RUHUMUN İZİ 🥀

"Yolun açtığın yara kadar açık olsun.."

Nasıl başlayacağımı bilemedim.Hatta yazsam mı yazmasam mı diye çok düşündüğüm oldu. Yazmaya karar verdim,çünkü bazı şeyleri içinde tutmak insanı  daha çok yıpratıyor.
Seviyorum seni. Canımdaki yaşayan can gibisin. Her an seninle yaşıyorum. Karanlık gecemde gözlerin bir yıldız gibi parlıyor gözlerin. Sevginin sıcaklığı süzülüyor yüreğime. Seni sevmek için kalbimdeki
umut kırıntılarını senin yüzündeki tebessümlere yüklüyorum. Seninle, iki ayrı bedeninin tek kalbindeki bir sevdayı yaşıyoruz. Sana söylediğim her kelime, sana okunan her şiir senin kalbindeki sevgiyle güzelleşip özel bir sevda oluyor.
Sevdalıyım sana. Seni sevmek bir kuru ekmeği paylaşmak gibi. Her lokmada daha çok seviyorum seni. Yıldız olup senin karanlığında gözlerinde kaybolmak belki senin sevginde nefes almak, yalnızlığa perdeleri çekip mutlulukların gölgelerinde serinlemek seni sevmek.
Seviyorum seni demekten öte senin için yaşıyorum bu hayatta. Öyle tutulmuşum ki sana anlatamam. Daha çok sevmek için yüreğine konakladım. Bir misafirdim ilk önceleri ama artık öyle değil,
seni, senin kalbinde yaşayarak seviyorum. Dertlerimi sende unutup, acılara seninle gülümsüyorum. Senin gül yüzünde umutla bakıyorum artık yarınlarıma. Uçurumun kenarında solmayı bekleyen bir çiçekken, senin sevginle yeniden mutluluklara tomurcuk açıyorum. Her sabah perdeleri aralayıp günışığıyla sevgini dolduruyorum dünyama Sen farklısın. Canımsın, nefesimin mutluluk rengindeki suretisin, sevdanın en güzel halisin.
Kalbimdeki tek can, hayata dair tek umudumsun. Seninle yaşayıp, hayata yine seninle bakıyorum. Seni düşündükçe sevdan daha da büyüyor kalbimde. Oturduğum kayaların üzerinde, gözlerim ufka senin gözbebeklerin geliyor, gözlerimin önüne. Gözlerin ufkumda büyüdükçe satırlara dökülüyor sevdan. Her hecede her sözcükte seni yazıyorum. Sen nefes aldıkça ben mutlu oluyorum buralarda.
Seni sevmek öyle güzel ki anlatamam. Çünkü nedeni yok bu sevginin bir şeye bağlı olarak sevmek istemiyorum seni; seni sadece sen olduğun için seviyorum. Eskiden hep “Ben.” diye başlardım cümlelerime, şimdi “Biz.” diyorum. Sen ve ben yani biz, yani ikimiz. Yani geleceğimsin benim. Her şeyimsin.
Seni sevmek, her yeni güne seninle başlamak ve her günün bitişinde her şeye rağmen seni sevmek çok güzel. Seni çok seviyorum.
Ben seni bu kadar çok severken aynı zamanda sana bi o kadar da yabancıyım. Çok kırıldım. İç çektim. Kimse beni düşünmedi. Nefes alamadım.
Sana seni seviyorum, seni özledim diyemeyecek kadar yabancı. Seni unutacağım diyip duruyorum kendime. Bunu her denediğimde ise daha fazla hatırlıyorum seni. Aklıma kalbime işlemişsin. Neden her söylediğin kelime her yaptığın hareket aklıma kazınmış bu kadar. Sence normal mi? Sürekli acaba şu an ne yapıyordur diye sormaktan kendimi alamıyorum. Sahi şu an ne yapıyorsun? Bulunduğun hayattan memnun musun? Benimleyken mutsuzdun. Peki ya Ailen arkadaşların  yaşadığın hayat mutlu ediyor mu seni?  Muhtemelen şu an aklının ucundan bile geçmiyorum. Oysa sen benim aklımdan bir saniye bile çıkmıyorsun. Şimdi canımın neden yandığını anlıyor musun? Keşke birazcık beni anlasaydın. Keşke azıcık varlığını yanımda hissetseydim. Keşkeler çoğalır gider lakin sen anlamazsın olmayışının acısını sen bilmezsin hissetmezsin. Ben burada ağlarım orada yanaklarını ıslatmaz beni hıçkırıklara boğan göz yaşı. Sen anlamazsın işte ne demek istediğimi. Sadece şaşırıyorum neden içimden söküp atamıyorum seni bir türlü anlamış değilim.  Cidden çok özlüyorum seni. Şimdi koca bi boşluktayım buna neden olan şey ne bilmiyorum. Yanımda olmaman değildi sorun olan. Sorun sevmemen değildi. Sorun benim kendimde sanırım. Bir kuvvet seni atamıyor içimden. Senin yanında olmayı haketmeyen onlarca insan varken hayatında neden ben yokum. Sen benim hayatımın tamamısın ama ben senin hikayenin bir bölümünde bile yer almıyorum. Bu ne kadar acı bilmiyorsun. Ben  unutmadım bazı şeyleri ve senin için basit ama benim için dünyalara bedel olan diğer şeyleri.