"Bana o ilaçları getireceksin!"
Katran karası gözleri, gecenin zifiriyle karışarak daha da tehlikeli bir hal almıştı. Farketmemesini umarak sessizce yutkundum.
"Neden bunu yapayım?" diye yönelttim sorumu.
Gülümsedi. Bu samimiyetten çok uzak bir...
Kapağımız değiştiiii ve yeni kapağa tam anlamıyla aşık oldum. Kapağımızın tasarımcısına eywallah diyoruz dğwşxğaşdğw. Ellerine sağlık bebeğim siradanbiryazar1
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı medyada🎶
🌵
Sorduğu soruyla gözlerim kocaman açılmıştı. Ne demişti o? Giray mı?
"Sorduğun soru mu şimdi Ares? Elbette Giray'la birlikte değilim! Bunu sana düşündürten şey de ne?"
Yüzü fazla ifadesizdi. Dakikalar öncesinde sarılan o değilmiş gibi duygusuzca bakıyordu bana. Gözlerinde ki o buzdan duvarın oluşması yalnızca saniyelerini almıştı. Buz gibi bakıyordu. Konuşmasıyla yalnız gözlerinde değil sesinde de soğukluk olduğunu farkettim.
Ares; "Tabikide Giray'la birlikte değilsin. Sonuçta sen her öpüştüğün insanla birlikte olmuyorsun değil mi? Sahi Feris az önce de beni öptün. Soran olursa birlikte değiliz mi demeliyim? İlk Giray sonra ben. Peki ya sıradaki öpüşüp birlikte olmayacağın kişi kim Feris? Yoksa Ulaş mı?"
Ve o soğuk sesindeki sert rüzgarlarla alabora olmuştum. Her bir uzvum uyuşmuş, bedenim kaskatı kesilmişti. Kulaklarımdaki uğuldamalar her saniye daha da artarken benden bağımsız bir şekilde havaya kalkan sağ elim Ares'in suratına inmişti.
"Sakın! Sakın bir daha karşıma çıkma! Canın cehenneme Ares Karaca! Senin çû dakikadan itibaren hayatımda yerin yok!"
Dolan gözlerimi saklama gereği duymadan yüzüne bakmıştım son kez. Gözlerinde herhangi bir pişmanlık aradım fakat kırıntısı dahi yoktu. Başımı yazık dercesine iki yana sallayıp arkamı döndüğüm gibi hızlı adımlarla oradan uzaklaştım. Yönümü sahile çevirdim.
Ne bekliyordun ki dedim kendime. Ne bekliyordun da bu kadar yakıyor seni yüreğindeki kor. O sadece bir kıvılcım bıraktı senin sol tarafına. Onu harlayıp kor haline getiren sendin. Ne bekliyordun da canın böyle yanıyor?
Denizin tuzlu, geniz yakan kokusu burnuma dolduğunda derin bir nefes aldım. Gözlerimi kapatmamla yanaklarıma gözyaşlarımın süzülmesi bir oldu. Tutmadım kendimi, ağladım. Yanan canıma, kalbimde kendi parçam gibi bütünleştiğim kora ağladım. İçimdeki bitmek bilmeyen yangına ağladım.
Resmen katletmişti tüm duyularımı. Geriye hiçbişey kalmamış herşey küle dönmüştü. Nasıl olurda o yangın hareleri buzdan bir duvar olmuştu bana? Nasıl olurda her zerremi yakan o sesi alabora etmişti beni saniyeler içinde?
O an anladım ki; aslında yüreğimdeki kor bile ondan ibaretmiş. Yanan şey canım değil, benmişim. Yangın hareleri yüreğimden başlayarak istila ediyormuş ve benim tek yaptığım şey ise o kora tutunup bedenimi bir kuşatmaya karşı daha da zayıflatmakmış.
