Dudakları hafifçe dudaklarıma temas etti. Nefesi nefesim olacak kadar yakınımdaydı. "Gül Güzeli.." diye fısıldadı. "Hep kal."
Hep kalmak isterdim Afşin eğer parmağında
başka bir kadının yüzüğü olmasaydı.
Zihnimde yankılanan g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"20.VURGUNU OLDUĞU GÖZLERE KÜSMEK"
İnsanoğlu cehennemi her düşündüğünde ruhunun ateş kazanına atılacağını, işkence görüp çığlıklarıyla zebanileri keyiflendireceğini sanmaktaydı. Fakat cehennem iki yüzü olan bir madalyondu. Görünen yüzü her insanın bildiği yüzüydü, diğer yüzü ise çok bilinmeyendi. Soğuk cehennem; zemheri.
Zemheri kelime anlamı olarak kara kış demekti. Cehennem olarak ise dondurucu soğukta azap çekmekti. Akşam saatleri olmasına rağmen hava soğuk değildi ama genç adamın bedeni hayatında hiç üşümediği kadar çok üşüyordu. Bu andan, kollarına düşen kadından sonra hiçbir ısınma yönteminin kendisine iyi gelmeyeceğini biliyordu. Zavallı adamın ruhu cehennemde azap görüyordu.
Genç adam titreyen ellerinden birini gayriihtiyari bastırdığı noktadan çekip kucağındaki kadının yüzüne götürdü. Güzel yüzü okşarken nereden eline bulaştırdığını bilmediği kan, kadının yanağında iz bıraktı. Göğsü hızla inip kalkarken dizlerinin üstünde duran bedeni tamamen yere düştü. Kendine gelebilmek için gözlerini, her baktığında iyi hissettiği ela gözlere dikti. "Güzelim?" Sesi de bedeninin geri kalanı gibi titriyordu. "Verda?"
Verda Ahıskalı, sevdiği adamın adını seslenişine kayıtsız kalamadı. Gözlerini adamın güzel yüzüne dikti. Adama her baktığında parıldayan gözleri şimdi boş bakıyordu. Ona kırgındı kırgın olmasına ama boş bakmasının nedeni kırgınlığı değildi. Kalbini kırmış olduğu halde sevdiği adamı görmek istiyordu. Eğer şimdi ölüyorsa son gördüğü yüzün sevdiği adama ait olmasını istiyordu ama adamı net görmeyi başaramıyordu. Kalbinin bir karış yukarısında yoğun bir sıcaklık ve acı vardı. Konuşmak, sevdiği adama son sözlerini söylemek istedi. Başaracağını sandı çünkü filmlerde öyle oluyordu, ölmek üzere olan insan son kez de olsa konuşabiliyordu ama o dudaklarını araladığında sadece acıyla inleyebildi.
Kollarının arasında, en güvende olacağı yerde, kadının acı içerisinde inlediğini duymak adamın kulaklarını kesip atmak istemesine neden oldu. Bilseydi kadının daha iyi olacağını hiç düşünmezdi. Bir aralık gecesinde kaderine yazılan kadın için tüm sesleri feda ederdi. Ona ait neşeli sesi ömrünün sonuna kadar duyamasa bile gülümsediğini görmek iyi hissettirdi.
Verda bir kez daha şansını denedi ama başarılı olamadı. Gözlerini kırpıştırdı. Göz pınarlarında biriken yaşlar şakaklarına doğru süzüldü. Adam sıkılı dişlerinin arasından "Şht..." diye mırıldandı. Kadının sesini duymak istiyordu ama o acı tınıya katlanamıyordu. Kadın döktüğü her damla yaş, bir el olup adamın göğsüne sigara bastırıyordu. Göğsünde iz bırakıyorlardı. "Ben buradayım. Yanındayım. İyi olacaksın." Derin bir nefes aldı, bu kadınla beraber aldığı bir nefesti. "Verda, iyi olmak zorundasın. Benimle kalmalısın. Tamam mı?"
