His Girl [[Part two]]

Hoofdstuk 9

Justin had me wel honderd keer gebeld, maar alle honderd keer nam ik niet op.

Hoe durfde hij te zeggen dat ik niet te vertrouwen was, terwijl hij een ander pakte.

Ik voelde me genaaid en vooral verdrietig.

Ik had niemand waarmee ik erover kon praten. Geen vrienden.

Shirley is met Ryan een wereldreis maken , en met mijn moeder heb ik geen contact.

Alhoewel, vroeger ging ik altijd naar mijn tante Charlotte, maar zij overleed toen ik 14 was.

Dus je zou me vriendloos kunnen noemen, want dat ben ik ook. En het maakt me verdrietig.

Ik wil een bad nemen als de bel gaat.

Zuchtend doe ik mijn badjas aan en loop naar de deur.

'Wat doe je hier?' Vraag ik gebroken als ik Justin zie staan.

Justin zucht en kijkt me aan. Hij ziet er gebroken uit en een beetje medelijden komt in me, maar dat zet ik snel weg, want ik moet juist geen medelijden met hem hebben.

'Lieverd.' Begint Justin, maar ik ben hem al voor.

'Serieus Justin? Denk je dat het woord "lieverd" me een andere gedachte gaat geven? Ben je dan zo dom?' Ik wil schreeuwen en huilen, maar ik toon geen enkele emotie, want dat maakt me zwak.

'Nee, dat dacht ik niet. Laat me alsjeblieft binnen Neveah. We moeten praten.'

Ik schud mijn hoofd. 'Praat maar met dat wijf van je.' Snauw ik terwijl een traan ontglipt. Damn, altijd die stomme emoties. Is er geen schakelaar die je gevoelens aan en uit kan zetten? Dat zou alles zo makkelijk maken.

'Neveah, alsjeblieft. Ik wil geen ruzie met je, en al helemaal niet zonder je leven.'

Ik zucht.

'Dat had je dan eerder moeten bedenken Justin.'

Ik sluit de deur en glij huilend langs de deur op mijn knieën. Ik sla mijn handen tegen me gezicht en begin nog harder te huilen.

Ik wil Justin helemaal niet kwijt, maar ik kan gewoon niet meer.

De bel gaat weer en ik weet dat het Justin is, maar toch doe ik open.

'Kun je me alsjeblieft met rust laten?' Snik ik.

Justin schudt zijn hoofd.

'Ik ga je niet opgeven. Hoe erg je me ook haat, ik zal van je blijven houden.'

Ik zucht.

'De lijn tussen haat en liefde is dun.' Fluister ik.

Justin knikt. 'Neveah, het maakt me niet uit hoe lang ik op je lang moet wachten, ik zal altijd wachten op je. Ik zal van je houden. Het maakt me niet uit hoe vaak je mijn hart breekt, ik zal van je houden.'

'Ik zou nooit jou hart breken en dat weet jij ook Justin. Net zoals dat ik niet ben vreemdgegaan. Hoe kon je dat überhaupt denken?' Zeg ik nu harder.

Justin kijkt naar zijn schoenen. 

'Ik weet het niet.' Is het enige wat ik zeg.

'Oké, dan weet ik genoeg. Dag Justin.' Maar net als ik de deur dicht wil doen, houdt Justin hem tegen.

'Justin.' Zeg k gebroken.

'Nee! Ik geef je niet weer op. Ik weet dat het dom was om die Krant te geloven, maar k wist niet wat ik moest geloven. En toen je wegging was ik gebroken en toen kwam m'n ex en naja... je weet wel.'

Ik zucht. Wat moet ik nu doen?

'We all make mistakes.' Fluister ik en laat Justin binnen.

Justin geeft me een knuffel en zegt. 'I love you.'