17 yıla tonlarca acılarını sığdıran bir kız gerçek ailesini öğreniyor. Hayatı zaten kötüyken öğrendiği gerçekler onu derinden sarsıyor. Konu karıştırılma mevzusu değildi, konu bunun planlı olmasıydı
Yaş on yedi... kaç ceset görmüştü sayamamıştı, ka...
Özel hayatıma fazla değinmek istemiyordum ama bunu sizinle paylaşmak istiyorum.
13 Aralık benim doğum günüm! Çok heyecanlıyım
Sizi seviyorum ve bu yolda beni yalnız bırakmadığınız için teşekkür ederim. Benim en değerli hediyem sizsiniz. Size sonsuz teşekkür ediyorum
Ah! Çok duygusal bir anneyim şu an KDKSNSKKFKFN
NEYSEE! sizi daha fazla bekletmeden hikayeye geçiyorum.
İyi okumalar 💐🎉🤗
~~~~~~
(PAZAR SABAHI)
Kerim abimle gezdikten sonra birbirimizle vedalaşıp yollarımıza gitmiştik. Gitmeden önce de hatıra olsun diye bana buluşmaya gelirken aldığı
Pardon
Çaldığı eş bilekliklerini vermişti. Benim bilekliğim siyah renk ve üzerinde küçük beyaz bir nokta vardı. Her zamanki gibi siyah olanını seçmiştim. Kerim abimde ise beyaz rengin üstünde siyah nokta vardı ve bu iki bileklik birleşince daireyi oluşturuyordu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sol bileğime bakarken gülümsedim.
Sol bileğimde asla çıkamadığım nazar boncuklu bilekliğin yanına Kerim abimin verdiği bileklik vardı. Sağ bileğimde ise çıkarmadığım, rüzgar abimin hediyesi olan gümüş dijital saat
Nazar boncuklu bilekliği efsun öldüğünde almıştım ve sürekli kendime nasıl öldüğünü veya kimin yüzünden öldüğünü ve intikamımı unutmamam gerektiğini hatırlatıyordu
Kerim abimin hediye ettiği ise şu andan itibaren benim için umudu simgeleyecekti. Ben bugün aile olmanın ne demek olduğu belki de anlamıştım. Bugün hayatımın en eğlenceli günlerinden biri olmuştu. Hatta ben bugün ölmekten tamamıyla vaz geçmiştim.
İntikam ve umut yan yana. Bu işin sonunda biri gidecekti
Belki eşyalara fazla anlam yüklüyordum ama kendime tutunacak bir dal inşa ediyordum. Gelecekte ayakta dim dik durmam için bana lazım olacaktı.
arabamı park ettiğimde anahtarı üzerinde bırakarak indim ve beklemeye başladım. saat altıya geliyordu üstüne bir de gece uyuyamamış olmanın verdiği yorgunluk vardı. Ellerimi soğuktan korunmak için bedenime doladığımda arkamdan gelen sesle adama baktım "buyurun efendim" anahtarı elime alıp sıkıca tuttuğumda kaybetmek son isteyeceğim şey bile değildi
abayı satsan rahatça iki tane villa ve sıfır araba alınırdı!
ah şu zenginliğin gözü kör olsun
on sekiz yaşına girdiğim gün rüzgar abimden beni ehliyet sınavına götürmesini isteyecektim. her ne kadar araba kullanmayı bilsem de ufak eksiklerim vardı ve ehliyet almak daha havalı olurdu
