The Hired Wedding Intruder

Intruder 27

SIDNEY

Hindi ako pumasok ngayon sa trabaho. Sinabi ko na lang kay Vina na may mahalaga akong aasikasuhin ngayon. I went to the municipal office to check for the records of our marriage. And it's true. There's no issued marriage license or contract under my name and Andrew's from the local civil registrar. 

Andrew didn't submit the requirements. Bakit hindi nga ba ako naghinala noon? I should have known that both parties must be present in filing the requirements for a marriage certificate. Ibig sabihin peke ang ipinakita niyang marriage certificate noon sa 'kin.

Nangilid ang luha ko habang nakikipag-usap sa staff. Pinasalamatan ko na lang siya at umalis na. Nanlulumong sumakay ako sa kotse ko. Hindi ko na pinigilan ang luha ko na kanina pang gustong tumulo. Hindi ko na napigilan ang paghikbi. Everything is a lie. The wedding was just for show. Hindi ko alam ang gagawin ko ngayon. Ang sakit-sakit. Naninikip ang dibdib ko at tuloy-tuloy lang ako sa pag-iyak. Pakiramdam ko, gusto kong sumigaw pero may bikig sa lalamunan ko at walang lumalabas na tinig mula roon. I clutched my chest tightly. Sobrang sakit.

Gusto kong layasan si Andrew. Gusto kong magtago. Gusto kong lumayo. Gusto ko rin siyang saktan. Gusto kong ilayo sa kanya ang magiging anak namin. Gusto ko rin siyang gantihan. Galit ako at naiinis. 

I started the car's engine. Nagd-drive ako at nanlalabo ang mga mata ko dahil sa walang tigil kong pagluha. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nagpasya na lang ako na mag-check in sa isang hotel. Kung uuwi ako sa bahay namin, tiyak na magtataka si Mama. Hindi ko maitatago sa kanya ang katotohanan. Pero sa totoo lang gusto ko siyang makita at gusto ko siyang yakapin. Tiyak na kahit papaano ay maiibsan ang sakit dahil alam kong may karamay ako. 

Napapagod na humiga ako sa kama at doon umiyak nang umiyak habang yakap-yakap ko ang unan. Hindi ko namamalayan ang oras. Wala akong pakialam kung tumatakbo ba ito o tumigil na para sa 'kin. I was wasted. I was good as dead. Nakatulog na rin ako dahil sa pagod na nararamdaman ko.

Iminulat ko ang mga mata ko nang marinig ang malakas na tunog na nanggagaling sa cellphone ko. Napansin ko na alas-diyes na ng gabi at kumakalam na rin ang sikmura ko. Tiningnan ko kung sino ang tumatawag. 

It's Andrew. 

Namatay ang tawag nang hindi ko ito sinasagot. Sobrang dami na niyang missed calls at pa-lowbat na rin ang cellphone ko. Muling tumunog ang cellphone ko pero hindi ko ito pinansin. Ibinaba ko lang ito sa kama at tumayo na ako. 

I need to eat something. Kahit papaano ay wala akong balak na idamay ang anak ko sa problema ko. Bumaba ako at kumain sa pinakamalapit na restaurant. Nang ihain na sa 'kin ang pagkain ay tila bigla akong nawalan na ako ng gana. Siguro epekto ito ng pagbubuntis. Kahit walang gana ay pinilit kong kumain. Bumili na rin ako ng gatas at ibang gamit sa pinakamalapit na convenience store.

Gusto kong pagtawanan ang sarili ko dahil duwag ako at tumatakbo sa problema. Bumuntong-hininga ako nang sumakay ako sa elevator bitbit ang mga binili ko. Nang makapasok ako sa loob ng silid ko, napansin ko na tumutunog pa rin ang cellphone ko. Umupo ako sa kama at kinuha ang cellphone ko. Hindi na si Andrew ang tumatawag. Si Vina na. Kumunot ang noo ko. What does she need in this hour? Wala akong nagawa kundi ang sagutin ito dahil baka importante.

"Hello?" mahina at walang gana na sagot ko. Binuksan ko ang gatas na binili ko at uminom.

"Sidney? Where are you?" kinakabahang tanong niya sa 'kin.

"Why? May problema ba sa kumpanya?" takang tanong ko.

"Kasi..." sabi niya na tila nag-iisip pa ng sasabihin. "Ahh... Nasa unit ka ba ni Andrew? Pupunta ako diyan. May dadalhin akong mahalagang documents," tila hindi siguradong wika niya.