"ရှင်းမ်ဂျယ်!!"
"အခု အဲ့ကောင် ဘယ်မှာလဲမေမေ"
ခြံဝန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းမှစ၍ အိမ်ဦးခန်း ဧည့်တွေ့ဆောင်ထဲထိ ဒေါကြီးမောကြီးနှင့် ကတိုက်ကရိုက်ဝင်လာသည့် ဟီဆွန်းရဲ့မြင်ကွင်းအား ဂျယ်ယွန်းက အပေါ်ထပ် လှေကားထစ်ကွယ်ရာကနေ
ချောင်းလျက် ညစ်ကျယ်ကျယ်ပြုံးလိုက်၏။
သည်လိုပင်ဖြစ်ရမည်ဟုလည်း တိတ်တိတ်ကလေး ကြုံးဝါးသေးသည်။
ရွဲရွဲစိုသောချွေးစက်တွေကြားမှာဆောင့်တက်နေသော ဒေါသစိတ်ကြောင့် နီရဲပြိုလဲနေသည့် မျက်နှာအသွင်သဏ္ဍာန်။
ခန်းမဆောင်ထဲက ဆေးရေးပန်းချီတွေဆီပင် မေ့လို့၊
ဂျယ်ယွန်းငေးမိရသည့်ကျောပြင်သည်ကပင်လူတစ်ကိုယ်လုံးပစ်ဝင်ချင်လုစရာ လုံလုံလောက်လောက် ကျယ်လွန်းနေသည်။
နှစ်ချို့ဝိုင်တစ်လုံးသည့်နှယ်၊
မြင်သူကို အငမ်းမရ သောက်သုံးလိုစိတ် ပေါက်လုလာစေသည့်ထိုးထောင်ထွက်နေတဲ့နီဆွေးဆွေးမဟော်ဂနီဆံစုတွေနှင့် သူ။
လူတကာဆီကအကြည့်ခံရရန်အတွက်သာရှင်သန်ဖို့လိုအပ်သလိုမွေးဖွားလာပုံရသည့် ဟီဆွန်းထံမှ ဂျယ်ယွန်း ဟာကွက်ရှာ၍ပင်မစွမ်းသာတော့ပေ။
"ဘာဖြစ်လာရတာလဲ ကလေးရယ်"
"တိုးတိုးတိတ်တိတ်နေစမ်းကွယ်
မေမေတို့က ခုမှပြောင်းလာတာကို သတိရဦး"
"မေမေ မသိဘူး
အဲ့ကောင် ဒီနေ့ဘယ်လောက်တောင်မွှေမှန်း"
"နားလည်မှုလွဲလာတာနေမှာပါ ကလေးရယ်"
"အရင်ပြန်သွားတာမပြောဘဲ
သားကိုအကြာကြီးစောင့်ခိုင်းတာမေမေရဲ့။
ဘာတဲ့..
ကိုကိုကဖုန်းမကိုင်လို့ပြန်တယ်တောင်ဖြစ်ရသေး
အကျင့်ကပုတ်တဲ့အပြင် လိမ်ပါလိမ်သေး"
"အင်း။ မေမေ တကယ်တော့ရိပ်မိလိုက်ပါတယ်။
သူ့နေရာမှာ သားဆိုလည်း ဒီအခြေအနေကို လက်ခံဖို့ ခဲယဥ်းဦးမယ်မဟုတ်လား"
ဟီဆွန်းက သူ့အမေကိုတော့ တော်တော်လေးပင် တန်ဖိုးထားကြောင်းသည်စက္ကန့်မျှစာအချိန်အပိုင်းခြားလေးနှင့် ဂျယ်ယွန်းလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။
YOU ARE READING
Sour Grapes
Fanfictionချဥ်သက်သက်အချစ်မျိုးသာဆိုရင်တော့ ဆက်မြည်းစမ်းဖို့ငါဝန်လေးမှာပါ။
