KILLER || VegasPete

EP.11

Benim mutsuz son travmam var arkadaşlar.🥺🥺Kurguyu düşünürken, gerçeklikten de kopmak istemiyordum ama hiç kimse 17 kişiyi öldürmüş bir katili salıvermez.🥺 En mantıklı çıkış yolu buydu. Buradan sonrası için nasıl denir... Güneşli günler göreceğiz.🙏🏻☺️

İyi okumalar:):)😘😘

VEGAS

Newyork. En son bir ay önce ziyaret ettiğim güzel şehir, gökyüzünden çok daha nefes kesici görünüyordu. Gecenin zifiri karanlığını aydınlatan rengarenk ışıklar, göğe uzanan binaların camdan duvarlarına yansıyor şehrin her bir yanını adeta gündüze çeviriyordu. Pilot, yarım saat içinde ineceğimizin duyurusunu yaptığında yerimde rahatsızca kıpırdandım. Uçak yolculuklarını sevmiyordum. Rahattı, konforluydu ve etrafta annesinin kucağında her an ağlayacak mı diye telaşa kapıldığım bir bebek de yoktu. Ama bir şeylerin kıymetini kaybedince anlıyorduk işte. Böylesi de inanılmaz sıkıcıydı. Bir masanın etrafına toplanmış, ellerimizde telefon, dergi ya da kitap varken saatlerce oturmak her şeyden önce kıçımı ağrıtıyordu.

Porsche,"İnanılmaz birisi!"dediğinde göz ucuyla ona baktım. İnce ve parlak gözlüklerinin arkasından, heyecanla parlamış gözleriyle elindeki kağıtları inceliyordu. Neşeyle başını kaldırdı ve sanki anlayacakmışız gibi kağıtları bize çevirdi. Sağlık raporları.

"Onlarca insan öldürüyor ve bir de katili yakalamaya çalışıyor. Diğer kişiliğinin, asıl kişiliğini nasıl baskıladığını anlayabiliyor musunuz?"

Kısa bir an dönüp Kinn'e baktım. Pekala, kocasının yüzüne bir şeyleri fazla abarttığını söyleyemeyecek kadar kılıbık herifin tekiydi.

'İş başa düştü, Vegas.'

Kalbini kırmayacağından emin olduktan sonra, "Sen bir psikiyatristsin."diye mırıldandım. Gerçekten, ona anlayış gösterdiğimi hissettirmek için çok uğraşmış olmama rağmen, sesimin isyan dolu ve biraz da-baya baya- bıkkın çıkmasına engel olamadım. "Her gün, onlarca şizofren görüyorsun zaten."

Porsche, duraksadı. Başını öne eğerek, gözlüklerin altından bana öfkeyle bakmaya başladığında teslim olur gibi ellerimi iki yana kaldırdım. "Ne? Bunu uçağa bindikten on dakika sonra Kinn'in düşündüğüne bahse girerim."Sonra burun kıvırdım. "Ama sana gerçeği söyleyemeyecek kadar kılıbık."

Evet, bunu söyledim. Hemen sonra gardımı aldım ve kendimi saldırıya karşı korudum. Önce 526 sayfalık bir roman omzuma indi. Hemen sonra da bir dolmakalem sertçe göğsüme çarparak kucağıma düştü. Sikeyim ya. Yalnız kalmak, hiç şu anki kadar rahatsız etmiyordu.

Porsche, attığı kalemi sert bir el hareketiyle geri istediğinde homurdanarak aldım ve ona uzattım. "Ama hiçbiri, kafasında bir senaryo yazıp beni ve ailemi de baş rolde oynatmıyor!"diye tısladı.

'E yani? Birilerinin ilgisini çekmek ne zamandır bizim için sürpriz oluyordu?'

Yüzümdeki ifadesizliği izledi bir süre. Beklediği tepki bu değilmiş gibi gözleri hayal kırıklığıyla doluydu. Umursamadım. Doğrusu ne yapmam gerektiğini bile bilmiyordum. Tamam, peki. Bizi çok seven, bizim için aklını kaybeden biri vardı. Çok trajik. Çok dramatik. Ama ne yapabilirim?

Yüzünü buruşturarak, başını iki yana sallamaya başladığında, "Duygusuz herifin tekisin!"diye tısladı.

Duygusuz mu? İçim aniden acıyla doldu. Ona, bunu açıklama ihtiyacı hissettim. Ona, bir zamanlar nasıl duygulara sahip olduğumu ve bunları neyin alıp götürdüğünü anlatmak istedim.