Dudakları hafifçe dudaklarıma temas etti. Nefesi nefesim olacak kadar yakınımdaydı. "Gül Güzeli.." diye fısıldadı. "Hep kal."
Hep kalmak isterdim Afşin eğer parmağında
başka bir kadının yüzüğü olmasaydı.
Zihnimde yankılanan g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"10.ŞAFAĞIN KOYNUNA YATIRILMIŞ HAYALLER"
Bazı kelimeler vardı; o kelimeler bir araya gelerek ateşi bulurlardı. Buldukları o ateş bazen söyleyeni bazen de duyanı yakardı.
Afşin Mirzaoğlu bilmiyordu ama onun dudaklarından dökülen kelimeler kalbime dokunup ruhumu ateşe veriyordu. Kendimi bitmek bilmeyen bir savaşın ortasında buluyordum. Beynim sürekli onunla bir ihtimalimiz olmadığını bağırırken kalbim onun sesine yatıp uyumamız gerektiğini fısıldıyordu. Hangisinin tarafını tutarsam tutayım canı yanan sadece ben oluyordum.
Ela irislerimi kahverengi gözlerden çekerek tabağıma diktiğimde onun bana bakmayı sürdürdüğünün farkındaydım. Muhtemelen ben konuşmadan bana bakmaya son vermeyecekti ama benim ona söyleyebileceğim tek bir kelimem bile yoktu.
Derin bir nefesi içime çekerek onunla ilgili kötü düşünceleri zihnimden kovaladım. Kafamı kaldırarak hâlâ bana bakmakta olan adama baktım. "Afşin," diye fısıldadım. "Gülümsediğin anları seviyorum."
Çocukken alınmış gülümsemelerine inat seni hep gülümsetmek istiyorum.
Afşin ilk başta itirafım karşısında donakalsa da sonrasında hafifçe gülümseyerek arkasına yaslandı."Sevmelisin." dedi. "Sonuçta dünyanın en güzel gülümsemesine şahit oluyorsun o anlarda."
Egosu karşısında gözlerimi kısarak "Dünyanın en güzel gülümsemesi?" diyerek tekrarladım onu. "Sözlerimden bunu mu çıkardın?"
Kafasını iki yana sallayarak "Hayır." dedi. "Sen o anları sevdiğini söyledin karşılaşmış olduğum diğer insanlarsa gülümsememin fazla güzel olduğunu."
Elimdeki çatalı tabağa bırakıp arkama yaslandım. Hissettiğim rahatsızlıkla "Kimlermiş gülümsemenin güzel olduğunu söyleyen insanlar?" diye sordum. Ses tonumu ayarlayamadan sorduğum soru onun sesli gülmesine neden olurken sinirle kollarımı göğsümde birleştirdim. "Komik bir soru sorduğumu zannetmiyorum."
Homurdanmamla dudaklarını birbirine bastırarak gülüşünü sonlandırmaya çabaladı ama başaramadı. Sinirle ona bakıyor olmam içindeki gülme isteğini harlıyor olmalıydı, bundan sebeple gözlerini benden çekerek tabağına baktı. Kollarım göğsümde birleşmiş bir şekilde onu izlemeye devam ettim. Bir süre kafası eğik güldükten sonra gülmeye son vererek kafasını kaldırıp bana baktı. Kahverengi gözleri elalarım ile buluştuğunda bir bacağımı diğer bacağımın üstüne atıp sallamaya başladım.
Gözleri ağır ağır tüm yüzümde gezindi. Yüzümde hiçbir mimik oynatmadan boş gözlerle ona bakmayı sürdürdüm. "Verda," dediğini duydum. "Gülmemeliydim ama elimde değildi." Bedenini öne doğru kaydırarak kollarını masaya yasladı. "Düşününce beni kıskan..."
