"Bana o ilaçları getireceksin!"
Katran karası gözleri, gecenin zifiriyle karışarak daha da tehlikeli bir hal almıştı. Farketmemesini umarak sessizce yutkundum.
"Neden bunu yapayım?" diye yönelttim sorumu.
Gülümsedi. Bu samimiyetten çok uzak bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Sen miydin sebebi....
🌵
Okuduğum notun etkisiyle ne yapacağımı şaşırmıştım. Ne fotoğrafından bahsediyordu, adımı nereden biliyordu. Hayatım çok normalmiş gibi birde bu saçmalıklara kafa yormak zorunda kalıyordum. Bir insan nasıl bu kadar pişkin olabilir aklım almıyordu. Birde aptal aptal sırıtmıştı.
Bu saçmalıkları daha sonra çözmeyi aklıma not edip arabayı çalıştırdım. Öğleden önceki derslere girmemiştim ama sonrakilere girmek zorundaydım. Hocaları kendime musallat edip, alttan ders vermek zorunda kalmak istemiyordum.
Telefonumdan müzik açıp arabaya bağladım. Bu şarkıyı çok seviyordum. Garip bir şekilde ruhumu dinlendirdiğini hissediyordum. Tam yerinde sanki gökyüzü şarkıya ahenkle uyum sağlamak için akıtıyordu göz yaşlarını. Hafiften yağmur yağmaya başlamıştı.
'Ve gök ağladı her sabah' 'Ben kayboldum yeniden' 'Şu camlardan süzülen' 'Tane tane'
Kendimi o kadar kaptırmıştım ki ne zaman okula vardığımı bile anlamamıştım. Yönümü otoparka çevirerek boş bir yere arabayı park ettim. Çantamı alıp okula doğru yürümeye başladım. Yağmur yavaş yavaş şiddetini arttırıyordu. Telefonumdan saate baktığımda dersin başlamasına daha yarım saat olduğunu gördüm. Hemen Nefha'yı aradım. İkinci çalışta açmıştı.
"Nefha neredesiniz geldim ben. "
"Kafeteryadayız çiçeğim. "
"Tamam beş dakikaya yanınızda olurum."
"Tamam çiçeğim görüşürüz. "
Bi cevap vermeden telefonu kapattım. Kafeteryaya doğru ilerlerken karşıdan üzerime doğru at gibi koşan birini görmemle panikleyip hafif sağa doğru çekildim. Çocuğun yanımdan geçip gitmesini beklesem de öyle olmadı. Beni kollarımdan tutarak onu kovalayan çocukla arasına bir nevi siper etti.
"Sen ne yaptığını sanıyorsun bıraksana beni!"
Onu kovalayan çocuk da bana destek olur gibi;
"Harbiden napıyorsun oğlum sen. Davamıza kızı karıştırma bırak kızı. "
"Heee bırakayım da ağzıma sıç demi. Yemezler aslanım."
Daha sonra beni kendine çevirdi.
"Bak tatlı arkadaşım. Arkadandaki odunun ham maddesi olan herife bir şaka yaptım. Yapmaz olaydım. Şimdi sen gidersen bu beni burada lime lime eder yetmedi doğrar parçalarımı da sokak hayvanlarına yem gibi dağıtır. Lütfen şu sakinleşene kadar koru beni."
Tuhaf bir şekilde gerçekten korktuğunu hissetmiştim. Ve bu bende gülme arzusu yaratıyordu. Birşey söylememe fırsat kalmadan diğer çocuk konuştu.
