Yeşil'in İz'i - (Bitti)

29.Bölüm: 'Hayal Kırıklığı'

Bir kadın vardı görüntüde, saçları düz ve açıktı. Özensizce iki omzuna dökülüyordu. Aynı ağacın yan tarafında duruyordu, kaldırdığı kafasıyla gökyüzüne kısa bir an bile olsa baktığı anda çekilmişti.

Baş parmağını hızla kadının yüzüne bıraktı Aslan, gözleri dolu dolu oldu. Hissettiği çok garip bir histi, hem mutluluk hem hüzün hemde öfke barındırıyordu.

"Biliyordum.. " Gözlerini annesine çevirdi, yanağına zafer dolu bir yaş süzüldü. "Biliyordum anne." Yavaşça geriye çekilip sırtını duvara yasladı. Derin bir nefes alıp eliyle yüzünü avuçladı, elindeki fotoğrafı sıkı sıkı tutmuştu. Bu fotoğraf onun zaferiydi, en büyük kanıtıydı.

"Neyi biliyordun oğlum?" Merakla oğlunun yanına yaklaştı Güler Hanım, merak doluydu. Neydi oğlunun bildiği, neydi fotoğrafı gördüğü anda gözünden süzülen yaşın sebebi?

Yavaşça sırtını duvardan ayırdı genç adam, yüzünde ufak bir tebessüm belirdi. "Zeynep annesiyle tanışacak anne." Derin bir soluk alıp kollarını annesinin boynuna sıkı sıkı doladı. "Bitti, çok şükür her şey bitti."

Annesi şaşkındı, oğlunun kollarını sıkıp merakla yavaşça geriye çekildi. "Söyleyecek misin neler olduğunu?"
Kafasını olumlu anlamda salladı Aslan, elindeki fotografı sıkı sıkı tuttu.

"Söyleyeceğim ama önce bir işim var." Arkasını döndü, annesinin seslenişine rağmen hızlı adımlarla ilerlemeye başladı. Sabırsız ve heyecan doluydu, 15 yıllık özlem, acı, hüzün ve merak bitiyordu. Karısının artık eksikliği bitecek, düzelecek, iyileşecekti.

Hızla bir üst sokağa girdi, genç kız ve çocukları göründü. Görünmemeye gayret ederek geçip bir sonraki sokağa geçti. Hızlı hızlı adımlarla bir kaldırımda durdu, Esma Nine'nin yan komşusunun kapısındaydı. Gözlerini önce elindeki fotoğrafa çevirdi, derin bir soluk alıp inceledikten sonra eve döndü.

Yumruk yaptığı elini yavaşça kaldırıp kapıya vurdu. Kalbi deli gibi çarpıyordu, bir an önce açılmalı, delice merak ettiği soruyu sormalıydı. Yavaş başlayan vuruşları hızlandığı anda iç kapıda Emine Hanım göründü. Gözlerini duvarın kenarından kapıya çevirdiğinde genç adamı gördü.

Sessizce arkasını dönüp içeri yeniden adım attığı anda genç adamın gözleri ona kaydı. "Emine Hanım!" Diye seslendi. Kadın duymamaya gayret ederek hızla içeri girip kapıyı sıkıca kilitledi.

Aslan'ın gözleri deli gibi büyüdü, kafasını iki yana sallayıp bahçe kapısını zorlamaya çalıştı. Ne olursa olsun bugün o bahçeye girecek ve o yüzleşme gerçekleşecekti. Yumruklarını üst üste geçirdi, kapı demirden oluşuyordu. Adamın vuruşlarını sürgü de hiç hareket yoktu. Derin nefes verdi Aslan, hızla fotoğrafı arka cebine bırakıp gözlerini çevrede gezdirdi, birkaç meraklı komşu izliyordu. Aldırmadan geriye çekilip duvara yaklaştı, ayaklarını birkaç deliğid geçirip duvara tırmandı.

"Koş Esma Nine'ye haber ver" dedi konşulardan biri küçük oğluna. Küçük çocuk yan eve koştu.

Hızla bahçeye atladı Aslan, hızlı adımlarla iç kapıya yaklaşıp önünde durdu. Elini yavaşça kapıya vurdu, "Emine Hanım" dedi fısıltıyla. "Kapıyı açabilir misiniz?"

Kapının gerisinde duruyordu kadın, sırtını deli gibi yaslamış bekliyordu. Kalbi deli gibi çarpıyordu, her an durabilecek durumdaydı. Elleri ve ayakları tir tir titiyordu.

"Lütfen..."  Dedi genç adam, iki elini kapıya bıraktı. "Konuşmamız gerek"

Kafasını hızla iki yana salladı Emine Hanım, ne olursa olsun bu kapıyı açamazdı. Gözleri dolu dolu oldu, karşısına çıkması mümkün bile değildi.