İMKAN-SIZIM

34. Bölüm

"Belki de yanlıştı doğrularım. Aşkını sevgini sorgularım. Yollarım kapalıydı zorlamadım.
Öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım.."

"Maalesef Elvin. Her şeyi denedik ama kurşun büyük bir hasar açmıştı iç organlarına kurtaramadık"

Tahir hocanın söyledikleri kulaklarımda çınlarken sorgulayamıyordum bile kaybettik kelimesi defalarca kez yankılandı kafamın içinde.
"Başınız sağolsun" Ömer amcaya doğru bakıp son sözlerini de sarf edip yanımızdan ayrıldı.  kendi yıkımımın altında ezilirken zar zor kafamı kaldırıp Ömer amcaya bakmıştım. Yerinde sendeleyen adam "B-başımız mı sağolsun?" Gözünden akan yaşla eliyle duvara tutundu dengesini sağlayamıyordu.  " Sevda!" dedi inleyerek çöktüğü yerde adam.
"Sevdam " dedi elini kalbine götürüp.
Annemin adını haykıran adama baktıkça canım yandı..

Duramıyordum yerimde acil kartımı çıkartıp kapıya doğru açılması için vurdum. Kapı açıldığında koşarak ameliyathane koridorunda annemin ameliyat olduğu salonu aradım Meriç'in düşünceli bir şekilde eldivenlerini çıkardığı yerde duraksayıp " bu oda da oldu değil mi ameliyatı" dedim kendi kendime. Delirmiştim adeta içeriye doğru koşarak gidiyordum "anne!" diye haykırdı içimdeki küçük kız bedenim gittikçe küçülmüştü gözlerimde beni terk ettiği yaşlara dönmüştüm sanki.  Ameliyat hemşireleri peşimden koşarken çoğu arkadaşım olduğu için dokunmak dahi istemiyordu ameliyathaneye yıksam eyvallah derlerdi şuan. Meriç beni farketmişti
Gözleri üzerimde koşarak içeri girmemi izliyordu.
"Özür dilerim Elvin" dedi dolu gözleriyle
"Onu sana getiremedim."

Ameliyathaneye girdiğimde mavi örtünün kapattığı bedene doğru baktım acı içinde. Gözlerimde ki yaş bile donmuştu dudaklarımı bir titreme almıştı. Arkamdan koşanların ayak sesleri azalmıştı artık çok geçti değil mi?

Ameliyat masasına yaklaşıp elimi örtüye doğru uzattım. "Bırakmazsın sen beni " dedim kafamı iki yana sallayıp kabullenmek istemiyordum. Her ne olursa olsun istemiyordum.  "Nerde benim inatçı annem?" sesimde ki kırgınlığı saklayamadım. Gözümden düşen bir damla yaşla kafamı yana yasladım "Gitmedin değil mi anne ? "
Masanın kenarında ki boşluğa oturup elimle göz yaşlarımı silip "Beni bıraktığını söylüyorlar" hıçkırıklarıma engel olamayıp devam ettim " İnan miyim onlara değil mi anne? Hem sende böyle isterdin değil mi?" Onaylarcasına kafamı sallayıp. Annemin yüzünü örten çarşafı kaldırmakla kaldırmamak arasında gidip geliyordum.  " "Ben bir daha beni bıraktığına inanmak istemiyorum anne!" elim annemin üzerinde ki örtüye sonunda değmeyi başarmıştı.
"Bu acı çok başka!" gözyaşlarıma artık hakim olamıyordum " Bu haksızlık anne! "
Ben daha korku filmleri izleyip yanına yatıcaktım senin. Meriç'le kavga ettiğimizde senin kollarında ağlayacaktım. Hastalarımı sana anlatıcaktım.

"Ensar'ı da getirecektim sana " kısık sesle söylediklerim içimi eziyordu.

Örtüyü yavaşça kaldırıp bembeyaz bedenine baktım canlı görünümünü yitirmişti. Saçları yan tarafından dökülmüştü çok güzel uzun saçları vardı.  Gözlerimde ki sızı artıyordu. Sanki biri yüreğime bir bıçağı sokup sokup çıkartıyordu.
"Anne!" dedim yalvarırcasına
"Aç gözlerini hadi, gidelim buradan." mahcubiyetle bakıyordum dolu gözlerimle Omuzlarından tutup sarstığım kadın cevap vermiyordu.

Onu uyandırmak için her şeyi denemiştim ama başaramamıştım. En sonunda yanına uzanip yenilgiye uğramış bir şekilde  sarıldım ona bu son kezmiş gibi " Saçların çok güzel kokuyor anne" titreyen dudaklarıma engel olamıyordum. Sıkıca sarmıştım bedenini sop soğuk bedeni göz yaşlarımı arttırmıştı
"Ama böyle hasta olursun sen " üstümüze alıp örttüm ameliyathane örtüsünü.
"Kendine iyi bakmalısın anne daha senle film izliyeceğiz. Hani söz vermiştin ya o adı bile çok korkunç filmi izleyecektik." Saçlarını iyice koklayıp devam ettim sözüme " Sonra ben çok korktuğum için senle uyuyacaktım. Sabaha kadar sarılıcaktın bana unuttun mu ?" Ses gelmiyordu annemden. Suskunluğu bile derin bir anlam bırakıyordu bende. " Biliyor musun anne eskiden suskunluğun evet demek olduğunu sanıyordum " hıçkırıklarıma engel olamayıp devam ettim sözüme " Ama öyle değilmiş.."