𝕽𝖆𝖎𝖓❃𝔎𝔞𝔨𝔞𝔰𝔥𝔦 𝔉𝔞𝔫𝔣𝔦𝔠𝔱𝔦𝔬𝔫

夢 4

"Ame-kun'u gördüm. Pek de randevuya gidecekmiş gibi giyinmemişti."
"Kurenai'ye katılıyorum. Hem öyle bir durum olsa Ame neden bizden saklasın? Bence yanılıyorsun Gai."
"Tamam, randevu teorim yanlış diyelim. Uchiha Mikoto teorim de mi yanlış?"
"Ne teorisiymiş bu?"

Kakashi, yanında Yamato adındaki ANBUyla onlara bakıyordu.
"Ya hani yurda giderke-"
"Ha, o mu? Tamam, hatırladım. Ve hala yanlış diyorum."
"Neden ya? İtachi küçüklüğünden beri Ame'yi çok sevmiyor mu?Hepimiz bunu biliyoruz."

Kurenai Gai'nin omzuna vurdu.
"Ben de Ame'yi seviyorum. Her birbirini seven evleniyor mu Gai?"
"Ya arkadaşlık başka bişi tamam mı."
"TAMAAAM ŞU KONUYU KAPATIN. Yamato, üst jounin gelmiştir şimdiye. Gidelim."
"T-tamam."

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

"Afiyet olsun."

Tabağındaki tempuraya baktı. *tempura:nugget ama karides versiyon

Sasuke gülerek sosa batırdığı tempurayla oynarken İtachi ufak bir ısırık aldı.
Tadı... Çok güzel! Ama annemin tempurası böyle değil ki...

Mikoto Sasuke'nin başını okşarken gülümseyerek ortaya konuştu.
"Öyle bakmayın, tempurayı Ame-kun yaptı. Ben sadece soslarla ilgilendim."

Sasuke Ame'nin koluna sarıldı.
"Teşekkürler Ame-san!"

Fugaku da memnun görünüyordu.
"Eline sağlık. Bu kadar iyi yemek yaptığını bilmiyordum."
"Teşekkür ederim. İtachi, sen beğenmedin galiba."
"H-ha?? Yo hayır, çok güzel olmuş. Sadece... Şaşırdım."

Ame gülümsedi.
"Beğenmene sevindim."

Yemekten sonra İtachi tabağını tezgaha koyarken Sasuke'nin Ame'yle konuştuğunu duydu.
"Lütfeeeeeennn..."
"...Eh, tamam bari."
"Evettt!"

İtachi'yi fark ettiklerinde Sasuke İtachi'nin bacaklarına sarıldı.
"Ame-san bir dahakine kunai getirecek, hem de gerçek! Söz verdi!"
"Gerçekten mi?"
"EVET!"

Ame saçlarından omzuna sarkan bir tutamı geri attı.
"Ama o zamana kadar uslu çocuk olmazsan kararımı gözden geçireceğim."
"Çok uslu olacağım!"

...

"İtachi, Ame-kun'a eve kadar eşlik eder misin?"
"Olur."

Etraf sessizdi. Saat ona yaklaşırken, dışarıda takılan üç beş serseri dışında kimse görünmüyordu. Hava, yaklaşan kışa yaraşır biçimde soğuktu.
"Ame-chan."
"Efendim?"
"..."

İtachi yumruklarını sıktığı için bembeyaz olmuş parmak boğumlarına baktı.
"Bana güveniyorsun, değil mi?"
"Kendime güvendiğimden daha fazla. Neden?"
"...Ben de sana güveniyorum... Bu yüzden... Yasak olsa da... Sana söylemem gereken bir şey var."

░░░░░░░░░░░░Αɱҽ░░░░░░░░░░░░░

Yasak mı?

Boyunun bu kadar uzun olduğunu önceden fark etmemiştim sanki, nefesini hissedebiliyordum. Ağır ağır, ama derin...
"Dinliyorum."
"Ame-chan... Biraz eğilir misin?"

Dizlerimi hafifçe kırdım. Dudaklarını kulağıma yaklaştırdı.
"Bize güvenme."

Ha?

Ne demek istediğini soracaktım. Evet, bunu çok istiyordum, ama yan sokaktan çıkan Kakashi, durumu değiştirdi.
"Ame? İtachi?"
"Kakashi-san... Yurda gidiyorsan, Ame-san'ı da alır mısın? Aynı yerdesiniz nasıl olsa."

İtachi'nin ses tonu, sadece az önceki cümleyi duyan birinin anlayabileceği bir şey diyordu. Anlamıştım.

"Peki, sen eve dön. Biz Kakashi'yle gideriz."

Yurda girdiğimizde parmaklarım ve kulaklarım donmuştu. Kıpkırmızı olmasına bakarsam Kakashi'nin kulakları da aynıydı.

"İyi akşamlar."

Odama doğru yürürken Kakashi'nin arkamdan yürüdüğünü duyduğumda geriye baktım.
"Bir şey mi var?"
"Sıcak çikolata yapacağım. İster misin?"
"...Olur."

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Kurenai kolumdan tutup beni Ichiraku ramene çektiğinde saat akşam yediydi.
"H-hey!"

Gai ve Asuma da içerideydi. Ramencinin havasını bile değiştirmişlerdi sanki.
"Otursana Ame-chan."

Sanki oturmamak gibi bir seçeneğim yokmuş gibi hissediyorum.

"Biz arkadaşız, değil mi?"
"E...Evet."
"Öyleyse bize güveniyorsun, değil mi?"

Güven dediklerinde aklıma direkt İtachi gelmişti. O sözünün üzerinden beş gün geçmişti. Onunla her karşılaşmamızda eskisinden farksız davranıyordu, sanki o gece hiç bir şey söylememiş gibi.

"Ame-kun?"

Asuma'nın sesiyle dünyaya döndüm.
"Ha? Şey.... Evet, güveniyorum tabi. Neden ki?"
"Son zamanlarda çok gergin görünüyorsun. Problem ne?"
"Şey, sadece beni tedirgin eden bir şey var. Önemli değil, cidden."
"Öyle diyorsan..."

Rahatsız edici bir sessizlik...
"Şey ... Hazır gelmişken bir şeyler yiyelim mi? Ben sabahtan beri açım."
"Olur!"

VERY ÖNEMLİ DUYURU

Okuduğunuz bu kitabın ana konusuna şu andan itibaren geldiniz. Yaklaşık otuz bölümdür kafanızı ütüleyen yazarınız, sonraki bölüme hazır olmanızı rica ediyor. Bir türlü bitemeyen bu kitaptan kurtulmak üzeresiniz, bilginize.