Askerin Tek Zaafı

2.1

İnci Almelek

Onunla ilk defa yüz yüze karşılaşacak olma gerçeği kalbimi hızla çarptırıyordu. Bu duyguyu sevdiğim kadar da korkmuştum.

Sakin ol İnci sadece yeni tanışacaksın diye heyecanlısın.

İç sesimin söyledikleriyle gözümü kapatıp derin bir nefes aldım.

"Yeni mi taşındınız?"diye sormasıyla gözlerimi açarak ona baktım.

Gözleri kahvenin en güzel tonuydu. Sesi bir ninniden bile daha mayıştırıcıydı.

"Evet" dediğimde başını salladı.

"Evren" diye elini uzattığında dudağımı ısırdım. Beni tanıyacaktı. Ben buna hazır olmasam da bu karşılaşma gerçekleşecekti.

"İnci" diye karşılık verdim. Ama elimi elline uzatmadım.

Zaten tanışıyorduk.

Bir kaç dakika yüzümü inceledi. Dudaklarımı içerden ısırıyordum. Söyleyeceği herhangi bir şeye hazır değildim.

Tam bir şey söyleyecekken karşı kapıdan abim çıktı. "Ah İnci hazır olmuşsun şükürler olsun" dediğinde gülümsedim.

Hala tedirgindim. Evren'den özür dilemeliydim. Yaptığım hoş değildi. Ama bu kadar tepki vermesi de normal değildi.

"Hadi İnci bütün günümüz yok gidelim" dediğinde pıtı pıtı yanına ilerledim. Merdivenlerden inerek abimin arabasına bindik.

Evrende binmişti.

Gerici ortam sessizliğe büründü. Sonra yanımdaki kapı açıldı. "Yana kay Ulubay'ın kardeşi mükemmel bir varlık binecek" demesiyle hemen yana kaydım.

Ancak bana Ulubay'ın kardeşi demesi pek hoşuma gitmemişti.

"Ulubay'ın kardeşi ismim değil adım İnci" dedim sesimi normal tutmaya çalışarak. Kalıplara sokulmak hoşuma gitmiyordu.

"Tamamdır" diyerek bana okey işareti yaptı. Bozuntuya vermemesi hoşuma gitmişti. Abartabilirdi.

Uzatma İnci.

Dikkatimi dağıtmaya çalışıyordum. Evren'e odaklanmak istemiyordum. Bu yolun sonunu az çok tahmin edebiliyordum ve buna daha hazır mıydım bundan emin değildim.

Büyük ihtimalle platonik takılırdım ve kalbim bu adamın elinde ezilirdi.

Aşık olmak yok İnci. Sakın unutma! Eray'dan sonra bir daha aşık olmak yok.

Ona aşk mı diyorsun?

Diyemem ama isim koymak gerekirse aşk derim.

Eray'ı sil hiç olmamış bir gibi.

Hiç olmamış biri gibi.

Bakışlarımı tekrar camdan dışarı çevirdim. Fazla bile oyalanmıştı bu arabanın içinde. Kulaklıklarımı almış olmayı diledim.

Sessizlik beni korkutuyordu.

Gözlerim kapanmak için savaş verirken kapatmadım. Yorgundum belki ama direnecektim.

Arabanın yavaşça durmasıyla kendimi arabadan dışarıya atmıştım. Daha fazla orada o gerici havayı soluyamazdım.

Yüzüme değen rüzgarla derin nefesler almaya başladım. Sanki ciğerim patlayacak gibiydi. Biraz daha iyi olduktan sonra abimin yanına gittim.

"İyi misin?"diye sorduğunda başımla onu onayladım. Dudaklarıma mühür gelmişti sanki.

Birlikte restorandan içeriye girdik. En önce Batı ve Evren arkalarında da biz vardık. Gerilmemiş ya da heyecanlanmamıştım.