"Bana o ilaçları getireceksin!"
Katran karası gözleri, gecenin zifiriyle karışarak daha da tehlikeli bir hal almıştı. Farketmemesini umarak sessizce yutkundum.
"Neden bunu yapayım?" diye yönelttim sorumu.
Gülümsedi. Bu samimiyetten çok uzak bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Ya sen yanlış şekilde karşıma çıkmış doğru kişiysen~
🌵
Beni öpmüştü. Buna nasıl cesareti olurdu? Tiksintiyle dudaklarımı bir kez daha sildim. Midem bulanıyordu. Terliyordum. Yine kalbim olması gerekenden daha hızlı atmaya başlamıştı. Direksiyon hakimiyetimi kaybetmek üzereydim. Hemen sağa çekerek telefonuma sarıldım. Bana en iyi gelebilecek kişiyi aramam gerekiyordu. İlk çalışta açmıştı.
"G-Giray, buraya gelmen gerek. Ben, ben kendimi hiç iyi hissetmiyorum."
"Konum at hemen. En kısa sürede yanına gelicem."
"T-tamam."
Telefonumu kapatıp Giray'a olduğum yerin konumu atmıştım. Cevap olarak 'sakince araba otur geliyorum on dakikaya oradayım' yazmıştı. Arabanın tüm pencerelerini açtım. Nefes alamadığımı hissediyordum. Kulaklarımda dayanılmaz bir çınlama vardı. Camlar yeterli gelmeyince arabadan indim. Oksijene ihtiyacım vardı. Ellerimle kulaklarımı kapatarak sarsak bir şekilde ileri geri gidiyordum. Ne kadar süre geçti bilmiyordum. Kulaklarımdaki çınlama daha da beter bi hal alırken gözlerim kaymaya başlamıştı. En son deli gibi sallanmaya adımlamaya başlamıştım.
Kulaklarımdaki çınlamayı bastıracak bir şekilde korna sesi duyduğumda başımı sola çevirdiğimde bana doğru son hızda gelen bir kamyonu gördüm. Tüm yetilerimi kaybetmiş gibi bana çarpmasını bekliyordum. Beynim durmuştu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Tam kamyon üzerime doğru geliyordu ki bir anda hızla sola doğru düşmem bir oldu.
Parçalar yerine yeni oturuyormuş gibi aydınlanma yaşamıştım. Bir anda hıçkırarak ağlamaya başladım. Az önce resmen kendimi öldürecektim. Bir anda birinin göğsüne çekildiğimde Giray olduğunu anladım. Yine ve yine hayatımı kurtarmıştı. Saçlarımı okşayarak 'şşşş sakin ol geçti. Nefes al geçti güzelim' diyordu. Dediğini yaparak nefes almaya başladım. Kendime gelmiştim. Başımı kaldırıp Giray'a baktım.
"Teşekkür ederim. Her kötü hissettiğimde yanımda olduğun için. Her zaman hayatımı kurtardığın için."
Giray; "Her zaman yanında olacağım. Ve her zaman hayatını tehlikeye atacağın zaman seni kurtaracağım."
Sonrasında Giray beni arabaya bindirip sürücü koltuğuna geçmişti. Eve götürüyordu bizi. Dalgınlıkla camdan dışarıyı izliyordum. Konuşmasıyla ona döndüm.
"Ne oluyor sana böyle. Daha önce hiç bu hallerini görmedim Feris. Bu bi hastalık belli. Kendini kaybediyorsun. Doktora gidelim artık."
"Hayır önemli bişey değildir. Hastane çekemeyeceğim hiç. Durduk yere olmuyor ya sonuçta."
"O zaman böyle kötü olmanın bir sebebi var. Kim veya ne seni bu hale getirdi Feris? Az daha kamyonun altında kalmanın sebebi kim?"
Aklıma o anın gelmesiyle yine midem bulanmıştı. Resmen o yalan kokan dudaklarıyla beni öpmüştü adi herif. Giray'ın bana baktığını farkedince tepki vermemeye çalıştım.
