NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni bölümle buradayım yavrularım! Niyet ettiğim kadar uzun değil ama kısa da değil. Şu aralar hastalık artı okul işleriyle (şehir dışında) uğraştığım için aksamalar yaşıyorum ama halledeceğim.
Bir de bölümü beğenirseniz oylamayı ve satır arası yorum yapmayı unutmayın. bana en büyük motivasyon sizsiniz yavrularım!
Cem Adrian, Keskin🤍
Keyifli okumalar güzellerim!
*
Dümdüz hayatıma bir adam girmişti, hayatım tamamen değişmişti. Belki somut değişiklikler değildi ama benim için o kadar çok şey değişmişti ki..Mesela adını bilmediğim duyguları tatmış, yüreğimde sakladıklarımı gün yüzüne çıkarmıştım.
Bir insanı bu kadar çok sevebileceğimi öğrenmiştim. Sevmenin asla bir sınırı olmadığını, aile bile olsa sevginin asla acıtmaması gerektiğini öğrenmiştim. Abim, canımdan parça için önemsiz biri olduğumu öğrenmiştim. Her ne kadar aramız iyi olmasa da, beni umursamadığını bilsem de hep bir yerde gizli sevgisinin olduğunu düşündüğüm öz annem için görünmez olduğumu öğrenmiştim. Kendimi kandırdığımı itiraf etmiştim kendime.
Ben her zaman elimdekilerle mutlu olmayı öğrenen biri olmaya çalışmıştım. Evde gördüğüm tavra rağmen annemi seviyordum mesela. Komşunun annemden daha çok annelik yaptığı zamanlar olmuştu, sonra da kendim büyümüştüm zaten. Kendimi yetiştirmiştim ama kendimi kandıran tarafımı asla köreltmek istememiştim. Umutla tutunuyordum bir şeylere.
Şimdi ise öğrenmiştim. Belli ki bazı şeyleri öğrenmem için yüzüme vurmaları gerekiyordu. Olsun, ben buna rağmen yanımda var olanlara, zamanında yanımda olamayıp şimdi telafi etmek isteyenlere açıktım. Mesela babam gelmiş, en azından dürüst davranarak bizi umursamadığını, annem yüzünden de olsa çocuklarını unuttuğunu söylemişti. Şimdi ise telafi etmek istiyordu. Ona da kapım açıktı.
Çünkü biliyordum ki acıyı kabullenmeye ne kadar açık olursam umut o kadar körelirdi. Beni ayakta tutan beni gerçekten seven birkaç insanlar umuttu, kaybedemezdim.
Karşımda duran manzarayı izlerken buruk bir tebessüm oluştu yüzümde. Asla böyle bir görüntü aklıma gelmezdi. Asaf dediğini yapıp yemek yapmak için tezgahın başına geçmiş, sırf gıcıklık olsun diye ona bulaşan babamı savuşturmaya çalışıyordu. İğnelemeler havada uçuşuyordu ama kimse karşısında ki kıracak bir şey söylemiyordu.
