"Bana o ilaçları getireceksin!"
Katran karası gözleri, gecenin zifiriyle karışarak daha da tehlikeli bir hal almıştı. Farketmemesini umarak sessizce yutkundum.
"Neden bunu yapayım?" diye yönelttim sorumu.
Gülümsedi. Bu samimiyetten çok uzak bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Sevme beni adam, ben senin ateşinde kavrulamam~ 🌵
Arkamı dönmüştüm. Herşeye, yalan duygularına, sahte samimiyetine, çıkarları için yaptığı şeylere hepsine arkamı dönmüştüm. Peki neden benim canım yanıyordu? Neden felaketimi kendim getirmişim gibi hissediyordum? En önemlisi bu kalp ağrımın sebebi de neydi böyle?
Koşmaktan nefes nefese kalmıştım. Konser alanından çıkmış, nereye olduğunu bilmeden koşuyordum hala. Sokakların yabancılığı bir yana, ıssızlığı bir yanaydı. İn cin top oynuyordu.
En son böyle bir yere düştüğümde Giray'la tanışmıştım. Ona ihtiyacım olduğunu hissediyordum. Tuhaf şey, benim ona hep ihtiyacım vardı. Bir abi sıcaklığıyla bana sarılmasını özlemiştim. Her birşey olduğunda onu arayıp bana en doğru yolu göstermesini özlemiştim. Ben direkt Giray'ı özlemiştim.
Çantamın içinden telefonumu çıkardım. Şarjı çok azdı. Ama Giray'ı aramaya yeterliydi. Gözyaşlarım hala durmak bilmemişti. Giray'ın numarasını bulup arama tuşuna bastım. Kaç gündür ezberlediğim telesekreterin sesini duymuştum yine.
Sinyal sesinden sonra sesli mesajı bırakmaya başladım.
"Sana ne kadar ihtiyacım olduğunu bilemezsin. Ama ilk önce soracağım sorular var. Mesela neden bir defa olsun aramadın bizi? Neden ziyaretime gelmedin? Neden ortalardan kayboldun? Nerdesin? İyi misin? Ve daha bir çok soru... Ne olur gel Giray. Sana çok ihtiyacım var. Ben işin içinden çıkamıyorum. Ne olur gel kurtar beni."
Ardından telefonu kapatıp whatsapptan konum gönderdim. Tanımadığım bir semtte tanımadığım bir mahallenin sokağında ücra bir parkta oturuyordum. Hızla burnumu çektim. Yaz ayına girmemize rağmen akşamları hava çok esiyordu. Ve bu da ister istemez üşümemi sağladı. Ellerimle kollarımı sardım. Oturduğum bankta başımı dizlerime koyup daha da ağlamaya başladım.
Hayatımı gözden geçirdim. Babamı, annemi,Meryem sultan'ı, arkadaşlarımı, ve burada tıkadım. Benim bunlardan başka kimsem yoktu. O an anladım yalnızlığımı dibine kadar.
Daha sonra arkamdan sesler gelmeye başladı. Daha çok bi yakarış. Küçük bir çocuk yakarışı. Hızla adımlarımı o tarafa çevirdim.
Duvarın hemen dibinde bir erkek çocuğunu sıkıştırmış bir adam gördüm. Çocuk yapma abi diye ağlıyordu.
"Kes lan sesini sokak iti! Seni biz uyardık mı? Satacaksın o malları dedik mi?"
Çocuk korkuyla başını aşağı yukarı sallıyordu.
"Sen ne yaptın! Gambazladın lan! Hemde o abi diye geçindiğin velete! Hadi kurtarsın seni o abin! "
