His Girl [[Part two]]

Hoofdstuk 35

Oh my god... dit is alweer het laatste hoofdstuk :(

Ik vond het schrijven echt geweldig en bedank jullie allemaal voor het voten en lezen van dit boek, maar ook van His Girl. Ik bedank vooral de trouwe lezers ♥ Love you all!

--

Het is alweer 50 jaar geleden dat Justin en ik zijn getrouwd. Ik had een geweldige leven en ben trots dat ik een mooi kind heb kunnen opvoeden.

Tara is een mooie, lieve moeder geworden van twee kinderen genaamd Ariana en Precious. Ik moest lachen om de naam keuze, maar blijkbaar zat er een betekenis achter.

Ze vertelde me een verhaal over een meisje en een jongen die lang geleden beste vrienden waren, maar doordat het meisje vertrok naar een ander land raakte ze elkaar uit het oog, maar na twintig jaar is de jongen opzoek naar haar gegaan, maar hij kwam erachter dat ze was overleden. Hij vond een briefje en er stond in dat als het meisje de jongen nog één keer zien dat ze hem wou vertellen wat voor mooie tijd ze heeft gehad met hem en dat hij elke dag van het leven moet genieten, want het leven is zo voorbij. Het leven is Precious.

Toen ze me dit klein verhaaltje vertelde rolde er een paar tranen langs mijn wangen, want ik wist dat ze gelijk had.

Ik wist dat je van elk moment moet genieten in het leven, en ondanks dat het soms tegen valt, moet je doorgaan.

Soms val je nou eenmaal in een diep gat, maar je hebt niet altijd een ladder nodig om eruit te komen. Soms heb je gewoon een goed persoon nodig, die je eruit zal trekken. Ondanks alle tegenslagen.

Daar ben ik wel achtergekomen de afgelopen jaren in mijn leven.

Ik heb moeite gehad met eetstoornissen en depressies, maar dankzij Justin en natuurlijk mijn psycholoog ben ik er goed vanaf gekomen.

Hoe moeilijk het ook was, uiteindelijk geloofde ik weer in mijzelf. Ik geloofde weer in het leven en ik geloofde weer in liefde.

Op een gegeven moment vroeg ik me af waarom Justin er was voor me? Ik bedoel, ik was niet makkelijk. Ik was een blok aan je been, maar ik kwam erachter dat het niet uitmaakt wat voor problemen je hebt, echte liefde maakt alles beter. Door liefde kan je alles aan en je word sterker.

Ook ging ik samen met Justin naar de kerk toe, want ik had de drang om er heen te gaan. Ik wist dat God mij hielp en daar ben ik dankbaar voor.

Het is misschien cliché, maar het is de waarheid.

Natuurlijk dronken we wel alcohol of gingen we naar feesten, maar mijn geloof was wel sterk.

Maar goed, ik heb dus een heel mooi leven gehad en helaas is Justin anderhalf jaar overleden door een hartaanval. Hij was een goede man, een goede vader en ik hield, ik bedoel hou, onwijs veel van hem.

Dankzij hem ben ik ben ik geworden wie ik ben en ik zou het niet willen veranderen.

Ik weet nog goed dat Justin een aantal jaren geleden tegen me heeft verteld dat hij trots op me is en dat ik hem heb veranderd, maar hij heeft mij veranderd.

Een traan rolt over mijn wang en ga met moeite op de bank zitten.

Ikzelf heb onwijs veel pijn aan mijn rug en eigenlijk doet alles pijn. Ik weet niet precies wat ik heb, want ik wil niet naar de dokter. Ik heb een goed leven gehad en ik hoef niet meer lang.

Ik kan met een gerust hart weggaan, want mijn dochter is zo'n sterke vrouw geworden en ik ben onwijs trots op haar. Mijn kleinkinderen zullen net zo sterk worden als haar, dat weet ik zeker.

'Mam, wil je ook een kopje thee?' Vraagt Tara. Ik schrik op uit gedachten en schud mijn hoofd van nee.

'Ik wil rusten lieverd.' Vertel ik haar. Tara knikt en helpt me mee rechtop te staan.

Samen lopen we naar boven toe en Tara helpt me in bed.

'Lieverd, ik hou van je en ik ben onwijs trots op je. Dat weet je toch?'

Tara glimlacht en knikt.

'Tuurlijk weet ik dat mama. Ik hou ook van jou en ook ik ben trots op je.' Tara geeft me een kus op me voorhoofd en ik glimlach.

'Gelukkig. nu ik dit weet is het tijd.' Zucht ik.

'Tijd voor wat?' Vraagt Tara gespannen, ze weet het wel, maar ze wilt bevestiging.

'Tijd om voor mij te gaan.' Glimlach ik terwijl ik mijn ogen sluit.

'Mama nee! Wat moet ik nou zonder jou? Papa is ook al weg. Ik kan niet zonder je.' Snikt ze.

Ik open mijn ogen en draai me hoofd zodat ik haar gezicht kan zien.

'Lieve schat, je bent zo'n sterke vrouw. Jij kan alles aan. Ooit zal ik je moeten verlaten en ik denk dat het tijd is dat dat gebeurt. Ik heb alles in mijn leven bereikt en ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten doen, maar ik wil niet meer leven met alleen pijn. Mijn tijd is gekomen en hoe moeilijk het is, je moet me vertrouwen en accepteren. Ik zal over je waken en je steunen in je moeilijke tijden. Je hebt zo'n mooi leven en zulke mooie kinderen, maak ze trots en maak ze gelukkig. Dat is het enige wat telt oké? Ook jij moet gelukkig worden samen met je man. Ik wil wel dat je me één ding belooft.' Vertel ik.

'Wat dan?'

'Ik wil dat je nadat ik weg ben dit huis bewaard en geen vreemden in dit huis laat wonen. Justin en ik woonde hier al ons hele leven , tenminste sinds mijn negentiende en heeft veel waarde voor me. Als jij wilt mag jij hier met je man wonen, maar beloof me dat je er goed voor zorgt en niemand , maar dan ook niemand erin laat wonen op jezelf na?'

Tara knikt terwijl een paar tranen over haar wangen rollen. Langzaam til ik mijn hand op en veeg met moeite de tranen weg.

'Niet huilen. Ik hou van je.'

'Ik hou ook van jou mama.'

Weer glimlach ik en sluit mijn ogen.

Het is tijd om te gaan....