My Possessive Vampire

I like it

Sixty two: My Vampire Lover 💐

I like it...

NAPATAYO AKO sa pagkabigla. "P—pinatay niya si Papa?"

Mr. Damon gave me a worried look and his sons look confused. "I'll tell you everything." sabi nito.

Mataman akong nakinig sa buong kuwento. Kung paano nagsimula at kung paano humantong sa ganoon, akala ko noon ay nasabi na niya lahat sakin ang tungkol sa kanila ni Miss Elaine at Lucian 'nung birthday party niya, na realized kong hindi pa pala iyon ang buong kuwento ng lahat.

Nangunot ang noo ko at nagpupuyos sa galit ang damdamin ko nang marinig ang lahat, ang lahat-lahat...

"I just realized now that maybe... Lucian planned everything from the starts. Mukha kasing matagal na silang magkakilala ni Amanda bago pa ito nakilala ng papa mo. He probably traced you and your family through her then he ordered her to work for me afterwards." salaysay nito.

"Siguro nga. Pinlano rin maharil ni Lucian ang pagkikita natin at ang pagtira ko kasama niyo, lahat 'yon ay planado niya." sabi ko.

"Posibli nga iyon." sangayon ni Mr. Damon.

"All this time, ang akala ko ay namatay si Papa dahil sa isang aksidenti." napayuko ako. "Hindi ako makapaniwala na ang taong gustong sumira ng buhay ko ngayon ay ang taong pumaslang din sa Papa ko."

What a small world this is. Ang galing naman talagang maglaro ng kapalaran.

"I owe you all an apology. Alam kong ako ang punot dulo ng lahat ng ito. Hindi ako mabuting tao." Tumingla si Mr. Damon para pigilan ang luhang nababadyang tumulo sa mga mata nito.

"Ako lang dapat ang magbayad sa kasalanang ako lang din ang gumawa... hindi kayo at mas lalong hindi ikaw, Eli." tumingin ito ng diretso sakin. "Wala sa inyo ang dapat na madamay dito." tsaka ito tumingin sa mga anak. "Lalo na sa inyo ni Elaine." sabi nito kay Jungkook.

"Ang akala ko noon ay makakalimutan din ito sa paglibas ng panahon. Akala ko ayos na, tapos na. Pero mali ako. I felt bad for all the things I did. I don't want to remember them anymore but now it's haunting me. Para akong pinapatay ng sarili kong konsensya. I'm really sorry." he clenched his fists.

"Maiintindihan ko kung lahat kayo ay galit ngayon sakin dahil sa ginawa ko. Yell at me, punch me I won't care because I deserve it." I never saw Mr. Damon looking this upset before. "I'm so sorry..."

Lahat kami ay nagpalipat lipat ng tingin nang makitang may luhang tumutulo sa table ni Mr. Damon. Umiiyak siya?!

Magsasalita na sana ako na puweding magpagahan ng pakiramdam niya nang tumayo si Suga sa gilid ng ama at marahang hinihimas ang likod nito.

"Stop crying father, it looks uncool." sabi nito. Sinamahan lahat namin siya nang tingin dahil hindi siya nakakatulong.

Mabilis ding tumayo si Jin at lumapit sa kabilang gilid ng ama. "Hindi kami galit sa'yo, Pa. Wala kaming karapatan. Despite all that you still took care of us and if all that didn't happen then you won't even have us in the first place. Wala kami sa mundong ito, kung hindi dahil sa inyo." kalmadong sabi nito.

"I could have prevented Lucian from doing that to Jungkook, I could have prevented him for killing Gin but I never did anything. Wala akong ginawa para mailigtas sila sa kamay ng sarili kong kapatid!"

Napasinghap ako. Sa totoo lang ay nasaktan ako sa lahat ng nalaman ko, pero hindi ko kayang magalit sa kaniya. Ayokong magtanim ng galit. Marami na akong naramdamang galit at poot noon sa ibang tao pero alam ko na hindi sila katulad ni Mr. Damon, alam kong isa siyang mabuting tao.