Abilerim mi ?

19. BÖLÜM | planın başlangıcı

Ben geldim!

Nasılsınız! Hayat nasıl gidiyor?

Beni sorarsanız benim hayatım nanay. JSJDJJDJDJD

Neyse bölüme geçelim bir an önce

İyi okumalar 🌸

Ve ve ve buraya hangi mesleği olmak istediğinizi yazar mısınız?

Şuraya da, Şu an nerde ve ne yapmak istediğinizi yazın, lütfen.

~~~~~~~

Salonun kapısını açtığımda burnumu çekerek içeri girdim. İçerde Berk, arın, arel, Kartal, leroy abim ve ateş vardı. Beni gördüklerinde şaşırdılar.

Gözleri kızarmış, Kolunun, göğüs hızasında başlayan, dirseklerinin üstünde biten bir sargı, Kolunda omuz askısı olan, Üzeri kan olmuş, yani kısaca; Bitmiş bir ben!

Leroy abim hemen yanıma geldi ve "ne oldu koluna? Kırdın mı, incittin mi? Nasıl becerdin" diyerek koluma baktı "kırılma veya incinme değil, ne yaptın"

Omuz silktim "kurşun yarası. Çok ya önemli değil. Rüzgar abim nerde" Dehşetle bana baktı. "Nasıl?" Tekrar omuz silktim "abartmasak mı?"

Sağlam olan kolumdan beni tuttuğu gibi koltuğa oturtturdu. Bir şey demeden başımı arkaya yasladım ve bacak bacak üstüne attım

'İndir şu lanet bacağını' gülümsedim ve bacağımı indirdim. Burda bile beni rahat bırakmıyordu

"Nasıl oldu" diye sordu abim.

"Offff" dedim bıkkınca "her zaman olan şey amma abarttın be"

"Nasıl her zaman" kafası karışmıştı

"Sizinle tanışmadan önce nerdeyse her hafta hastanede oluyordum. Bu aralar böyle değil ama olmayacağı anlamına gelmiyor" sırıtarak kafamı yana eğdim ve leroy abime baktım. Şaşkınca bana bakıyordu. Kartal hariç diğerleri gibi "neyse" dedi boğazını temizleyerek. İnanmak istemiyor gibiydi

İnandırırız yiğido

"Rüzgar abim nerde"

"Rüzgar abin bir yere kaçmıyor!" Göz devirdim. "Nasıl oldu? Kim sardı kolunu ve buraya nasıl geldin? Bu soruları cevaplamadan şurdan şuraya göndermem seni" baya ciddi duruyordu.

"Arabadan silahla ateş açtılar"

"Ve sende kaçarken yaralandın" diye sordu. Daha çok buna İnanmak istiyordu galiba. Ne de olsa her insan bile bile ateş açılınca aynı yerinde durmuyor. O da anladı benim nasıl bir beyinsiz olduğumu

"aslında" diye mırıldandım "tam öyle olmasa da"

Gözleri irice açıldı "ateş açarlarken öylece dikildin mi" diye bağırdı. Sol elimi alnıma vurarak kapıya baktım "yavaş lan! Rüzgar abim duyarsa siker beni"

"Neyse" dedi derin bir nefes vererek. Ardından koluma baktı. Geliyor gelmekte olan "hangi hastaneye gittin kurşunu çıkarması için? Ayrıca bir de polislerle falan da konuşmuşsundur. Yapanı buldular mı"