His Girl [[Part two]]

Hoofdstuk 23

Het is alweer twee jaar geleden dat dit allemaal is gebeurt en ik kijk er met liefde erop terug.
Justin en ik zijn al anderhalf jaar getrouwd en het was de mooiste dag van mijn leven. Justin was zo prachtig. Hij had een mooie zwarte smoking aan en zijn haar, fieuw. 

Ikzelf vond mijzelf wel oké. Ik zag er niet echt bijzonder uit ofzo, ja met een mooie, lange , witte jurk met een sluier.
Het was de mooiste jurk die ik in heel mijn leven had gezien. Mijn haar zat mooi opgestoken en had mooie make-up op,maar om nou te zeggen dat ik prachtig was? Nope..

Verder was onze dag perfect. Shirley en mijn zusjes waren ook gekomen, iets waar ik onwijs dankbaar was, en nog steeds ben.  Mijn moeder was ook gekomen, en we hebben even goed gepraat na de bruiloft en ook heb ik haar excuses geacepteerd, want het is en blijft mijn moeder en verder heb ik geen familie meer.
Maar goed, twee jaar later hebben Justin en ik veel vooruitgang geboekt. Justin heeft weer concerten en meet en greets, en ik ga twee keer in de week naar een psycholoog toe. Justin wou graag dat ik vertelde over mijn gevoelens, over waar ik mee zit.
Eerst vond ik het een ongelovelijk dom plan, want ik praat niet over mijn gevoelens, en al helemaal niet tegen vreemde mensen.  Vooral niet tegen psychologen, want ik dacht altijd dat hun alles beter weten, en alleen maar met je praten om geld te verdienen , maar in deze anderhalf jaar dat ik bij de psycholoog loop, is het tegendeel bewezen.  Met hem kan ik goed praten en hij vooroordeelt je niet zoals de andere mensen als je ze iets verteld.

'Lieverd, ik ga.' Fluistert Justin in mijn oor. Ik glimlach en draai me om.
'Veel plezier in Chicago honey.' Fluister ik.
Justin had een concert in Chicago de komende twee dagen dus ik zie hem een week niet.

 Heb je alles bij je?' Vraag ik toch voor de zekerheid. Justin glimlacht en knikt.
'Ja lieverd, ik heb alles bij. Maak je geen druk.' Ik glimlach en knuffel Justin.
Hij geeft de warmste knuffels en ik hou van zijn knuffels. Dan voel ik me zo veilig voor een of andere reden. Alsof er niks meer gevaarlijks is in de wereld. Jammer genoeg eindigt elke knuffel weer dus geef ik hem een kus.
Justin stapt zijn auto in en geeft me nog een kus.
'Doei lieverd.' Glimlacht hij..
Justin start de auto en rij langzaam weg. Ik blijf staan en kijk hoe hij langzaam weg rijdt.

Als Justin echt weg is loop ik weer terug naar binnen en plof neer op de bank.
Ik zet de televisie aan en kijk een of ander programma over een stelletje dat geen kinderen kan krijgen en daarom er eentje willen adopteren.
Gelijk moet ik denken aan Tara denken, misschien kan ik haar eens  gaan opzoeken.
Ik had het al een aantal keer gedaan en  wat is ze groot geworden.

Ze zit nu nog steeds in een opvang, omdat niemand haar wilt adopteren en ik zou het zo graag willen, maar het kan niet vanwege die mensen die daar werken.
Ik doe de televisie uit en loop naar de gang toe waar ik mijn schoenen aandoe. Snel pak ik nog mijn telefoon en doe mijn jas aan.

**
Aangekomen bij de opvang zie ik Tara al buitenspelen, maar stopt zodra ze mij ziet.
'Mama!' Roept ze blij.
Ik glimlach en geef haar een knuffel. 'Hey lieverd.'
Ik hield ervan als ze mij ''mama'' noemde, ondanks dat ze wist dat ik haar echte moeder niet was.
'Hoe gaat het met je?' Vraag ik nieuwschierig.

Tara's gezichtje gaat ineens van blij naar verdrietig toe.
'Ik wordt gepest hier.' Zachtjes begint ze te huilen. 'Rustig maar lieverd, ik ga me even snel melden dat ik hier ben voor jou en dan kan je me alles vertellen oké?'
Tara knikt en gaat op de schommel zitten.

Ik loop naar binnen toe en meldt me. Gelukkig gaat dat snel en kan ik weer terug naar Tara toe.
'Hey, ik ben terug.' Glimlach ik.
Tara glimlacht terug , maar ik merk dat het niet haar echte glimlach is.
'Vertel het maar lieverd.'
Tara knikt en begint te snikken. Ik ga naast haar zitten op de schommel.
'Ze pesten me omdat ik dik ben.' Snikt ze.
Een steek gaat door mijn hart. Ik wil absoluut niet dat ze hetzelfde meemaakt als mij.
Ik wil niet dat ze depressief gaat worden en zichzelf gaat pijn doen, omdat ervan die eikels zijn die pijnlijke woorden zeggen.

 'Honey, je bent absoluut niet dik! Zal ik jou is wat vertellen? Het is niet fijn om te horen , maar ik ga het je gewoon vertellen, omdat ik niet wil dat het met jou gebeurt.' Tara knikt.

'Toen ik in de eerste van de middelbare terecht kwam, begon bij mij het pesten ook. Alleen maar omdat ik fan was van Justin Bieber. Ik begon mezelf erge dingen aan te doen en ik at niet meer. Mijn moeder liet me ook stikken en dacht alleen maar aan mijn zusjes en vaak dacht ik : '' Misschien is het beter als ik er gewoon niet meer ben, maar toen gebeurde er wonderen en ben ik nog steeds hier.'  Vertel ik in een keer.
Ik hoop dat Tara het begrijpt , want ze is nog maar negen jaar.
Tara knikt begrijpelijk en geeft me een knuffel.
'Wat was het wonder mama?' Fluistert ze tegen me aan.

'Justin was het wonder.' Fluister ik.
'Wacht, je bedoelt papa?'
Ik knik en glimlach en denk terug aan die tijd. Die vreselijike tijd was verschrikkelijk, maar ik probeer het achter me te laten.

'Ik ga je mee naar huis nemen binnenkort. Ik zweer het je.'