NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben geldimmm! Arayı fazla açmamaya çalıştım elimden geldiğince ama ne kadar oldu bilmiyorum tabi. Taşındık ettik derken anca oturup yazabiliyorum. Neyse tutmayayım sizi!
Suzan Hacıgarip, Kül🕯️
Keyifli okumalar ballarım!🤍
*
Özel günler her zaman bana garip bir burukluk verirdi. Özellikle birinin düğününden veya arkadaşlarımın evlilik mevzu olduğunda düşüncelerini dinlediğimde durgunlaşırdım. Söz konusu Hilal, Deran veya Sedef olduğunda annelerinin şakacı takılmalarından sonra duygusal konuşmaları beni hep etkilerdi ama dışarıdan hep gülümseyerek izlerdim onları.
İşin garibi kıskanmazdım. Benim, annem tarafından sevilmeyeceğim o kadar içime işlemişti ki sanki bu dünyada hep bundan yakınmalıydım ama yaşamamalıydım. Öyle bir şeydi ki yani annem tarafından sevilmeyi hayal bile edemez olmuştum. Hep arkadaşlarım adına mutlu olurdum ama kendim için mutlu olduğumu hayal etmek bile çok güçtü.
Deran aldığı zarif elbisenin içinde, elleri annesinin elinde dikilirken, ellerimi karnıma koymamak için arkamda birleştirmiş onları izliyordum. Onları gülümseyerek izlerken tek değildim, sağımda Hilal solumda Sedef vardı ama yine yalnız hissediyordum. Elimde değildi. Birinin böyle özel bir gününde bu tarz bir şey hissedeceğimi hep tahmin ederdim ama şimdi olaylar farklıydı
Hem, bir insan arkadaşının mutlu gününde mutlu olmayı hayal ederdi, ben ise yalnız olacağımı biliyordum. Böyle hissettiğim için kendimi suçlamayacaktım zira hep günah keçisi ben olmuştum, bu kez günahların gerçek sahiplerini suçlamak, onlarla yüzleşip hesap sormak istiyordum. Ama şu an ertelemeliydim. Şimdi sadece arkadaşımın mutluluğuna eşlik etmeliydim.
Bir gün önce, tam şu anda anne kızın sevgiyle birbirine baktığı yerde, annem saydığım insanın ölmem gerektiğiyle ilgili sözlerini hatırlamamalıydım.
Düşüncelerimi ağlama sesi dağıtınca sesin olduğu yöne, Sedef'e döndüm. Benim duygusal arkadaşım her zamanki gibi boncuk gözyaşlarını patır patır yanaklarına döküyor, Deran'ı izlerken onları silme zahmetine girmiyordu. Makyajının mahvolduğunu düşünürken yüzüne bir şey bulaşmaması ilgimi çekmişti.
"Bilerek makyaj yapmadı, salya sümük ağlayacağını biliyordu bizim Çitlembik," diye kulağıma fısıldayan Hilal soruma cevap olunca güldüm. Dolu gözlerle Sedef'e bakarken önlem almasına sevinmişti.
Ben evden buraya bir de erken gelemediğim için onlara yardım edememiştim. Nişana bir saat kala anca gelebilmiştik. Baya uyumuştum, dolayısıyla geç kalkmıştım ve midem bulandığı için Asaf'ın bana bir şey yedirme çabaları, zorla yediklerimi çıkarma merasimi, duş alma, hazırlanma derken ancak çıkabilmiştik. Deran, kendimi bu evde kötü hissediyorsam benim içim başka bir mekan ayarlayabileceğini söylemişti ve tabi ki kabul etmemiştim. Nişanına saatler kala böyle bir teklif de bulunmasını beni ne kadar önemsediğini gösterse de kabul etmem olanaksızdı.
