My Possessive Vampire

Timing (SPG)

Seventy Six: My Vampire Lover 💐

ANTOK NA ANTOK AKO.

Hindi lang 'yon, pagod din pati pakiramdaman ko. Ang labo din ng pantingin ko, wala akong makita kahit ano sa paligid. Wala rin akong maramdaman.

Ayoko ng pakiramdam na ganito. Bakit ganito ang nararamdaman ko...patay na ba ako?

Kung sabagay ay parang ganoon na nga iyon. I am meant to be hidden forever, gaya nga sabi ng other form ko.

"I'm here to remind you why you fell in love with me."

Jungkook? Naririnig ko ang boses niya.

"Why can't you fight for me too? Just try Eli. Fight it for us. For me."

Jungkook...

Bakit wala akong magawa?!

Up until now, wala akong magawa para sa kaniya. Kahit minsan lang, pabayaan niyo akong gawin ang gusto ko! Para kay Jungkook... kaylangang may gawin ako, kaylangan kong lumaban para kay Jungkook!

Ang dilim ng paligid ko. Mula nang makarating ako dito ay puros kadiliman lang nakikita ko. Para akong nasa isang bartolina.

Pero nang marinig ko ang boses ni Jungkook, parang bigla kong nakikita ang mukha niya. Biglang naging malinaw ang itsura niya sa isip ko.

For the past time that I have been in here, I can't do anything. Kahit ang mga nangyari bago ako napunta sa kadilimang ito ay hindi ko maalala. Wala akong maalala pati ang itsura ni Jungkook ay hindi ko na maalala.

I can't remember Mr. Damon or Taehyung or Jin or Suga, lahat sila hindi ko na maalala ang mga itsura.

Malabo, sobrang labo.

But now Jungkook's voice kept echoing in my mind. I just kept thinking of him. Pilit kong inaalala ang masasayang ala-ala naming dalawa, pati ng mga kapatid niya, si Mr. Damon, miss Elaina, ng mga magulang ko...hindi ako maaaring manatili lang sa ka dilimang ito.

May biglang kumislap sa harapan ko. Ilang larawan ang patuloy na lumalabas, lahat ng maganda at masamang alaala ko kasama si Jungkook at ang kanyang pamilya ay nagflashback.

Parang gusto kong umiyak, ang sitwasyong ito ay literal na nagpaparamdam sa akin na wala akong silbi. Ni-hindi ako sigurado kung buhay pa ba ako. Another version of me is living my life right now and it sucks.

"Just come back to me, please."

All of a sudden a blurred vision appeared in my mind.

Hinahalikan ako ni Jungkook at nagpupumiglas akong itulak siya palayo. Pilit akong lumalaban sa ginagawa niya, mga sampal at kalmot ang ibinabato ko pero bale wala lang lahat sa kaniya. Hindi niya alintana ang sakit na ginagawa ko laban sa kaniya, bagkus, buong puso niya itong tinatanggap.

Hindi ito nagsasalita pero rinig ko ang boses niya.
Ito ba ang laman ng isipan niya? Pero bakit naririnig ko ang mga ito?

The vision I had in my mind suddenly started getting clearer while Jungkook's voice kept repeating. There was suddenly a hard flash.

Sa sobrang liwanag nito ay para na akong mabubulag. Ang lahat ay parang nagiging totoo. It feel so real.

Nang makabalik ako, ang humihingal na mukha ni Jungkook ang aking unang nakita. Tila ito pagod na pagod at naghahabol ng hangin. Sobrang lungkot ng kaniyang mga mata, sakit at pag-alala.