NOT: BÖLÜM SAYISI FAZLA DEĞİLDİR, BAZI BÖLÜMLER PART OLARAK BÖLÜNDÜĞÜ İÇİN BÖLÜM SAYISI ÇOK GÖRÜNMEKTEDİR!
Yıllardır sevdiği kadınının sevdasıyla yanan Asaf ve onun sevdasından habersiz kendi halinde yaşayan Deva.
Asaf'ın sevgisi karşısında kalbi ye...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben geldimmm! Beklettiğimi biliyorum ama bilerek olan bir bekletme değildi. İnanın devamlı yazmak istiyorum ama bazen planladığımız gibi olmuyor. Yine de fazla bekletmemeye çalışarak bölüm yazıp atıyorum ve kaçıyorummm!
Şebnem Ferah, Yağmurlar🤍
Keyifli okumalar ballarım🕯️
*
Yazarın ağzından;
Kusurların kendinde toplandığını düşünürdü her zaman Asaf. Dışı ne kadar iyi görünse de içi kusurluydu. Böyle hissediyordu. Küçükken de böyle hissetmişti. Böyle hissetmesinin tek sebebi kendisi değildi. Ama kısa bir anda olsa kendini değerli hissetmesinin bir sebebi vardı.
Deva. Ruhunun Şifası.
Onu ilk küçüklüğünden beri biliyordu ve her zaman ilgisini çekmişti. Gökhan'ı kıskanmıştı bir kız kardeşi olduğu için. Gökhan her ne kadar şikayet etse de Deva akıllı bir kızdı. Onun kardeşi olmuş olsaydı muhtemelen çok kavga ederlerdi ama iyi ki kardeşi değildi. Çünkü ilk kez Deva on yedi yaşındayken ona kardeş gözüyle bakmadığını anlamıştı.
Çok konuşmasalar da arada selamlaşan daha doğrusu atışan bir ikiliydi Asaf ve Deva. O günü hatırlayınca istemsizce dudağını kıvrıldı Asaf'ın. Okuldan geliyordu ve okul mecbur kıldığı için etek giyiyordu ve lanet olsun ki ona çok yakışıyordu. O gün Asaf kaşlarını çatmış bir şekilde karşıdan gelen Deva'yı izliyordu. O sıralar sık sık aklına gelen ihtimali yalanlamak için Deva'ya abilik taslamak istiyordu. Belki o zaman daha iyi anlardı Deva'ya o gözle bakmaması gerektiğini. Ama olmadı.
Deva ona her bir adım attığında, attığı her küçük adımın yüreğine bir darbe vurmasıyla Asaf'ın kaşları daha da çatılıyordu. İçinden hep tekrarlıyordu. Saçmalama Asaf, sana öyle geliyordur. Asaf kendi iç savaşını verirken kendine iyice yaklaşan adımlardan bakışları yukarı tırmanıp bir kuyunun dibine düşüyormuş gibi hissettirdiği ela gözlerine baktı. Yutkunmak istedi ama o geçen saniyede herhangi bir hareketi kaçırır diye korktu Asaf.
"Günaydın," dedi o gün Deva abi demek istemeyerek. Neden olduğunu kendi de bilmiyordu. Ne abi diyecek kadar abi gibi görüyordu ne de Asaf diyecek kadar yakın. Sadece selam vermeden geçerse yanında tüm gün okulda neden selam vermedim diye düşünecekti.
Asaf sadece kafasını sallayabildiğinde cevap vermemesinden dolayı Deva'nın kaşlarını çatmasını çok tatlı bulmuştu ama birden kızın yanaklarını sıksa çok garip kaçacağını biliyordu.
