NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşklarım 🤍
Ben bir şeyi planlarsam asla dediğim gibi olmadığı için dediğim günlerde bölüm atamadım maalesef. Kusura bakmayın canlarım ama dedim böyle olmaz acil bölüm atmam lazım. Hem okunmalarda baya artmış bana baya motivasyon olunca bir boşluk bulup hemencecik bölüm yazdım!
İndila, DerniéreDanse🤍
Keyifli okumalar ballarım🍯
*
Beklenti içinde olmak ve çok güvendiğin şeyin beklentini karşılamaması, hayal kırıklığına uğratması kadar berbat bir duygu yoktu. Ben hep, 'Bir erkek için sevdiğim insanlarla asla kavga etmem' diyen kişiydim. Büyük konuşmamın bedelini ödüyordum.
Tamam, abimle zaten aramız müthiş değildi ama Asaf'ın hislerine ve ona olan hislerime güvenerek abime savunmuştum onu. Ama dün gece gözlerinde ki yıldızları sevdiğim adam abime hak verir gibi bakmıştı. Başına bela olurum der gibi. Bana yıllardır aşık olduğunu söyleyen adam bir anda böyle düşünürse ona tekrar nasıl güvenirdim?
Belki de hızlı karar veriyordum. Belki de her şey düşündüğümden daha başkaydı.
"Deva, hadi kahvaltıya!"
Evrim'in sesiyle kendime geldiğimde bileğimde ki tokayla saçımı rastgele toplayıp salona geçtim. Camın önüne koyulmuş yemek masasının başköşesinde annem, onun solunda abim onun yanında Evrim vardı. Gürkan ise abimin karşısına oturmuş, her zaman ki gibi telefonunda maç özeti açıp bir yandan tıkınıyordu.
"Günaydın," diye mırıldanıp kimsenin yüzüne bakmadan Evrim'in karşısına oturdum.
"Günaydın," diye sadece Evrim'den karşılık aldım. Zaten onlar yokken sabahları evde kahvaltı pek etmezdim. Annem mutlaka bir posta canımı sıkardı çünkü.
Herhangi bir laf yemeden kahvaltımı tamamladığımda şükür ederek kalkmıştım ki abim de benimle birlikte ayaklanıp, "Seni işe ben bırakırım," dedi ve ben daha bir şey diyemeden dış kapıya yürüdü. Annemle Evrim bana baktığında omuz silktim. En iyisi bir şey dememekti. Sonuçta kafeye girecek değildi ya.
Odama gidip ne olur ne olmaz diye geniş çantamın içine çizim malzemelerimi de koydum. Belki Lara'nın yanına giderdim. Çünkü başka işim yoktu.
Abimle beraber hiç konuşmadan evden çıktığımızda aklımdan bir ton şey geçiyordu ama hiçbir şey söylemedim. O da söylemedi. Kavgamızdan sonra haklı olduğumu biliyordu ama yine de Asaf'la karşılaşırım diye beni işe bırakıyordu. Buna da laf söylerdim ama yorgun hissediyordum. Şuan en çok düşündüğüm şey Asaf'ın neden öyle yaptığı.
