Askerin Tek Zaafı

1.9

Masadan kalkarak kendimi tekrar salona attım. Abimle ne konuştuklarını deli gibi merak ediyordum. Abime soramadım. Evren zaten onunla konuşmaya gücüm yoktu.

Aslında onunla hiç konuşmamış gibi davranmak o kadar mantıklı geliyordu ki! Ama hiç bir şey olmamış gibi davranamazdım ki. Kelimelerini o kadar iyi batırmıştı ki ne yapacağımı bilmiyordum.

Ne yaparsam yapayım ipin ucu elimde kalacak gibiydi. Ofladım. Kumanda neredeydi? Evde bir ses olması bana iyi gelebilirdi. Hatta iyi gelebilirdi değil iyi gelecekti.

Elimle kolyenin ucuyla oynarken bir yandan da televizyon izliyordum. Sarar bu arada.

Ulubay Almelek

Kapının çalmasıyla telefonu yatağa fırlattım. Bir işi de becer İnci. "Geliyorum İnci Allah bilir gene neyi beceremedin?"demeyi de ihmal etmemiştim.

Kapıyı açmamla gördüğüm yüzle duraksadım. Gerçekten gelmiş olamazdı öyle değil mi? Ben kardeşimle karşılaşmasın diye elimden geleni yaparken o sanki niyetimi anlamış gibi sürekli dibimde bitiyordu.

Bir süre aramıza mesafe koysam iyi olurdu.

Sevgililer gibi ne tribe giriyorsun mal.

Aklıma düşen şeyle hak verdim. "Neden geldiniz?"sesime engel olamadan sert çıkmış ve hedefini almıştı.

Evren.

Kardeşimi üzen ve aramızı ki aramız bozuk daha çok bozacak adama baktım.

O böyle biriydi. Kalpsiz ve ruhsuz. İnci nasıl olurda onun numarasına mesaj atmıştı ve ata ata onu tutturmuştu.

Sinirlerim iyice gerilirken "Ben sana geçenlerde yaptığım üslub için tur koşmaya geldim" demesiyle kaşlarım alayla kalktı.

Biz özür dileyemiyordu ancak özrünü cezayla ödüyordu.

"Kendine güveniyorsan neden olmasın?"imamla Batı dudaklarını ısırdı. Kaç tur olacağını bir ben bir de Allah bilirdi.

Başımla dışarıyı gösterdiğimde önden gittiler bende ayakkabılarımı giyerek peşlerine takıldım.

Kardeşimin kalbini hiç kırmamış olmayı dileyecekti.

*
İnci Almelek

Dışarıdan gelen seslerle yerimden doğruldum. Hayır yani bir insan neden bağırır?

Asker oldukları için?

İç sesimin verdiği cevapla morarırken cama çıktım. Hangi asker ya bu. Seslere yaklaşınca birinin abim olduğunu anlamıştım.

"Son 250 tur kaldı Evren. Dayanabilecek misin sorusunu keyfimden sormadım ya" diyerek keyifle kahkaha attı.

Ne yani abim Evren'i mi koşturuyordu. Beni göremeyeceklerinden emin bir pozisyon alarak onları izledim. Evren olduğunu düşündüğüm kişinin terden üzerine tişörtü yapışmıştı.

Ve karın kasları belli oluyordu. Burada benden başka kız olmadığı için rahatlıklarını anlayabiliyordum.

İyiki de tek kızım maz Allah başkalarının gözleride şölen falan eder düşüp bayılırım.

"Hadi Evren daha hızlı koş böyle gidersen yarına kadar bitiremezsin" abimin sözleriyle yanındaki çocuk kahkaha atmaya başladı.

"Eğer...O... gülmeyi kesmezse ben keseceğim!"derin nefesleri arasında konuşmaya çalışıyordu. Sessi yorgunluktan biraz boğuk çıkmıştı.

"Tamam tamam" diyerek gülmesini durdurmaya çalıştı. Neydi bunun ismini. Aklımı zorlamaya başladım.

Var mıydı ki?