Light Under The Glooms (MPS#2)

Chapter 25

Chapter 25

"Ilang beses na kitang sinabihan, Nate. I don't entertain another guy."

I thought he already stopped asking me to have a dinner with him after the scene he did last time. But this time, it was not just a dinner he was asking for between us; it was a family dinner he had been asking me for.

"Lein, just this one, please," he pleaded.

Still, I stood in my guard. "You know already my answer, Nate. Hindi p'wedeng sasama ako sa family dinner niyo. Ayokong bigyan mo ng motibo sakaling pumayag ako sa gusto mo."

"We're friends, Lein," he said, half laughing. "Friendly dinner lang, and no other feelings. Maybe your mind changed, allowing me to court you if you meet my family."

Napahawak ako sa noo, hindi makapaniwala sa kaniya. "Nate, kaibigan lang ang tingin ko sa'yo. I don't have interest falling in love with you."

Hindi ko alam kung bakit ko pa paulit-ulit na pinapaliwanagan ang taong ayaw buksan ang isip. Paulit-ulit na lang kami rito. Gumaling na nga ang lahat ng sugat ni Jinoh, pero itong si Nate ay gano'n pa rin; walang pinagbago.

"Because of that guy?"

"He's not just a guy. He's my man," I corrected him.

"You're still in a courting stage, Lein. How many months you said? Months? But I can do even years!"
 
I remained calm. I tried to be not affected by his words. I won't allow him to consume me with his thoughts. Wala siyang alam sa relasyon namin ni Jinoh.

I stepped back from him when he held me onto my shoulders, cornering me in his arms. "Bitawan mo ako," sabi ko, mabilis na inalis ang mga kamay niya sa akin. "Iyon ang huling beses na lalapat ang kamay mo sa akin, Nate."
 
His brows furrowed. "If you keep with that attitude, Lein, the man you were proud of will surely give up on you."
 
I felt a pang of pain.

"I'm a guy too, Lein. Alam ko ang takbo ng utak niya. I won't be surprised when he leaves you because of your pettiness. Just be thankful to me because I have a lot of patience with you."

Napako ako sa kinatatayuan. Para akong inalisan ng dila. Mas lumawak ang pagngisi niya nang makita ang reaksyon ko.

Hindi gano'n ang pagkakakilala ko kay Jinoh. Sabi niya, hihintayin niya ako.

I breathe out. Tinapunan ko nang masamang tingin ang binata. Hindi sila parehas mag-isip ni Jinoh. Ibang-iba siya kumpara sa kaharap lo ngayon.

"Ito na ang huling beses na makakausap mo ako," mariin kong sabi.

Dumaan nag takot sa mata niya.  Kinuha ko ang phone ko at dumiretso sa contact. I blocked his number, then showed it to him after.

"Here's my answer to you, Nate," I said, still showing my phone screen on him. "Miski pakikipagkaibigan ay hindi ko na kayang ma-offer sa'yo."

"Lein, you were joking right?" his voice was scared. "Mas mayaman ako sa kaniya. My mother owns a news agency."

"Wala akong pake sa yaman," pinal kong sabi bago siya iwan. Ni hindi ko pinansin ang pagtawag niya sa akin. I had enough from him. Ang tanging kakulitan lang na tinatanggap ko ay kay Jinoh.

Maaga nagsara ang shop kaya hindi na ako nagpasundo pa kay Jinoh. Kinausap ko na lang siya hanggang sa makauwi ako.

"Nag-away ba kayo ni Nate? Hindi mo kasi pinapansin," bulong sa akin ni Lia kinabukasan nang makita niyang lumabas na ang lalaki.

Ngumiti ako sa kaniya," Pinutol ko na ang kung anong meron sa amin."

"Bakit? May nangyari?"

"Hindi siya marunong tumanggap ng hindi, Lia," pag-amin ko. "Ilang beses ko nang sinabi na hindi ko siya gusto. Na hindi ako pumapayag na ligawan niya ako. Still, paulit-ulit siya hanggang sa nagiging uncomfortable na ako."