"Bana o ilaçları getireceksin!"
Katran karası gözleri, gecenin zifiriyle karışarak daha da tehlikeli bir hal almıştı. Farketmemesini umarak sessizce yutkundum.
"Neden bunu yapayım?" diye yönelttim sorumu.
Gülümsedi. Bu samimiyetten çok uzak bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Sen ki geceyle gündüzün birleştiği saatte odama dolan güneşin göz alıcı ışığısın peri kızı~
🌵
Hissizlikti. Sağımda, solumda, önümde ve arkamda hissettiğim şey hissizlikti. Ateşten çukura düşmüştüm ama yanmıyor donuyordum. Her bir uzvum ateşin sıcaklığında buz kesiyordu. Nefes alamıyordum. Terliyordum ama bu ter buz kesmeme sebep oluyordu. Nefes alma ihtiyacı hissediyordum ama içime çektiğim tek şey ateşin tam kendisi oluyordu. Ateşi ciğerlerime dolduruyorum.
Her yer karanlıktı. Ortamı aydınlatan tek şey ateşin turuncuya çalan parlak hareleriydi. Kıvrandığımı hissediyordum. Bedenim buz keserken içimde inanılmaz bir Volkan kaynıyordu. Yavaşça o çukurdan çıktığımı hissediyordum. Temiz hava ciğerlerime doluyor, içimdeki o isi ve yanma hissini alıyordu. Kendime geldiğimi hissettim. Sanki kocaman bir yangından kurtarılmayı bekliyordum. Ve sonunda birisi sessiz sesimi duymuş bana el uzatmıştı. Şimdi kurtuluş vaktiydi.
Kendime geldiğimi de gözlerimi açmaya çalıştım. Ama ne kadar denesem de başarılı olamadım. Sesimi duyamıyordum. Konuşmak istiyordum konuşamıyordum. Ama duyuyordum. Bağırışmalar vardı. Sanki birisi karşısındakini suçluyordu. Gelip giden seslerle aslında hiç yabancı gelmediğini anladım. Ares'ti, buradaydı.
Ares; "Naptın lan sen! Naptın oğlum sen!"
Giray; "Ne zırvalıyorsun sen amına koyayım! Hem sen kimsin!"
Nefha; "Ares o. Feris'in arkadaşı."
Akay; "Sikerim sizi de tartışmanızı da! Feris yaralı kan kaybediyor ve siz tanışma derdinde misiniz!"
Mirza; "Akay çok kanıyor! Feris'e bişey olmayacak değil mi? O iyi olacak değil mi Akay?"
Akay; "İyi olacak Mirza. Allah aşkına beni daha da strese sokma arabayı getirin!"
