Askerin Tek Zaafı

3.8

İnci Almelek

Gözlerimi açmak istemiyordum. Bana acı veren bu hayata gözlerimi açmak istemiyordum. Korkunun tohumları içimde filizleniyor gerçekleri bütün açıklığıyla bana sunuyordu.

Korkuyordum.

Ölmekten değil belki ama yaşarsam olacağım kişiden korkuyordum. Canımı çok yakmışlardı. Yandığım yerden yakmaya yeminli bir kızdım.

Midem bulanıyor başım ağrıyordu. Buna rağmen sıkı sıkısına yumdum gözlerimi.

Her gün kulaklarımda esen sesler beni yumuşatmıyordu en azından bir kişi dışında.

Evren.

O her haliyle o kadar güzeldi ki ona kapılmıştım. Söylediği şeyleri net değil biraz bulanık duymuştum olsun en azından beni sevdiğini öğrenmiştim.

Ancak bazı engelleri varmış önünde. Abim gibi. Hayatımı almaya yeminli adam.

Bazen abimle normal bir ilişkimiz olsun çok isterdim. Kelimeleri birbirimizi kırmak için dökmediğimiz zamanlar,annemin onu daha çok sevmediği zamanlar,beni bütün dünyaya koruduğu zamanlar.

Ancak abim kendisinden başka herkese kördü. Kalbim için yeterli bir adam değildi.

Gözlerimdeki ağırlık beni o kadar zorluyordu ki! Kafam zonkluyordu,dudaklarımın üzerinde bir baskı hissediyordum.

Nefes borusu takmışlardı. Ellerimi haraket ettirerek çıkarmak istiyordum onu. Ama buna gücüm yoktu. Gözlerimi bile açamazken onu nasıl yapardım ki?

Düşüncelerim beni boğmaya başlamıştı.

Yaşadıklarım kolay değildi kimse bana kolay demesin.

Diyecek birilerin kaldıysa belki.

İçim acıyordu. Nedensizce onların yaptıkları bana o kadar ağır geliyordu ki! Hele ki abim. Yalnızken daha da yalnız bırakmıştı beni!

Bir avuç ilgiyi daha fazla almak için. Küçükken kırdığı vazoların suçu bana kalırdı.

Zaten baban bizi senin yüzünden terk etti keşke ben de seni terk etseydim!

Kulaklarımda esen sese rağmen zorladım gözlerimi. Eğer ölürsem kimseye İnci Almeleği gösteremezdim! Çocukluğumu almış olabilirlerdi hatta hiç sorun değil ama benim gençliğimi ya da benliğimi kimse alamayacaktı!

Ben İnci Umay Almeleksem eğer herkese her şeyi ödetecektim!

Gözlerimi zorlansamda açtım. Sadece açmak istedim. Bana acı veren bu dünyayı bir kez daha görmek istedim.

Aptaldım ama gurursuz değildim. Aşkım için bile gururumu yere sermezdim. Dik duruşumdu gururumdu benim.

Kapı açıldı ve içeriye doktor girdi. "Ah İnci Hanım uyanmışsınız sizin için çok telaşlandılar" kapıdan dışarıyı gösterdi.

Belki yapmamam gereken bir şey yaptım. Yalan söyledim. En çok onlar için ama asıl kendim için.

"Onları tanımıyorum"

Doktor şaşkınca bana baktı. "Nasıl?"bir şeyi sorgulamak doktorların işi değildi. "Yani onları tanıdığımı sanmıyorum yeni görmüş gibiyim"

Benim için ölenler mezarıydı artık kalbim.

"Belki başınıza aldığınız darbedendir her neyse nasıl hissediyorsunuz?"

"Gayet iyi bu hastaneden çıkmak istiyorum"burada durmak istemiyordum. "Bir kaç gün daha burada durmanız iyi olur"

"Peki tanıdığınız biri var mı?"