His Girl [[Part two]]

Hoofdstuk 32

Dit hoofdstuk is voor @Bizzlle bedoelt ♥

Bedankt voor het stemmen :)

—-

JUSTINS POV:

'Ready?' Vraagt de agent. Gespannen knik ik en kijk om me heen.

Ik mocht mee komen om Nevaeh te redden en Russel vertelde na drie lange dagen waar ze zat.

En nu staan we hier, voor het gebouw.

Ik ben bang dat ik haar levenloos zal vinden of dat ze me niet meer herkent.

Als we naar binnen willen lopen horen we ineens allemaal schoten en knallen.

'Bukken!' Roepen allerlei agenten , maar ik kan alleen maar stilstaan en toekijken. Ik besef niet dat mensen ons probeert neer te schieten totdat een agent mij naar beneden drukt.

'Ben jij helemaal gek of wat? Wil je dood?' Sist de agent.

Ik knik beduusd en haal een hand door mijn haar.

Agenten beginnen nu ook door het rond te schieten en een angst gevoel neemt mijn hele lichaam over.

'Fuck!' Schreeuw ik uit. Een agent kijkt mij vragend aan , maar reageren doe ik niet.

Ik wil nu onmiddellijk naar Nevaeh toe. Wat nou als zij is neergeschoten door een van die jongens?

Haar mooie, korte leven zal dan voorgoed voorbij zijn.

Iets wat absoluut mijn ergste nachtmerrie is.

Na twintig schoten en geschreeuw word mij eindelijk verteld dat het veilig is. De mensen van Russel zijn opgepakt en nu kan ik dus eindelijk haar zien.

'Alles komt goed, maar we moeten nu wel naar binnen toe. Anders kunnen we het wel vergeten.' Ik knik en loop met de agent en een paar andere agenten mee naar binnen toe.

Alles is donker en het stinkt verschrikkelijk. Ik hoop dat we Nevaeh op tijd vinden, want als ze hier al de tijd heeft gezeten is het een hel geweest.

'Ik heb haar gevonden!' Schreeuwt een agent. Adrenaline vult mijn lichaam en ren het kleine, donkere kamertje in. Ik vind een mager persoon op de grond die angstig om zich heen kijkt. Ik besef dat dit Nevaeh is en dat ze heel erg ondervoed is.

'Nevaeh!' Roep ik enthousiast maar toch bang. Nevaeh kijkt met grote ogen op en probeert omhoog te komen, maar ze zakt gelijk in. Ik ren naar haar toe en houd haar stevig vast.

'Ik heb je babygirl.' Fluister ik. Ik merk dat tranen ontsnappen en ik zucht opgelucht.

'J..justin?' Piept Nevaeh.

'Rustig maar honey, I've got you now. Het komt allemaal goed.'

Nevaeh begint te huilen en houdt zich steviger aan mij vast.

'Ik was zo bang.' Snikt ze.

'Ik hoorde ineens allemaal schoten en even dacht ik dat ik dood zou gaan.'

Ik zucht.

'Ik zal je alles vertellen, maar je moet nu dringend naar het ziekenhuis toe voor allerlei onderzoeken baby.' Fluister ik.

Nevaeh knikt en ik til haar voorzichtig op.

——-

Het is vier uur later, om precies te zijn 20.00 uur en ik heb me nog nooit zo moe gevoeld. Nevaeh heeft wel honderd onderzoeken gekregen en het enige wat eruit kwam was een hersenschudding en ze is ondervoed.

Helaas moet ze wel twee weken in het ziekenhuis blijven voor speciale onderzoeken op ziektes, want ze vertelde mij en de politie dat ze per se beschimmeld eten moest eten.

Ik ril bij het idee.

'Justin?'

Geschrokken kijk ik om en geef haar een geforceerd lachje.

'Wat is er honey?'

'Ik heb je zo gemist. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.' Snikt ze.

Tranen rollen over haar wangen en ik geef haar een knuffel.

'Ik heb jou ook gemist, maar ik ben er nu weer. Je zult mij 24 uur per dag zien babe. Zelfs in je slaap.' Grap ik.

Nevaeh glimlacht, maar gelijk verdwijnt die glimlach als ze aan iets denkt.

'Aan wat denk je?'

Ze haalt haar schouders op en denkt even na.

'Waar is Tara? Gaat alles wel goed met haar?'

Ik glimlach bij de gedachte aan Tara.

'Alles gaat uitstekend met haar. Ze is bij mijn moeder en zal daar ook wel even blijven. Ze mist je alleen ontzettend.'

Een zielige glimlach verschijnt op Nevaehs gezicht.

'Je hebt haar toch wel opgezocht de laatste tijd, toch?' Glimlachend knik ik.

'Tuurlijk, ik zou haar nooit in de steek laten. Trouwens, zodra je beter bent kan je haar weer zien.'

Nevaeh glimlacht en geeft mij een kus.

'Ik hou van je Justin.'

'Ik hou ook van jou Nevaeh.'