NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba ballarım! Gecikmeli gelen bölüm için kusura bakmayın, bazı aksilikler maalesef ki oluyor ama yine de bir şekilde burada oluyorum. Çok uzatmadan gideyim ben..
Oy sınırı: 200
Yorum sınırı: 100
Sınırı geçerseniz çok sevinirim ballarım!
Sertab Erener, Yanarım🤍
Keyifli okumalar!
*
Bir yerde, hissettiğimiz şeyleri bazen geçiştirmememiz gerektiğini, hissettiğimiz duyguyu bastırmadan yaşamamız gerektiğini okumuştum ya da duymuştum. Nereden zihnimde yer edinmişti bilmiyordum ama çoğu zaman aklıma geliyordu bu söz.
Mesela ben senelerce bu söze uymuşum. Ya da uydurulmuşum. Çektiğim acı, hissettiğim hüznü bastırmaya çalışmadan yaşamıştım. Ya bastırmayı bilmediğimden ya da buna gücüm olmadığımdan.
Ve her duygunun, hissin ardından neden böyle oldu diye düşünmek adetimdi. Neden acı çekiyorum? Neden üzgünüm? Tam olarak hissettiğim ne? İsyan etmezdim ama düşünürdüm. Ben mi hata yaptım diye düşünürdüm özellikle.
Sonra, kendime değer vermeyi öğrendikçe her şeyi kontrol edemeyeceğimi, bazı insanların saf kötü olduğunu, bazen boşuna üzüldüğümü anlamaya başlamıştım. Bana göre geç olmuştu ama sonuçta olması da bir şeydi bence.
Ailemi düşündüm. Annemi, babamı, abimi, kardeşimi, Evrim'i, Hare'yi. Yani ailem bundan ibaret sanıyordum ama şimdi tek ailem Asaf'tı. Hep de öyle kalacaktı. Asaf, benim tek ailem olmayı istemeseydi bile bu ailenin bir parçası olmadığını biliyordum, öğrenmiştim.
Bir parçamın mezarda olduğunu, bu gerçeğin hikâyenin başlangıcı değil de finali olduğunu yeni idrak ediyordum.
Noktalamam gerekiyordu hayatımda bir şeyleri. Bazı şeyleri bitirmem, bazı şeylere başlamam gerekiyordu. Her son final demek değildi neticede. Bazı sonlar başlangıçlar doğurabilirdi.
Gülümsesem de gözlerimden düşen yaşların değdiği toprak mesela sondu. Onun için bir başlangıç olamazdı belki ama artık bu toprağın üzerine bırakılacak rengarenk çiçekler bir başlangıçtı.
Bir süre, çiçekçinin halime acıdığını, anneme diye aldığım ama veremediğim çiçekler gerçekten çiçekçi amcanın dediği gibi toprağın altında ki biri içindi. Bu gerçek gülümsememi bozacak gibi olduğunda dişlerimi sıktım ve gülümsemeye devam ettim. Bundan sonra ki ziyaretlerimde onu gülümseyerek karşılamak istiyordum.
