រឿង: ⛓ គូដណ្ដឹង🌸💍 " ចប់ "

Part23:គេជួយខ្ញុំណាម៉ាក់

ដូយុនចាប់គ្រៀកអ៊ុនវូដើរទៅតាមខ្លួនព្រោះត្រូវគេចខ្លួនប៉ុន្នឹងទៅហើយនាយនៅតែមិនចោលឯកសាផ្ទេរកម្មសិទ្ធរបស់CEOនោះចោលទេ
«ប៉ាឈប់ទៅគ្រប់យ៉ាងចប់ហើយប៉ូលីសមកហោមព័ទ្ធទីនេះជុំជិត ប៉ានិងគ្មានផ្លូវរួចខ្លួនទេ»អ៊ុនវូ
«បិទមាត់របស់ឯងទៅអាកូនគ្មានបានការ យើងខមរកលុយចិញ្ចឹមឯងតែឯងបែរជាតបស្នងយើងដោយបែបនេះហេ៎»ដូយុន
«លោកដូយុន ឈប់ភ្លាមទៅប៉ូលីសកំពុងតែនៅជុំវិញទីនេះហើយ លោកគ្មានផ្លូវរត់រួចទេ ចំនែកឯកូនចៅរបស់លោកប៉ូលីក៏ចាប់បានអស់ហើយដែរ»ណាមជូន
«ឆាប់ថយភ្លាមទៅយើងមិនជាប់គុកទេវើយ បើមិនថយទេយើងនិងបាញ់សម្លាប់វា»មួយឃ្លាពីមាត់អ្នកជាឪពុកធ្វើអោអុនវូលឺលើយចង់ដាច់ផ្ងា មិននឹកស្មានថាប៉ារបស់គេជាមនុស្សបែបនិងទាល់តែសោះ ហេតុអីក៏គាត់គ្មានមនោសញ្ជេតនាជាមួយនិងកូនសោះចឹង
«ដូយុន អ៊ុនវូគឺជាកូនរបស់ឯងៗមិនដាច់ចិត្តសម្លាប់ទេ»លោកគីម
«ឯងសាកទេ យើងកើតមកតែម្នាក់ឯងស្លាប់ទៅវិញក៏ម្នាក់ឯងដូច្នេះហើយយើងមិនខ្វល់ជាមួយនិងអ្នកណាទាំងអស់»ដូយុន
«ប៉ា...នេះប៉ាស្អប់ខ្ញុំដល់ម្លឹងហ្អី»អ៊ុនវូ
«ខុសហើយយើងមិនដែលស្អប់ឯង ព្រោះតែយើងមិនដែលស្រលាញ់ឯងទើបត្រូវយើងមិនដែលចង់បានឯងធ្វើជាកូននោះទេ»ដូយុន
«ជុងហ្គុក!!...លោកប៉ាអ្នកម៉ាក់បងអ៊ុនវូ»ថេយ៉ុងមកដល់តាំងពីពេលណាក៏មិនដឹងស្រាប់តែមកឈរនៅក្បែរដូយុនបាត់ទៅហើយ
«ថេ...ថេយ៍...អូនមកធ្វើអី»ជុងហ្គុកស្រែកហៅឈ្មោះរបស់មនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់ទាំងរញីរញ័រព្រោះតែរាងកាយនៅមិនទាន់រឹងមាំ ជម្ងឺមួយនោះនៅតែធ្វើទុកនៅឡើយ
«កូនថេយ៍...កូនចេញទៅវិញទៅកូន»លោកស្រីអ៊ុននី
«ទេ...ខ្ញុំមិនចេញទេលោកត្រូវការខ្លួនខ្ញុំមិនចឹងឬ ដោះលេងគ្រប់គ្នាទៅពេលនេះខ្ញុំមកហើយ»ថេយ៉ុង
«ហឹសៗហាសៗៗ ពិតជាកូនដែលស្មោះស្ម័គ្រល្អមែន»ដូយុនកំពុងតែសប្បាយចិត្តដែលបានឃើញថេយ៉ុងដែលឈរនៅចំពៅះមុខបែបនេះ ៗបានគេហៅថាសំណាងនៅខាងគេពិតៗ
«ប៉ា...ដឹប~~»អ៊ុនវូហៅសព្វនាមប៉ាមួយម៉ាត់ទាំងទឹកភ្នែករួចក៏យៀជើងជាន់ជើងរបស់ដូយុនទើបក្រឡាស់ខ្លួនគេចចេញពីប៉ារបស់ខ្លួន ពេលឃើញបែបនោះប៉ូលីសក៏បម្រុងនិងរត់ចូលមកចាប់ខ្លួនរបស់គេតែដូយុនរវាសរត់មកក្របួចថេយ៉ុងមកមុន
«ប៉ាៗកុំធ្វើអីថេយ៉ុងណា...»អ៊ុនវូ
«ដូយុន ឯងកុំធ្វើអីកូនយើង បើឯងចង់សម្លាប់ក៏សម្លាប់យើងមក...»លោកគីម
«កុំចូលមកចេញទៅ ចេញអោយឆ្ងាយទៅបើមិនចឹងយើងមិនធានាសុវត្ថភាពអាក្មេងនេះទេ»ដូយុន
«ថេយ៍...ហ្ហឺអឹស...ឯងលេងថេយ៍ទៅ»ជុងហ្គុកខំប្រឹងឈរទាំងពិបាកទប់គេទប់ឯងព្រោះតែគេបារម្ភពីរាងតូច។ ភ្លាមនោះសូហ្គានិងណាមជូនក៏បានងាក់មុខសញ្ញូគ្នាដូចជាមានផែនការអ្វី ទើបណាមជូនគេដើរអៀៗទៅខាងក្រោយដូយុន ភ្លាមនោះណាមជូនក៏បានចូលមកពីខាងក្រោយលូកដៃទៅចាប់ដៃកញ្ឆក់កាំភ្លើងចេញពីដៃដូយុនតែថេយ៍ក៏បានរួចខ្លួន តែថាណាមជូននិងដូយុនកំពុងតែប្រទីងប្រទង់គ្នា ដូយុនទោះគាត់ចាស់ពិតមែនតែកម្លាំងក៏មិនណយ តែណាមជូនវិញក៏រឹតតែខ្លាំងថែមទៀត
«ថេយ៍អូនយ៉ាងមិចហើយមានឈឺត្រង់ណាទេ»ជុងហ្គុក
«ខ្ញុំមិនអីទេ ចុះលោកវិញហេតុអីក៏លោកស្លេកស្លាំងម្ល៉េះ...ហ្ហឹកៗ...ម៉ាក់ប៉ាៗ...អ្ហឹកហ្ហឺៗៗ»ថេយ៉ុង
«ឌឹប~~ផាំងៗ~~~»ណាមជូនបានរុញអោយដូយុនដួលតែកាំភ្លើងគឺនៅជាប់និងដៃដូយុនដដែល គេយៀកាំភ្លើងបាញ់មកកាន់ណាមជូនពីគ្រាប់តែនាយបានរត់គេចទាន់ទើបដូយុនបង្វែរទឹសដៅពីណាមជូនមកកាន់ជុងហ្គុកនិងថេយ៉ុងវិញ
«អាជុងប្រយ័ត្ន!!...»
«ផាំងៗៗ...អ៎ក»បីគ្រាប់ផ្ទួនគ្នាទៅលើរាងកាយរបស់អ៊ុនវូ ដោយសារតែអំបាញ់មិញដូយុនបាញ់មកកាន់ជុងហ្គុកតែថេយ៉ុងក៏រត់មករង ចំនែកឯអ៊ុនវូឃើញបែបនោះគេក៏រត់មកក្រសោបកាយថេយ៉ុងពីខាងក្រោយធ្វើអោយគ្រាប់ត្រូវបាញ់ចំខ្នងទាំងបីគ្រាប់
«ផាំងៗៗៗៗ!...»ក្រោយពីបាញ់ត្រូវកូនខ្លួនរួចហើយប៉ូលីសក៏សម្រេចបាញ់ដូយុនជាច្រើនគ្រាប់មកលើរាងកាយរបស់គាត់ ឈាមក៏បានបង្ហូរចេញមកដូចជាទឹកបណ្ដាលអោយដូយុនត្រូវដួលស្ពាបទៅនិងដីម្ដងទៀត
«លោកមិនអីទេមែនទេជុងហ្គុកហ្ហឹកៗ...»ថេយ៉ុងស្ទៀបរាងកាយជុងហ្គុុកខ្លាចថានាយបានត្រូវគ្រាប់ឬក៏អត់មិនបានដឹងថាមានអ៊ុនវូមករងគេនោះឡើយ
«បងមិនកើតអីទេ...ចុះថេយ៍អូនមានកើតអីឬអត់ថេយ៍...»ជុងហ្គុក
«អ៊ុនវូ...ហ្ហឹកៗ..បងមិនត្រូវកើតអីទេ...ហ្ហឹកៗៗ...»ថេយ៉ុង
«បើយើងស្លាប់...ហ្ហឹស...យើងក៏មិនអោយពួកឯងរស់ដែរ...ជ្រឹប!!...ប៊ុមៗៗ....»សម្លេចចុចសន្ទះបញ្ជគ្រាប់បែកបានបន្លឺឡើងមិនដល់មួយវីនាទីផងគ្រាប់បែកដែលបានបំពាក់ពេញក្នុងភូមិគ្រិះក៏បានបំផ្ទុះឡើងឌាំងៗធ្វើអោយផ្ទះត្រូវបាក់រលំ ក៏ដូចជាមានកំទិចកំទីផ្កាភ្លើងរំសេវផ្សេងៗហោះខ្ទៀតពាស់ពេញធ្លាផ្ទះ ប៉ូលីសខ្លះក៏បានស្លាប់ខ្លះក៏រត់រួច
«ជុង...ហ្ហឹកៗ...អឹកខឹក...លោកងើបមកយើងឆាប់ចេញពីទីនេះ...ពួកលោកឆាប់ជួយនាំអ៊ុនវូចេញផងទៅ...ប៉ាម៉ាក់...»ថេយ៉ុងព្យាយាមទាញជុងហ្គុកអោយក្រោកដើរព្រោះតែពេលនេះគេពិតជាទន់ខ្លួនខ្លាំងណស់ សូម្បីតែកម្លាំងក្រោកបន្តិចក៏គ្មានដែរថេយ៍យំផងចាប់ទាញអោយជុងហ្គុកក្រោកផង គេកម្លាំងតូចតែមួយពិតជាពិបាកខ្លាំងណាស់
«អ្ហឹក...ថេយ៍!!...»ត្របក់ភ្នែកក៏ចាប់ផ្ដើមបិទអ្វីៗក៏បានងងឹតឈឹងលេងមានពន្លឺប្រៀបដូចជាទ្វីបទាំងមូលត្រូវបានបាត់បង់ព្រះអាទិត្យយ៉ាងចឹង ឬក៏ជុងហ្គុកស្លាប់!!...