AKSİLİK

11

-"Hâlâ ne hediye istediğini söylemedin bebeğim."

Atalay gülerek elini Gurur'un omzuna attığında Gurur'un öldürücü bakışlarıyla karşılaştı,resmen gözleriyle birkaç saniye içinde Atalay'ı dövmüştü.

-"Bir daha bana bebeğim dersen seni kum torbası yapar odama asarım çocuk."

Atalay çocuk lafına sinirlenmiş olacak ki kolunu hızla onun omzundan çekti ve gözlerini devirip arkasına yaslandı.Abim gülerek çatalını bıraktıktan sonra etrafa baktım ve gerçekten dayak yiyeceğimi anladım.

Korktuğum için yavaş bir şekilde telefonumu cebimden çıkardım ve abime göstermeden masanın altında gelen mesajlara göz gezdirdim.Annemden üç mesaj vardı.Yutkunup sohbete tıkladım ve yazdıklarını hızla okuyup görüldü attım.

Annem: Sen hangi cehennemdesin?!

Annem: Yokluğumu fırsat bilip dışarda sürtmeye mi gittin,lanet olası çocuk!

Annem: Yarım saat içinde evde olmazsan kendini ölmüş bil.

Sohbetten çıkıp telefonu cebime sıkıştırdım ve korkuyla yanaklarımın içini yemeye başladım.Ne zaman stres yapsam yanaklarımın içini yerdim.

-"Abi kalkalım mı?"

-"Kız sıkıldı bizden."

-"Normal,evcilik oynayacak yaşta değiliz o da haklı."

Kirpiklerimin altından Gurur'un benimle dalga geçermiş gibi konuşmasını dinledikten sonra abimin ona cevap vereceğini anladım.

-"Evcilik değil,dövüş oyunları oyna.Her zaman yaptığın gibi."

Abim ona göz kırpıp ayağa kalktığında Atalay'ında ayaklandığını gördüm,hızla bende sandalyemi geri çekip masanın yanında dikilmeye başladığımda Gurur'un hâlâ rahat bir şekilde oturduğunu gördüm.

-"Ona boks öğretmeyeceğim."

Atalay yanımızdan uzaklaşıp kasaya ilerlediğinde abim ona sadece göz devirmekle yetindi.Abim çok emindi ama nedense bende emindim.

Bana yardım edecekti,öyle hissediyordum.Ya da acizliğimden dolayı birinin bana el uzatıp yardım etmesine ihtiyacım vardı.Abim başarılı bir boksör olsaydı sonuna kadar benim için her şeyi yapardı ama bana profesyonel bir şey öğretemeyeceği için arkadaşından istemişti.Onu anlıyordum,en iyi şekilde kendimi savunmamı istiyordu.

***************

-"Bakkaldan istediğin bir şey var mı kardeşim?"

Abim apartmanımızın biraz ilerisinde olan bakkalı gösterdiğinde hevesle kafamı salladım.Canım çok çikolata çekmişti..

-"Çikolata abi."

-"Tamamdır,sen eve geç bekleme beni burda.Sigara da alacağım."

-"Tamam."

Gülümseyerek apartmandan içeri girdiğimde yol boyunca yaptığımız esprileri düşündüm.Abim çok komikti,beni ciddi anlamda bir tek o gülümsetiyordu.

Aklıma annem gelince korkuyla merdivenleri çıktım ve ikinci kata geldiğimde yutkunup derin bir nefes aldım.Tam kapıya vuracağım sırada kapı hızlı bir şekilde sonuna kadar açıldı ve ben daha ne olduğunu anlayamadan annem kolumdan tutup içeriye sertçe çekti.Kapıyı kapatıp Bana sert bir tokat attıktan sonra başımı hemen doğrulttum ve konuşmak için dudaklarımı araladım ama buna izin vermeden saçlarımdan tuttu ve beni geriye doğru çekti.

Saçlarıma o kadar asılıyorduki acı içinde kendimi yere attım ama o bırakmadı.Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladığında bırakması için bağırdım ama beni dinlemedi.Dikkatli bakarsanız sinirlendiğini görebilirsiniz.

-"Allah belanı versin senin! Senin gibi bir çocuğum olacağına keşke hiç olmasaydı,ne biçim evlatsın be sen!"

-"Ben bir şey-"

-"Okula gitmeyeceksin,bundan sonra evden çıkmayacaksın."

Annem yerde boğazımı yırtarcasına ağlamamı önemsemeden karnıma sert bir tekme attığında acı içinde öne doğru gittim.

Kapının açılma sesini duymamış olacak ki son dokunuş olarak üzerime tükürüp geriye çekti kendini.

Yere düşen bir şey olmasaydı annem kafasını kaldırıp kapıda şoka girmiş abimi görmeyecekti.Evet,ilk defa abim dayak yediğime şahit olmuştu.

-"Oğlum sen-"

-"O çeneni sakın açma."

Abimin öfkeli sesi beni kendime getirmemişti.Annem attığı tekme cidden çok sertti ve yerden kalkmamama neden oluyordu.

-"Sen nasıl bir annesin lan! Senden nefret ediyorum,o pislik kocandan nefret ediyorum.Allah ikinizinde belasını versin! Şu kızı bu küçücük eve çok gördünüz ya hiçbir şey demiyorum.Yazık size."

Abimin bağırmalarının ardından annem ağlamaya başlamıştı.Abime gidip sarılmaya çalışıyordu ama abim annemi ittirip benim yanımda hızla gelmişti.Karnım sızlıyordu.

Saçlarımı yüzümden çekip kollarımdan nazikçe tuttuğunda ona yüklenmemek için kendi çabamla kalkmaya çalıştım ama izin vermedi.Abim beni kucağına alıp odamıza doğru ilerlediğinde gücümün azaldığını anlıyordum.Ben artık yaşamak istemiyordum.

Annem hızlı adımlarla peşimizden geldiğinde abim beni yavaşça yatağıma bıraktı ve arkasını dönüp annemin kolundan sert bir şekilde tuttu sonra odamızdan çıkartıp kapıyı kilitledi.

Annem ısrarla kapıya vurup abimle konuşmaya çalışıyordu ama abim çok sinirli olduğu için odanın ortasında ayakta dikiliyordu.Aldığı nefes sesleri bile çok korkutucuydu.

Cebinden hızla telefonunu çıkartıp birkaç saniye içerisinde kulağına götürdüğünde kimi aradığını merak bile etmedim çünkü canım acıyordu.

Bana neden bunları yapıyorlardı? İnsanlara bir zararım olmamasına rağmen neden bana acı çektiriyorlardı?

-"Bana acil otel ayarla...Sorma bir şey Gurur...Tamam."

Telefon görüşmesi bittiğinde hızla yanıma geldi ve komodinin üzerinde ki sürahiden bardağa su döktü sonra içmem için doğrulmama yardım etti.

-"Her şey için özür dilerim.Bunları yaşadığın için özür dilerim...Hepsine değiştiğini kanıtlayacaksın kardeşim,başaracaksın biliyorum zor olacak ama yapacağız...Abin hep yanında,bunu unutma."

Sonlara doğru titreyen sesini duymamla kollarımı kocaman açıp ona sarıldım.On saniye falan sarılı kaldıktan sonra kendini geri çekti ve burnumu hafifçe sıkıp yanıma koyduğum su bardağını aldı ve ayağa kalktı.Dolabımızın yanında duran büyük valizi aldığında yatakta yavaşça doğruldum.Valizi kucaklayıp yatağın üzerine koyduktan sonra düşündüm.

Abim benim için her şeyi yapıyordu bende onun istediğini yapıp değişecektim.O boksa başlayacaktım.Yemin ederim o insanlara bunların hesabını soracaktım.