“Kendine gel artık! Lütfen kendine gel” diye tekrarlıyorum sürekli kendi kendime.
Günler, aylar geçti, mevsimler değişti, ama unutmadım. Unutamadım seni.
Çok uğraştım, gerçekten çabaladım unutmak için ama yapamadım. İnsan ezberlediklerini kolay kolay unutamıyormuş.
Nefes alır gibi özlediğimsin.
Bir ömür kalbimde gizlediğimsin.
Niye hala seni istiyorum bilmiyorum. Sanırım ben de onlardanım. Evet evet onlardan, kaçamayanlardan. Özgürüm derken bile bağımlı kalanlardan. Oysa iyi bilirdim kaçmayı ama bazen kaçamıyor insan işte.
Söylesene, madem kaderimde yoktun neden çıktın karşıma ?
Senden sonra boşlukta kaldım. Aklımdan çıkarıp attım sanıyordum seni, oysa bütün düşlerim senmişsin.
İnsan düşlerinden vazgeçemiyor biliyor musun?
Komik olan da ne biliyor musun? Konuyu sana getiren çok şey var ama seni bana getiren bir şey yok.
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni.
Seviyor muyum?
Çok seviyorum.
Özlüyor muyum?
Çok özledim.
Arar mıyım?
Aramam.
Arasa açar mıyım?
Açmam.
Herşeyden uzak bir yerdeyim.
Susmak mı çare? Bence çözüm değil..
Umut,yeniden doğduğunda düz bi tepeden itilmek
Bazen bazı şeyler olsun diye didinmek
ne kadar uğraşsan da,olmayacağını bilmek
Ama yine de gelir diye,tozlu bi yolu gözlemek.
6 yıl oldu.
Yanında iken mi mutluydum yoksa sensiz ken mi?
Ne seninle nede sensiz olmadı. Yanında her geçen gün bir değerim olmadığını gösteriyordun. Olmadı.
Alıştım mı?
Alıştım. Hayallerinde yaşamayı öğrendim.
Ben demek sen,sen demek ben bu da bi tam demek,
Ne kadar özlesemde imkansız ölmemek..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHUMUN İZİ 🥀
Não FicçãoKalmak istedim, hep yanında kalmak istedim. Gözlerinde kalmak, yüreğinde kalmak, sol yanında, ömründe kalayım istedim. Gitmem için onca bahanem varken, kalmak için sebepler yarattım kendime. Hep kaldım, varlığında da kaldım yokluğundada. Zaman dedim...
