MVSS
+13
Mavi gözlerime, denizden gözlerin var, derken mavi denizlerimin dalgasında boğulacağından habersizdi; İhanetimle onu boğacaktım. Siyah, toprak karası gözlerine beni gömmeden önce. Sonra da o gömerdi belki beni, siyahlarının en derinine.
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Pes edişlerimin olmadığı gibi, kaybedişlerim de olmayacaktı. Geri dönüşüm herkes için bir yenilgi olurken, benim oyunum yeni başlayacaktı.”
🕊️
Mavi Ve Siyahın Savaşı
B Ö L Ü M 6
Yerdeki kırılmış cam parçalarını koyduğum poşeti mutfaktaki çöpe atarak tekrar salona geçtiğimde gözlerim saate kaydı. Çoktan öğlen olmuştu. Dün geceden beri uyuyamadığım gibi odasından hiç çıkmayan adam da kendisini daha çok kilitlemişti sanki oraya. Maziye dair kalıntıları anışımızın üzerinden tam dokuz saat geçmişti. Tam dokuz saattir iki farklı odada, iki ayrı kafada aynı düşüncelere sahip olduğumuzu biliyordum.
Pusat Demirkol, on yaşımın anılarında yer almış o kara gözlü çocuktu. Dün gece kuştan korkarak evi yıkan o koca adam, gözlerimin önüne getirmişti geçmişi.
O an fark etmiştim, Pusat Demirkol’u daha önceden de tanıdığımı. O an anlamıştım; kendisini Aytunç olarak tanıtan kara gözlü çocuğun o olduğunu.
Cevaplarını bulamadığım onlarca soru vardı. Her bir sorunun başrolünde de o adam yer almaktaydı.
Dağınık salonda toparlama gereği duyduğum tek şeyi yaparak kırık vazo parçalarını ayak altından toplamış, gerisine dokunmamıştım. Birkaç kez can sıkıntısından kalkıp toparlamayı düşünsem de nedensiz yere içim o an daha da sıkılmış ve bundan vazgeçmeme neden olmuştu. Dağınıklığın arasından geçerek salonun tam ortasındaki kare masaya oturarak bağdaş kurdum. Bakışlarım yine ve yine saate kaydı.
Sürekli saati kontrol etmekten kendimi alıkoyamıyordum. Gergindim, çünkü bu akşam bu ülkeyi terk etmiş olacaktım. Son saatlerimin olduğu farkındalığıyla sürekli olarak dakikaları sayıyor, saati kontrol ediyordum.
Etraftaki dağınıklığı saatlerdir izlemiyormuşum gibi sessizce seyrederken eşyaların yerini ezberlemiştim. Ancak gözüm her seferinde tam karşımdaki duvar dibine kayıyordu. Dün gece o duvar dibindeki tükenen adamın hâli gözlerimin önünden gitmiyor, mazi defalarca kez aklımda anılıyordu.
İzlediğim duvar dibinin hemen solundaki evin giriş kapısı tıklatıldığında bakışlarım hızla karşıdaki kapıya kaydı. Kalkmadım, çünkü kapı kilitliydi ve anahtarı da evin sahibindeydi. Bu kez zile basıldığında başımı çevirerek kapısı kapalı olan odaya baktım. Birkaç saniye geçti, çıkmasını bekledim ama çıkmadı. Uyumuş olabilirdi çünkü epeydir odanın içinden herhangi bir ses gelmiyordu.
