TOGOSZ S2:The Royal Secret | COMPLETED

TRS 117: Memories

A/N: Grammatical and typographical errors ahead.

TRISTAN'S POV

"SIGURADO KA NA ba na sasama ka sa akin pauwi ng Sweden, Tristan? You can change your mind habang nandito pa tayo." tanong ko kay Tristan na nakatulala at seryosong nakatingin sa malayo.

Dala-dala ang aking maleta ay tumigil ako sa harapan ng aking kotse.

"Hoy! Tulala ka na naman." sita ko kay Tristan. Hindi man lang ako sinagot nito.

"Wala, may iniisip lang." he responded but in monotone voice.

"Siya na naman ba?" tanong ko kay Tristan pero hindi siya sumagot. Kahit naman hindi niya sagutin ay kilala ko naman.

I took a heavy sigh and cross my arm over my chest.

"You know what? Maybe there is a reason why it happened to us."

Tumigil si Tristan sa kaniyang ginagawa at tumingin sa akin na nakakunot ang noo.

"Huh? What do you mean?" he confusedly asked and walk closer beside me. Sumandal ito sa sasakyan katabi ko.

"I mean, what I'm trying to imply is there is a reason behind why those things happened. Because they said, everything happens for a reason." I replied but he just respond me a 'Tss' reaction.

My brows furrow and give him a knuckle on his head.

"Aray! Why did you do that?" he asked while massaging his head.

"Kinakausap kita ng maayos! Ang seryoso ko dito tapos 'yon lang isasagot mo?" inis kong ani.

"What do you expect me to reply? Eh alam mo naman na hindi ako naniniwala sa mga ganiyan. It depends on each of the individuals after all. Kaya Ikaw! Tumigil ka na. Get inside the car! Baka mahuli pa tayo sa flight."

Ang KJ talaga nito. Hindi man lang nakisama.

"Oo na! Ito na papasok na po!" I said in sarcastic way and get inside the car. Umikot si Tristan papuntang driver seat at pumasok na sa loob ng sasakyan.

"Magseatbelt ka. Huwag matigas ang ulo." paalala niya. Pero hindi ko siya sinagot. Inirapan ko lang ito at isinuot ang sestbelt at pagkatapos ay sumandal ako sa bintana para makapagpahinga dahil kagabi pa ako walang tulog kakaiyak.

Masaya ako sa paningin ni Tristan. Nakangiti na parang walang nangyari. But deep inside para na rin akong patay na inagawan ng pagkakataong sumaya at mabuhay.

Halos mamatay na ako kakainda sa lahat ng sakit sa loob ng isang araw. Paano na kaya sa mga susunod na araw? What if bigla nalang akong sumuko? Pero kailangan kong lumaban hindi lang para sa sarili ko kundi para sa pamilya ko lalo na kay Mommy na siyang una laging umuunawa sa akin.

Bukod kay Stanley, Tristan at ng Section Z. Si Mommy lang ang meron ako kapag malungkot ako. Aminado naman ako na nandiyan pa si Daddy. Pero kahit buhay pa siya ay hindi ko naman maramdaman ang presence niya.

LARA'S POV

AM I IMPORTANT to him? Or I'm just assuming that he also feels the same way as what I feel? Kasi pakiramdam ko nagmukha akong tanga. Nagmukha akong tanga kakahanap sa taong hindi ko alam kong saan ko hahanapin at kong saan nagpunta.

What happened to you , Lester?

Ilang days, ilang days ko na siyang hinahanap. Dalawang araw? Pero kahit anino man lang niya hindi ko makita.

"I'm done. I'm so tired of looking for someone who doesn't even care what I feel. Suko na ako." I muttered while throwing Piso coins on the wishing well behind our school. Masyadong luma na ang wishing well na ito pero sabi nila ay magkakatotoo raw lahat ng hihilingin mo. Kaso nga lang wala nang pumupunta dito sa kadahilanang may multo raw. Pero puro lang naman iyon haka-haka.