Askerin Tek Zaafı

4.1

Yavaş adımlarla yanıma adımladı. Aştan sigarasını söndürmüş yanıma gelmişti. Bir sorun olmadığını belirtircesine tebessüm ettim.

"Umay yapma böyle" elini saçlarıma götürmek istediğinde bir adım geriye attım. "Benim adım İnci" dedim bastıra bastıra.

"Umay siz onu terk ettiğiniz zaman öldü" onu öldürdüler. İkinci ismim hiç var olmamış gibiydi. Yıllar sonra neden olsaydı ki?

"U- İnci böyle yapma" dedi acı çeker gibi gözlerimi yumdum. Sadece yıllar önceki gibi çekip gidemiyor muydu? Bir baba için fazla büyümüştüm.

"Ben hiç bir şey yapmıyorum beyefendi. Siz beni terk ettiniz bu gerçeği değiştiremezsiniz" ona baba demeyişim canını sıkmıştı.

Aptal değildim.

Artık aptal olmak için fazla kanamıştım. "Yapamazdım" dedi kısıkça. Aştan "İnci bu biraz özel bir mesele gibi bir kaç adım ötende duracağım"fısıltısıyla başımı olumlu anlamda salladım.

Bu yüzleşmeyi yalnız başıma yapmak istediğimden emin değildim. Birinin elimi sıkı sıkıya tutmasına ihtiyacım var gibiydi.

Henüz yıllarımın katiliyle yüzleşmek için fazla ürkektim.

"Siz hiç bir şeye mecbur değildiniz. Siz bir seçim yaptınız ve şimdi onun sonuçlarına katlanıyorsunuz diye beni suçlayamazsınız" o kimdi ki beni suçluyordu?

"O kadının beni aldattığını bile bile nasıl kalırdım ki onunla?"annemin onu aldattığına hiç şaşırmadım. Babam gittikten sonra beni suçlamıştı ancak eve başka erkeklerle de geliyordu.

Hayır bana hiç bir hizmet yaptırmamıştı belki zaten onun bana biçtiği ceza en ağırıydı. Bir ailede karalamıştı üstümü.

Kabul etmeliydim ki küçükken abim üzerime çok düşerdi. Bana baba olurdu. Sonra annem onu şımartıp aklına girdi.

Yanlış büyüttü. Hal böyle olunca da ipin ucu bana dokundu.

"Onunla kalmanı isteyen hiç bir zaman olmadı. Sen bizi umursamayıp çekip gittin. Bizi alabilirdin ne bileyim arayabilirdin! 23 yıl sonra karşıma geçipte bana yapma diyemezsin!"canım acıyordu.

Geçmişim gözlerimin önüne geliyordu. Odamda ağlayışlarım ve kimsenin sesimi duymayışları.

Ben hep böyle çaresiz miydim?

Hayır İnci kendine gel sen çaresiz değilsin sadece sesin yeteri kadar duyulmuyor.

"Ben o kadın sana bakar sandım" bu kadardı. Beni bırakmasının bahanesi buydu. "O kadın dediğin seni bile umursamamışken beni umursar mı sandın?"haklıydım.

Çocuk yaptığı kocasını bir hiçe saydıysa elbetteki biricik kızını da umursayacak değildi. Güldüm "Keşke benim doğumumdan 2 yıl değil de biraz daha uzun bir süre sonra terk etseydin. Belki o zaman sevilirdim biraz" dedim elimle biraz işareti yaparken.

Herkesten fazla acı çektim diyemem. Ama Almelek ailesindeki bütün günahlar sırtıma binmişti. Deprem olsa fişi bana kesilirdi.

"İnci anlamıyorsun" kahkahalar atmak istedim o an. O beni anlıyor muydu? Çocuk yaşta terk edilmenin bıraktığı izleri hissediyor muydu?

Bağırmak istediğinde sesinin çıkmamasının ne denli acıttığını biliyor muydu?

"Hayır bayım siz anlamıyorsunuz! Siz hiç bir şeye mecbur değildiniz! Hani diyelim mecburdunuz bir kere bile mi arayamadınız? Bir kere bile mi soramadınız? Siz bunca yıl yabancıyken şimdi hayatım olamazsınız" içimde birikenleri kusmak beni rahatlatmıyor daha da geriyordu.