His Girl [[Part two]]

Hoofdstuk 30

Demi's POV:

Geschrokken word ik wakker.
Ik zit hier nou al een aantal dagen en eten krijg ik amper.
Ontzettend veel honger heb ik en ik kan niet wachten tot ik weer normaal voedsel kan gaan eten.

'Zozo, eindelijk wakker?' Hoor ik dezelfde stem als een aantal dagen geleden.
Ik zucht.
'Ik vroeg jou wat!' Schreeuwt hij. Ik voel spuug in mijn gezicht maar ik durf niet op te kijken.
'J..ja.' Stotter ik.

Een harde lach vult de kamer en ik deins tegen de muur aan.
Een traan ontsnapt en langzaam begin ik te huilen.

'Hou je kop man, stomme trut. Waarom moet je nou huilen? Het enige wat jij kan is huilen. Volgens mij is dat jou talent.' Gromt de man.
Ik snik en de tranen blijven lopen, maar durf geen geluid te maken.
Wat zou het fijn zijn als Justin hier bij zou zijn.

Hij zou mij kunnen redden en me veilig thuis brengen.
Maar dat is natuurlijk weer een sprookje.
Natuurlijk moet dit mij overkomen. Net nu ik zo goed in mijn vel zat en over de top blij was. Samen met Justin en Tara.

Mijn ogen worden groot als ik aan Tara denk. Shit, wat zou zij nou denken?

'Waarom ik?' Fluister ik na een tijdje nadat ik al mijn moed heb verzameld.
Ik hoor een gebulder en schrik wéér.
'Jij bent héél veel geld waard, en je bent zo naïef als weet ik wat. Besides, nu dat je zo ''beroemd'' bent, kan je wel denken dat je beter dan andere bent, maar dat is bullshit. Je bent nog steeds die depressieve trut die zichzelf maar al te graag snijd.'
Weer schieten tranen in mijn ogen. Ik was absoluut niet trots op mezelf, en ik deed niet anders voor dan wie ik was. Ik wou gewoon gelukkig zijn.

'Trouwens, denk je nou echt dat Justin je komt redden? Waarschijnlijk is hij je alweer vergeten en heeft hij een nieuwe scharrel.' Ik schud mijn hoofd.

'Dat zou Justin nooit doen.' Fluister ik.
De onbekende man begint te lachen en geeft me een klap tegen mijn hoofd.

Meteen grijp ik mijn hoofd vast en voel me duizelig worden.
Ik voel dat ik ga flauwvallen en alles wordt zwart.

-

Justins POV:

'Meneer drew Bieber?' Roept de politieman. Gehaast sta ik op en loop achter de man.
'Gaat u zitten.' Beleefd ga ik zitten en tril met mijn been. Ik ben super zenuwachtig. Vandaag zou ik te horen krijgen of ze me verder kunnen helpen met Nevaeh.

'Weet u al wat meer?' Vraag ik benieuwd.
De politieagent knikt en pakt een dossier.
'De verdachte die we zoeken is James R. Russel. Hij is een internationale crimineel en hij speelt een belangrijke rol in het drugswereldje. Hij is degene die Nevaeh ontvoerd heeft en is dus eigenlijk in gevaar.'
Ik rol met mijn ogen. Moet hij dat nu echt zeggen?

'Dus wat wilt u zeggen?' Vraag ik langzamerhand geïrriteerd.
'Ik wil zeggen dat een collega van mij undercover zal gaan. Hij word de linkerhand van Russel en kan zo achterhalen waar Nevaeh zit. Ook zal hij degene zijn die Nevaeh zal bevrijden, maar het kan een tijdje duren.'

Ik zucht.
'Alsof Nevaeh eeuwen de tijd heeft om te wachten. Net zoals u zegt, ze is in gevaar! Ze moet nu gelijk bevrijdt worden. Al moet ik het zelf doen.'
En moet die woorden loop ik weg.