schrijf wedstrijd

3.2. MrsSlowDeath

Ghost town (madonna)

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Toen ik op een middag mijn televisie aanzetten en het nieuwsbericht plots schokkende beelden toonde. Het was zover niemand had het ooit durven dromen maar toch gebeurde het. Wetenschappers maakte een fout in één van hun experimenten tijdens het bouwen van robot bediendes. Iedereen keek ernaar uit om een huishoudhulpje te kunnen kopen dat betaalbaar zou worden en vooral eentje dat je niet maandelijks hoefde te betalen. Maar alles ging mis... één chip heeft ervoor gezorgd dat een robot een eigen wil kreeg en hij besloot dan ook om de wereld over te nemen van de mensheid. Hij waas wreed en werkte dag en nacht aan een heel leger van robots die ons zouden moeten verwoesten... maar zo ook onze wereld. Na het nieuwsbericht had ik geen idee waar naartoe te gaan en besloot om in mijn kelder verstopt te blijven. Doordat ik een oud huis had en de kelder nog was beschermd voor situaties als een oorlog, zat ik toch veilig. En ik die vond dat een huis dat al bestond van uit de grote oorlog onhandig en niet modern zou zijn. De chaos na het nieuwsbericht was vreselijk. Ik hoorde zoveel geluiden boven me dat ik geen blijf meer met mezelf wist. Mensen die gilde, kinderen die huilde, ontploffingen die gebeurde en robots die bevelen uitvoerde. Het gaf me kippenvel.

Het nieuwsbericht is al weer twee jaar geleden. Mijn kelder bleek niet meer die ideale plaats te zijn. Ik ging op zoek naar een ander plekje om mijn dagen door te brengen en kwam uit op een heel afgelegen oude loods. Met een paar spulletjes die ik vond en wat tochtjes om andere spullen te vinden kon ik het er toch nog aangenaam maken. Dat bekende nieuwsbericht had ik nog op een videoband. Ik was nooit rijk geweest en nieuwe technologieën waren niet aan mij besteed. Ik had mijn videorecorder al sinds mijn twaalfde verjaardag en het was alles wat ik uit mijn vorige leven nog had. Zelfs mijn dochtertje hebben ik moeten afgeven omdat ze op school zat toen alles misging. Mijn moederinstinct wou rennen om haar hopelijk te kunnen redden maar ik was slim en dacht na. Als ik er zelf ooit levend aan zou komen was ze misschien al dood of op de terug weg zouden we beiden ons leven verliezen.

Vaak lag ik gewoon op wat oude matrassen te denken over mijn vorig leven toen alles nog eenvoudig was en ik niet dreigde te sterven door honger of robots die me zouden vermoorden. Een bepaalde organisatie heeft enkele maanden geleden de meeste van hen kunnen uitschakelen maar ik ben er zeker van dat ze opnieuw een leger aan het creëren zijn. Dat ene nieuwsbericht was het einde van mijn vorige leven en het was alles wat mijn dagen kon vullen en herinneringen kon laten terug komen. Het voelt alsof ik uit het moderne tijdperk ben. Zoveel dingen die verdwenen zijn. Het museum was aan de rand van de stad en omdat ik het niet veilig vond volledig de stad binnen te gaan heb ik daar wat kleding en andere dingen meegenomen. Later vond ik een antiekzaak ergens op een weggetje. Het lijkt soms wel alsof ik terug in de tijd ben gegaan. Heb nooit vaarwel kunnen zeggen tegen de mensen die ik lief had, heb nooit stromend water, elektriciteit of wat dan ook geapprecieerd. Het leek allemaal zo normaal. Maar nu weet ik dat ik dankbaar had moeten zijn toen.

Het is vreselijk gevaarlijk om mezelf uit mijn loods te werken maar toch heb ik weinig keus. Als ik eten wil en gewoon ook eens wat warmte heb ik het nodig. Ik opende de deur van de ruimte waar ik in verblijf en zag weer enkele vlammen. Misschien waren ze hier geweest om nog enkele gebouwen te kunnen verwoesten. Ik sloop voorzichtig rond voor moesten ze nog aanwezig zijn. Niemand kon met zekerheid zeggen of ze er waren of niet. Robots waren namelijk zo stil dat het me kon verwarren. De ene moment voelde je je aangekeken maar zag je niets of niemand.

Op een tafeltje lag een grote hoed. Eentje die ik vroeger al wel eens had gezien bij een goochelaar. Het was bizar aangezien deze er gisteren nog niet lag. Robots dragen geen hoeden dus dat wil zeggen dat er iemand in mijn loods zou zijn moeten geweest. Ik besloot om op zoek te gaan naar de persoon die mijn terrein was binnengedrongen. Mijn zoektocht draaide echter op niet veel uit aangezien ik enkel maar ongedierte zag. Soms was ik dankbaar dat er zoiets als ongedierte bestond. Als ik vanavond dan geen eten vond had ik tenminste nog een oplossing... ook al was die niet zo smakelijk. Ik besloot om de hoed te houden en mezelf naar de stad te begeven. Ik had voedsel nodig en ondanks het feit dat de stad na twee jaar wel leeg zou zijn hoopte ik toch op een mirakel.

Rondom de loods vond ik nog meer brandende gebouwen, auto's en zelfs het oude speeltuintje waar ik met mijn dochter al wel eens een namiddag besteedde. Het was vreselijk toen ik wist dat ze verloren was. Mijn hart brak want als een moeder voelde ik me schuldig maar op een logische manier had ik niets kunnen doen. Mijn eigen leven was me meer dierbaar op dat moment en ik confronteer mezelf er dagelijks mee hoe egoïstisch ik wel niet was geweest.

Ik had al meer dan een jaar geen enkele mens meer gezien en soms twijfelde ik of ik niet nog de enige in mijn soort was. Ik voelde me zo vaak alleen en verlaten, wist nooit wat te doen. Ik verveelde me wel eens maar wat ik vooral miste was liefde. Iemand die je graag ziet en alles voor je over heeft. Maar ook de liefde van mijn dochter lag me nauw aan het hart. Ik ben het zo beu. Als ik had geweten dat mijn nieuwe leven zo vreselijk zou zijn en ik zoveel pijn zou lijden had ik mezelf nooit gered. Mijn frustratie vond zijn weg en ik kon niet anders dan alles om me heen te verwoesten. Ik sloeg een stapel stoelen omver en begon te krijsen het was toch niet dat iemand me ooit zou horen. Ik trok verder de stad in en ontdekte dat ook daar een verwoesting was geweest. Hier en daar waren nog wat vlammen die omhoog resen.

Toen ik even later op een pleintje kwam te zitten waar een tafeltje en wat stoeltjes stonden, zette ik mezelf neer om na te denken over wat er net allemaal was gebeurt. Ik had nog nooit zoveel frustratie gehad. Zelfs nog nooit zo tekeer gegaan om alles rondom me te verwoesten. Een man met een vreselijk groot geweer kwam op me afgelopen. Een mens! Dacht ik bij mezelf. Het was zo lang geleden dat ik er nog eentje had gezien dat dit mijn hele dag beter maakte. Mijn frustraties verminderde en ik stond op.

Nu was niemand nog te vertrouwen, de robots niet maar ook de mensen stonden niet echt als geliefd op het lijstje. Je nam iemand in vertrouwen en die zou je daarna vermoorden om elk bezit dat je hebt. Ik nam mijn golf stick en wandelde rondom hem. Klaar om aan te vallen indien het nodig zou zijn. Maar plots gooide hij zijn geweer aan de kant. Ik had geen idee wat ik moest denken laat staan van wat hij aan het doen was. Hij stapte langzaam naar me toe. Hoe moest ik reageren? Ik had al jaren geen menselijk contact meer gehad. Hij probeerde me vast te pakken maar ik ontweek zijn handen. Tot hij zijn vingers in de mijne weefde. In het begin sputterde ik wat tegen maar daarna liet ik me helemaal gaan. We startte te dansen en plots voelde het alsof er helemaal niets gebeurt was en robots niet bestonden.

Ik had geen idee of het een gebrek was aan liefde, contact of het gevoel van eenzaamheid maar ik voelde me tot hem aangetrokken en er was een zeker passie tussen ons te voelen. Ik wist niet wat te doen maar genoot toch van elke moment. Elke moment dat mijn lichaam tegen het zijne kwam gaf een gevoel van rust. Diep vanbinnen wilde ik bij hem zijn elke dag opnieuw. Eenzaamheid stond plots niet meer in mijn woordenboek enkel passie was nog gekend.

Toen ik me omdraaide zag ik plots een klein jongetje naar ons toe lopen. Een kind, een levend kind hoe was dat mogelijk? Ergens was ik vreselijk geschokt door wat ik zag. Hij vertelde me dat hij het kind had gevonden in een van de oude bunkers buiten de stad. Het kind werd goed opgevangen door hem en beschouwde de man zelfs als zijn vader. Het jongetje pakte mijn hand en dat van de man waardoor we samen de straten tegemoet gingen. Het jongetje gaf me zijn teddybeertje en de husky van de man ging met ons mee. Ik kende hun namen niet, wist niet waar ze vandaan kwamen, hoe ze wisten te overleven maar één ding wist ik... ik zou nooit meer terug keren naar mijn oude loods buiten de stad.

——————————————————————-

Ik geef je een 9,2