NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çok uzun bir bölüm olmasa da atmak istedim ballarım! Diğer bölüm final ve her şeye cevap alacağınız için o bölüm uzun olacak. sadece şu an pek müsait olamıyorum. son sınırımızı koyayım.
Oy sınırı; 200
Yorum sınırı; 150
Cem Adrian, Derinlerde (bunu dinleyerek onları hayal etmiştim)
Keyifli okumalar ballarım!
*
Sonunda bağ evine yaklaştığımızda heyecanım mümkünmüş gibi daha da arttı. Kucağımda ki Hare'nin ağırlığı uzanıp aynaya bakmamı zorlaştırsa da bir şey şekilde bakmıştım. Asaf arkasını dönüp baktı. "Hala çok güzelsin. Bir aklımı almak ister gibi çillerin parlamıyor mu?"
Hayranlığı gözlerini aşıp sözlerine değdiğinde yıldızlarına baktım. Uzaktan gelen ışıklarla iyice kalbim hızlandığında en güzel manzarama döndüm.
"Aklını çoktan aldım, unuttun mu?" dedim nazlı bir ifadeyle. Uzanıp yanağımı okşadı ve makas aldığında bakışları Hare'ye döndü. "Kızımızın hemen doğması lazım. Şunun tatlılığına bak," derken gülümsüyordu ama gözlerinden hüznün geçtiğini görebiliyordum. Kucağımda ki küçücük çocuğun kaderine üzülüyordu.
Hüzün kokan bakışlarını görünce ben de onun yanağına yasladım elimi, anında bakışları gözlerime çevirdi. "Her şeyin bir gün yoluna gireceğini umuyorum. Yetimhanede annesiz babasız, hiç kimsesi olmayan bir sürü çocuk var. Hare'nin en azından annesi, halası, amcası var. Kimsesi var, bir babası olmasa da," derken dudaklarımdan buruk bir gülümseme geçti. Kendi durumumdan sonra düzeltilebilir bir durum gibi geliyordu.
Şefkatle yanağımı okşarken önümde ki tutamı geriye itti nazikçe. "Sen şimdi bunları düşünme," derken benim tarafımda ki kapının açılmasıyla irkildim. Elini yavaşça çekerken kapıyı açan Evrim'e baktım.
Gülerek, "Uyumuş benim kızım," derken Hare'ye uzanınca yeğenimin tatlı yanaklarına hafif öpücükler kondurup annesini kucağına verdim. "Çok güzel olmuş burası," derken kucağında Hare'yle uzaklaştı. Ben üzerimi düzeltirken Asaf arabadan inmiş, yanıma gelmişti.
Bahçeye çok yakın olmadığımızdan nasıl olduğunu görmüyordum ama diğerleri arabaları daha yakın park ettikleri için çoktan bahçeye geçmiş olmalılardı. Ben de görmek için sabırsızlanıyordum.
"Hadi gel güzelim, her an kapıyı kapatacak gibi bakıyorsun," deyince güldüm. Cidden öyle düşünüyordum. Zaten evlenmiş, bir de bebeğimiz olacaktı ama bu neyin heyecanıydı bilmiyordum. Bünyem mutluluğa alışık değildi. Sadece mutluluktan heyecanlanmak beni geriyordu. Buna ne kadar sürede alışırdım bilmiyordum.
