

Lütfen sadece bir dakika düşünün,karşınızda abiniz bir ayağını kendine doğru çekmiş ve bir ayağını da uzatmış bir şekilde yerde sessizce oturup ağlıyor.Dudakları bile ağlamasına rağmen hareket etmiyor,sadece bir boşluğa bakıp yıkılmış gibi ağlıyor.

-"Abi ne oldu?"

Beni duymamıştı,sağ elimi kaldırıp usulca yanağına götürdüm ve gözyaşını sildim.Vücudumu saran kaybetme duygusu resmen beni ele geçiriyordu.

-"Yağız bana bak lütfen."

Elimi yanağından çektiğim sırada abimin yavaşça gözleri beni bulmuştu.Yüzüne acı çekermiş gibi bir tebessüm kondurduğunda bir kez daha ölmek istedim.Ona bunu yaşatmaya hakkım yoktu.

-"Seni koruyamadım."

-"Anlamıyorum."

-"Sana zarar veriliyor."

-"Abi-"

Titreyen sesimi bölüp kendisi konuşmaya devam etti.Özür dilerim yemin ederim binlerce kez özür dilerim.

-"Aptalın tekiyim değil mi Ceylin? Bana güvenemiyorsun,bir sik anlatmıyorsun.Senin yanında olamıyorum diye mi?"

Başımı hızla iki yana salladıktan sonra abim burnunu çekip diğer ayağını da kendine doğru çekti ve fısıldarmış gibi konuşmaya devam etti.

-"Bu yıl son senem,üniversiteye gideceğim.Bu sefer işler daha kötü olacak,seninle aramızda binlerce kilometre olacak ve ben senden uzaklaşmış olacağım.Bana her şeyi çok geç olmadan anlat kardeşim.Sana yalvarıyorum sana neler olduğunu bana anlat,anlat ki abilik görevimi yerine getirebileyim."

Tam o an karar verdim,abimden saklamayacaktım.Yapmamalıydım,o benim tek değerlimdi.Bir şey olursa ilk ona söylemeliydim ama ben tam tersine ilk ondan kaçmıştım.Koca bir aptaldım.