"ခိုင်မာနှောင်ကြိုး"

အပိုင်း ၃၃ zawgyi

ခိုင္မာေႏွာင္ႀကိဳး အပိုင္း ၃၃

လင္းလက္ထက္ျမတ္ စာက်က္ဖို႔ေတာင္ စိတ္မပါတဲ့ အထိ သူ႔စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေလသည္။သူဘယ္လိုမွ မထင္ထားခဲ့။ ဒီဇင္ဘာ့ ကို ကိုကို႔အိမ္မွာ ေတြ႕ရလိမ့္မည္ဟု စိတ္နဲ႔ေတာင္ ေတြးမၾကည့္ဖူးခဲ့ပါ။ဒီဇင္ဘာလင္းလက္ ဆိုသူ ေဆးေက်ာင္းကို စေရာက္လာကတည္းက သူတို႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသူအျဖစ္ အားလုံးက သိထားေလသည္။အားလုံးက ကိုလင္းလက္ ဟု ေခၚတာလည္း သူသိသည္။အမ်ားတကာ ေခၚေနေသာ ကိုလင္းလက္ ဆိုေသာ နာမည္ကို သူမေခၚခ်င္ခဲ့ေပ။လူခ်င္း မသိေပမယ့္လည္း စိတ္ထဲကေန အၿမဲေခၚျဖစ္တာက ဒီဇင္ဘာ။သူ သတိထားမိခဲ့သည္မွာ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။ခႏၶာကိုယ္ ခပ္ထြားထြား၊အရပ္ရွည္ရွည္ အသားခပ္လတ္လတ္ႏွင့္ ပုံမွန္ေယာက္်ားေလး ဆံပင္ပုံစံထက္ ပိုရွည္ေနေသာ ဆံပင္ႏွင့္။ပုဆိုး၊ ရွပ္လက္ရွည္၊ ရံဖန္ရံခါ ရွပ္လက္တိုဝတ္ဆင္ တတ္သည္။ဖိနပ္ဆိုရင္လည္း ႐ိုး႐ိုးေျခညႇပ္ဖိနပ္ကိုသာ ဝတ္တတ္သည္။အဝတ္အစားကလည္း သစ္သစ္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ပုံမွန္ထသြား၊ထလာ အဝတ္အစား အေနအထားမ်ိဳးပါ။ႏွစ္ဆင့္ခြဲ စတီးထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကို ကိုင္ေဆာင္တတ္သည္။အခ်ိဳ႕ေန႔ရက္ေတြ ဆိုရင္ ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ ႀကီးႀကီး တလုံးႏွင့္ စားစရာေတြ ထည့္လာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကြၽးတာကိုလည္း ျမင္တတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ကမ္တင္းထိုင္ရင္လည္း ေထြလီကာလီ စားတာမ်ိဳး မေတြ႕ရဘဲ ပါလာသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကို ထုတ္ၿပီး စားေနတာမ်ိဳးကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။ရံဖန္ရံခါ ခ်ည္လြယ္အိတ္ေလး လြယ္လာတတ္ၿပီး တခါတရံလည္း ေဘးလြယ္အိတ္ လြယ္တတ္ေလသည္။ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ေလးကိုသာ အၿမဲစီးတတ္ၿပီး တခါတရံ ကတၱီပါဖိနပ္ေလးကို စီးတတ္ေလသည္။ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာလည္း နာရီေလးတလုံး ကလြဲၿပီး ဘာအေဆာင္အေယာင္မွ ရွိမေန။ၿခဳံငုံၾကည့္လွ်င္ ေရာင္စုံအျခယ္အသေတြ ၾကားထဲမွာ ႐ိုးစင္းသည္။႐ိုးသားသည္။ ေဆးေက်ာင္းတက္သူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္ လာသည္။အခ်ိဳ႕ကလည္း သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ ကားတစီးတည္း စီးလာတတ္သည္။တခ်ိဳ႕ကလည္း မိဘက လိုက္ပို႔ၾကသည္။bus ႏွင့္ လာသူမ်ား ရွိသည့္အထဲမွာမွ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ သူ႔အတြက္ ထူးျခားလြန္းသူ တေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ငယ္စဥ္ဘဝကတည္းက အ႐ုပ္ဆို အ႐ုပ္၊ မုန႔္ဆိုမုန႔္ လိုခ်င္တာကို မပူဆာဘဲနဲ႔ ရခဲ့သည့္ သူ႔ဘဝအတြက္ ဒီဇင္ဘာ့လို လူတေယာက္ဟာ သူ႔အတြက္ ထူးျခားေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။