ᴅᴇ'ᴀᴍᴏʀ|𝟾

|Sonuçlar|

Düşüncelerimden sıyrılıp bir taksiye bindim. Sonuçlar yaklaşık olarak bir hafta sonra açıklanacaktı. Şuan da hali hazırda bir evim olmadığı için yanımda Amerika'dan çok kıyafet getirmemiştim. Alışverişe çıkmam gerekiyordu. O yüzden taksiciye en yakın Avm'ye gitmesini söyledim. Annem hala beni aramamıştı. Unutmuş muydu? Yoksa bir şey mi olmuştu?
14 yaşında olmama rağmen asla tam bir çocuk olmadım. Yaşıtlarıma göre çok olgun ve bilinçliydim. Zaten öyle olması gerekmez miydi? Ailem sürekli olarak işteydi. Yıllar önce babam kaza geçirmiş ve annemle zor zamanlar yaşamıştık. Okulda zorbalık görmüş akrabalarım ve çevremdeki birkaç insan tarafından tacize maruz kalmıştım. Okuldan geldiğim zaman evde tek başıma kalıyor, kendi işimi kendim yapıyordum. Şimdi ise tamamen yapayanlızdım.

Yine düşüncelere dalmıştım. Ne kadar uzun düşündüm bilmiyorum ama çoktan AVM'ye gelmiştim. Taksiciye ücreti ödedim ve hemen AVM'ye girdim. Kore'de hava gerçekten çok soğuktu. Daha sabah hava neredeyse bunaltıcı ve sıcakken şimdi hava soğumuş, hatta yağmur yağmaya bile başlamıştı. Aslında biraz kendi hatamdı. Havanın sıcak olduğunu görüp yazlık kıyafetlerimle çıkmıştım.
Nereden bilebilirdim ki böyle olacağını.
Vakit kaybetmeden gördüğüm ilk mağazaya girdim. Burada gerçekten güzel şeyler vardı. Hemen gözüme kestirdiğim birkaç şeyi aldım ve denemek için kabine girdim...
.
.
.
.
Beğendiklerimi ödedikten sonra kabinlerin birine girip üzerimi değiştirdim çünkü dışarıda fırtına vardı.

KIYAFETİN:

Şansıma yanımda şemsiye yoktu ve AVM'de olacağını da pek sanmıyorum.
İnsanlar önceden tahmin etmiş olacak ki neredeyse herkesin elinde şemsiye vardı. Demek ki sıkça böyle oluyordu...
.
.
.
AVM'de biraz daha vakit geçirdikten sonra otele dönme kararı aldım çünkü hava yavaş yavaş kararmaya başlamış, yağmur da dinmişti.

Yazarın anlatımı;

İnternetten baktığı kadarıyla otel AVM'ye gayet yakındı. Evet biraz yürümesi gerekiyordu ama sonuç olarak hava daha tam olarak kararmamıştı. Hazır yağmur da dinmişken otele yürüyerek dönmeye karar vermişti. Böylelikle şehri de biraz öğrenmiş olurdu. Şehir merkezinde bir süre yürüdükten sonra konuma bir daha baktı. Konumda ara sokağa girmesi gerektiği görünüyordu. Korka korka sokağa girdi. Hava da kararmıştı. Biraz yürüdükten sonra ileride ışıkların azaldığını gördü. Daha da korkmaya başlamıştı. Gerçekten bir şey olmazdı değil mi? sadece bu kendi kuruntusuydu. Umarım öyleydi...
Bir anda arkasında birinin olduğu hissiyatına kapıldı. Arkasını dönmeli miydi? Yoksa arkasına bile bakmadan koşmaya mı başlamalıydı? merakına yenik düştü ve arkasını döndü. Fakat o an yanlış seçimi yaptığını anladı. Çünkü elinde bıçak olan adam ona doğru geliyordu ve aralarında 4 metreden bile az mesafe vardı. panikledi ve telaş içinde koşmaya başladı. Ama nafile adam çoktan onu tutmuş ve duvara yaslamıştı.

Jennie'nin anlatımı;

Ara sokağa girmiştim ve sokaklar karanlıktı. Korkarak yürürken arkada birinin beni takip ettiğini ve hatta adımların daha da yaklaştığını hissettim. Korkmaya başlamıştım. Merakıma yenik düştüm ve durup arkamı döndüm. Ama keşke dönmeseydim çünkü arkamda elinde bıçakla beni takip eden biri vardı. Bir anda o şokla ve korkuyla koşmaya başladım. Ama nafile beni yakalamış ve hemen yanımızda olan duvara sıkıştırmıştı bile. Korkuyordum. Tek başımaydım. Yanımda beni koruyabilecek bir babam yoktu. Adamı iktirmeye çalıştım ama olmuyordu. Bir anda adam bayıldı. N-ne hayır bir saniye bayılmamıştı O ö-ölmüştü ve kafasından kanlar akıyordu. Yoksa şuan burada biri daha mı vardı? Hemen korkuyla koşmaya başladım. O kadar hızlı koşuyordum ki sonunda sokağın sonunu görmeye başlamıştım. Sadece tek sorun şuydu arkamdan ayak sesleri geliyordu. Gerçekten de biri beni takip ediyordu. Kendimi sokağa attım. Sonunda otel görünüyordu. Bu kadar aksiyon yaşamaya değer miydi? Keşke bir taksiye binseydim. Daha fazla vakit kaybetmeden otele girdim ve hemen odama gittim. Ellerimde alışveriş poşetleriyle gerçekten deli gibi koşmuştum.