NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben geldim ballarımmm! Upuzun bir bölümle geldim ve bol bol AsDev var bu bölümde (isim birleştirme konusunda ki yeteneğimbfjksbfk)
Yazım hataları falan görürseniz şimdiden kusura bakmayın. Neyse çok uzatmayacağım. Umarım sevdiğiniz bir bölüm olur! Satır arası yorumlarınızı ve beğendiyseniz oylarınızı bekliyorum yavrularım!
Mavi Gri, Altüst Olmuşum
Keyifli okumalar ballarım!
*
Şükretmek, sık sık kendime hatırlatmaya çalıştığım bir şeydi ve şu sıralar bunu huy edinmeye başlamıştım. Bölük pörçük olsa da ailem, arkadaşlarım ve sevdiğim adam...şükür sebeplerimdi.
Yüzümde solmak bilmeyen bir tebessümle Gürkan'ı izledim. Aslında buruktu gülümsemem ama her şeyin iyi olacağına olan inancım sevdiğim adam sayesinde büyüktü ve ne olursa olsun inancımı kaybetmeyip mutlu olacaktım, mutlu edecektim.
"Abla, yeterli değil mi? Doydum ben."
Evet, deminden beri yemeyip Gürkan'a yediriyordum ve masada ki garip bakışları umursamadan lokmaları ağzına tıkıyordum.
"Konuşma, ye."
Yardım dilenir gibi Asaf'a bakınca kısa bir an göz göze geldik ama kaşlarımı kaldırdığımı görünce Gürkan'a baktı. "Yardımcı olabileceğimi sanmıyorum. Gürkan'ın somurtmasını görünce zafer kazanmış gibi gülümsedim.
El mecbur verdiklerimi yiyince Gürkan'ın diğer yanında oturan Asaf ekmek arası yaptığı eti bana uzattı. Elim dolu olduğu için alamayınca ağzıma uzattı. İkiletmeyip ısırdığımda herkesin bize baktığını biliyordum ama şuan o kadar keyifli hissediyordum ki, hiçbir bakışı umursamıyordum.
Asaf, sırf beğendim diye aldığı elbiseyi gösterdiğinde, aklımdan geçen o kadar düşüncenin arasından bu adamı sevdiğimi hiç söylemediğim aklıma gelmişti. Tabi ki onu sevdiğimi bir elbise sayesinde anlamamıştım ama her bir hareketi, hatta her bakışı bile ona tekrar aşık olmama neden oluyordu.
Göz göze bile olmasak bakışlarını, dokunuşlarını, gülüşünü, düşüncesini, asla gurur yapmadan sevişini...bunları düşünmek bile içimin kıpır kıpır olmasına neden oluyordu. Bu sadece sevilmenin değil, daha ne kadar sevebilirim düşüncesinin bir sonucuydu.
Aşk insanı kör eder derlerdi ama ben her zaman mantıktan yana biri olduğum için bunu doğru bulmazdım. İnsan ne olursa mantık tarafını korurdu bence ama kendini böyle kandırırdı. Bende düşünmüştüm Asaf'ın görmediğim yanları olabileceğini, belki de bir süre sonra hiç tanımadığım birine dönüşeceğini ama bir insanın bir yere kadar saklayabileceğini düşünüyordum. Herkesin bir sınırı vardı ve ben güvenle ilk kez birine gözlerim kapalı sırtımı yaslamanın aldığım doğru bir karar olduğunu düşünüyordum.
