"çok fazla da değil, yaşamanın ne kadar güzel bir şey olduğuna dair sana tam tamına yirmi neden versem aklındaki şeyi yapmaktan vazgeçeceğine söz verir misin?"
-
18 eylül 2022
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. . .
günler önce birleştirdiğim fotoğraf karesini tavana doğru kaldırmış inceliyorken gözüm tavandan sarkan yağmur damlası benzeri kristallere kaydı. günlerdir ben yokmuşum gibi davranıp beni görünce başını öne eğen Taehyun'u baktığım her yerde görüyor olmak sinirimi bozuyordu.
bu fotoğraf gerçekten o kadar kötü müydü ki onu gördüğünden beri ben yokmuşum gibi davranıyor, okulda beni görünce yönünü değiştiriyordu? o kadar kötü müydü ki benden bu kadar uzaklaşmıştı ve iki birer yabancımış gibi davrandığımız o evreye tekrar dönmüştük?
niye bu kadar kötü hissettirmişti peki bu?
benim istediğim de buydu ya, ilk günden beri beni yalnız bırakmasını ve ölmeyi istiyordum hani? yaşamak için bana bir tane bile umut verememesini ve daha çok acı çekmeden ölebileyim istiyordum ya hani... şu an neden böyle hissediyorum öyleyse?
zaten tamamen eksikken, tamamiyle yapayalnızken nasıl daha da eksik ve yalnız hissedebiliyordum?
ofladım, "pislik."
midem bulanıyordu ama can sıkkınlığım boğazımda öyle büyük bir düğüm haline gelmişti ki kusmayı geç yutkunamıyordum bile.
yataktan kalkıp tavandaki yağmur damlalarından bir tanesine uzandım ve söktüm, "ne diye yapmasına izin verdiysem bunları!"
"ne diye sökmesine engel olduysam!" bir tanesini daha söktüğümde sanki imkanı varmış gibi daha da yalnızlaştığımı hissetttim ve bir tanesini daha çekip aldım.
kafamı kaldırıp geride kaç tane kaldığına bakmak istediğimdeyse söktüklerimin bantlarının hala tavanda yapışık bir şekilde kaldığını görmüş ve çaresizce yatağa oturmuştum. gitmiyordu değil mi? gitmeyecekti, bir kere yapışmasına izin vermiştim işte. bundan sonra ne kadar sökmeye çalışırsam çalışayım izi kalacak ve sonsuza kadar onu hatırlamama neden olacaktı.
yanıma doğru nefes nefese yaklaşan Hero'ya uzanıp kucağıma aldım ve her zamanki gibi yüzümü yalamasını beklerken elimdeki fotoğrafa doğru yöneldiğini görünce mırıldandım, "Taehyun'u mu özledin yoksa?"
kafasını anlık olarak kaldırıp havlayışı gülümsememe neden olurken, "özlemesene," dedim. "o seni özlemiyorken sen niye onu bu kadar çok özledin?"
patileriyle göğsüme tırmanıp yüzümü yalamaya başladığında kıkırdayarak yatağa uzanmama neden olmuştu, Hero'yu asla ama asla bırakmayacaktım.
"bu kadar çok özlediysen arayayım mı?"
söylediğimi dikkate almadan göğsümden yatağa doğru indiğinde tekrarladım, "istersen ararım bak?"
