Ne kötüymüş insanın kendiyle savaşması.
Her vurduğunda yüreğinden vurulması,
Önce kendi ateşinde yanıp kavrulması,
Sonra da küllerinde sönüp savrulması.
Ne büyük çaresizlikmiş,
İnsanın kendinden kaçması.
Nereye gitse o yerde yine kendini bulması.
Kendine düşman olması.
Ne acıymış göğüs kafesinin yırtılması.
Kalbinin yerinden koparak ayrılması.
Ortada kalması,
İçindeki savaşı durduramaması.
Taraf olamaması,
Feryat ederken susması.
Dilinin ucuna gelenleri yutması.
Söylemek istediklerinin olması.
Ama sessiz kalması,
Yazmak isteyip yazamaması,
Anlatmak isteyip anlatamaması.
Başını koyup uyuyamaması,
Duymak istediklerini duyamaması.
Ne aklına ne kalbine uyamaması.
Bilmezsiniz ne kötüymüş insanın,
Olmak istediği yerde olamaması.
Olduğu yerde duramaması.
Sen dediği halde ben diyememesi.
Sen ile beni yan yana getirememesi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHUMUN İZİ 🥀
Non-FictionKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
