NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba ballarım! Yeni bölümle karşınızdayım! Geçenlerde yeni bölüm kesitlerini yayımdan kaldırmak yerine silmek gibi bir aptallık yaptığım için yirmi bin gibi bir okunma gitti. Ben 700k oldu diye sevinirken azaldı. O yüzden biraz moralim bozuk ama hızla yükselteceğimize inanıyorum! Yeni bölümü daha uzun yazmaya çalışacağım inşallah!
BillieEilish, İlomilo🤍
Keyifli okumalar!
*
Bir sessizlik vardı zihnimde. Aslında bir ses yankılanıyordu ama o ses o kadar uzaktan geliyordu ki zihnimin sağır edici sessizliğini delemiyordu. O ulaşamayan ses benim feryadımdı, sessizlikse boşluğun yansıması.
İçimde bir boşluk, kalbimde bir kuyu vardı sanki. Asaf bir taş atmıştı kalbime, kalbim delinmiş ve o taş içimdeki boşluğa düşmüş gibi hissediyordum. Beynimin hata verdiğini düşündüğüm saniyelerde elalarım ön camdan denize doğru bakıyordu ama ben hiçbir şey görmüyordum. Asaf yanında konuşuyordu, saçlarımı okşuyordu ama ne sesini duyuyordum ne de saçlarımda ki elini hissediyordum.
Neydi bu hissin adı? Kandırılmışlık, salak yerine konmak, ruhu satılmak? Bunların aksine kimse beni inandıramazdı zira ben az önce teyzem sandığım insanın aslında annem olduğunu ve beni doğuramayacak kadar kendi iç dünyasında ki karanlığa yenilip ikimizi de ölüme götürmek maksatlı intihar ettiğini öğrenmişti.
Bir de buna neden olan babamdı. Öz babam. Hikayeyi duymasam onunda babam olduğuna inanmazdım ya..
Teyzem sandığım insan annemdi. Beni bu yaşıma getirmiş ama getirdiğine pişman etmiş olan insan teyzemdi. Anne derken dilimin yandığını, sesimin titrediğini hissettiğim kadın zaten annem değilmiş. Abim ve kardeşim bildiklerim kuzenlerimmiş. Kendimi bir televizyonun içinde gibi hissediyordum. Bir şaka olmalıydı.
Zaten hiçbir zaman bir anneye sahip olamam bir yalan olmalıydı.
Bu kandırılmışlık hissinin bende bıraktığı hayal kırıklığı, yaşama hevesimi söndüren bu his yalan olmalıydı yoksa ben nasıl yaşardım? Kendime yabancılaşmış hissediyordum. Göz kapaklarımdan alnıma doğru yükselen bir acı vardı. Çok ağlamaktan mıydı yoksa bu yükün, bu acının bedenime ağır geldiğini gösterme şekli miydi?
Bilmiyordum. Çocukluğumun gözlerimin önünden geçmesine engel olamıyordum.
Sabah ekmek almak için bağır çağır evden gönderilirken annem sandığım kadının abimi ve kardeşimi öperek uyandırmasını unutamıyordum.
