schrijf wedstrijd

6.2. MrsSlowDeath

Ik word stevig vast gepakt van alle kanten. Ik zucht. 'Ik heb kunnen doen wat ik wilde doen'. 'Hem redden'. Fluister ik zachtjes. Ik zie haar al op mijn afkomen. Ze gaat drie meter van mij af staan. 'Jullie kunnen gaan, ik wil even alleen met haar zijn'. Zegt ze kwaad. De mensen die mij vast hebben knikken en lopen weg. Ik kijk naar de grond. Ze werpt een kwade blik op mij af. 'Ik had dit nou nooit verwacht van jou'. 'Wat ik nou niet snapt is waarom? 'Waarom zou je het doen'? Ik zucht. 'Ik denk dat je het nog steeds niet snapt, misschien heb jij je vergist'. 'Ik hou meer van hem dan dat ik jou moet helpen'. Zeg ik. 'Nee, jij bent degene die je vergist'! Roept ze en ze staat klaar om aan te vallen. Ik haal mijn wapen erbij. Niemand had dit ooit verwacht...

3 dagen eerder.

"Nu moet je me toch eens even uitleggen wat precies ons plan is. Ik begrijp niet helemaal wat je wilt bereiken?" Jona keek me aan terwijl hij naar de plannen op zijn bureau keek. Ik had ze gemaakt nadat hij me had verteld over zijn probleem. "Ik denk gewoon dat dit het makkelijkste zal zijn voor je. Geloof me nou maar."
Al voor zolang ik me kan herinneren heb ik een boontje voor Jona. We zijn dan wel vrienden, ik zou altijd alles voor hem doen ook al brengt het me in groot gevaar. Toen hij me vertelde dat hij enkele grote fouten had gemaakt had ik nooit verwacht dat het zo extreem zou kunnen zijn.
"Elise, kom op denk je nu echt dat dit me uit de miserie zal helpen?" Om eerlijk te zijn wist ik dat helemaal niet maar ik was slim genoeg en in mijn ogen kon dit heus wel werken. "Het is belangrijk dat je gewoon goed snapt wat ik met dit plan bedoel. Ik weet het is gevaarlijk maar dit alles is gewoon gevaarlijk."
Jona stak zijn handen in het haar en steunde met zijn ellenbogen op zijn bureau. "Hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn!" Riep hij me toe. Al wist ik goed genoeg dat hij eerder tegen zichzelf aan het praten was op deze moment.

"Het moet maar Elise. Als ik uit mijn problemen wil komen is dit alles wat we kunnen doen. Maar ik heb één enkel vraagje." Ik keek heb bezorgd aan. Het laatste deel van zijn zin klonk zo achterdochtig. "Hoezo moet ik leren met een wapen om te gaan?" Misschien had hij gelijk en trof ik het een beetje te ver.
Jona was altijd een lieve jongen geweest en heeft nooit echt iets verkeerd gedaan. Tot we enkele weken geleden op een feestje waren. Ik was hem in de menigte verloren en had mezelf voor gehouden dat hij er misschien gewoon met iemand vandoor was hoeveel pijn die gedachten me ook deden. Eergisteren vertelde hij me dan eindelijk de waarheid over wat er echt gebeurt is die avond.
Hij had enkel kilo's drugs besteld bij iemand die hem daar aansprak. Jona had al best veel gedronken en had dus geen idee wat er gebeurde. "Ik zag het gewoon als een idiote grap van een onbekende die me in de maling wou nemen." Bleek het dus totaal anders te zijn uitgedraaid.
Twee dagen nadien stonden drie jongens voor Jona's deur met twaalf kilo cocaïne. Iets waar hij dus niet op zat te wachten. Ze begonnen hem te bedreigen dat hij moest betalen maar wie heeft nu zoveel geld op zo'n jonge leeftijd.
Jona had geprobeerd hen duidelijk te maken dat ze de drugs weer met zich mee mochten nemen maar daar waren ze niet voor te vinden. In ruil voor de drugs moest Jona hen helpen met smokkelen en ondertussen zou hij zijn deel kunnen verkopen om toch aan genoeg geld te geraken.
Al had hij de pech dat toen alles verkocht was hij nog steeds niet aan het juiste bedrag zat en de jongens hem nu weer bedreigen met het leegroven van zijn huis of hem aan zouden gaan geven bij de politie als dealer. Ik begreep dat hij het gewoon niet meer aankon en het me daarom had verteld.

"Jona met dit plan kunnen we geld stelen bij hen. Meer dan genoeg om jou van hen lost te koppelen en alle bewijzen die naar jou verwijzen te vernietigen. Een wapen gaat handig zijn... het is niet dat we het hier hebben over enkele kauwgomballen. Het gaat hier over je verdere leven."
Niemand zou het zo goed opnemen als ik. Stel je voor... één van je vrienden die je verteld dat hij in een drugsmilieu verzeild is geraakt en geen idee heeft hoe hij er ook uit zou moeten komen. Ik hoopte gewoon dat we alles zo opgelost zouden krijgen en hij verder zou kunnen met zijn leven.
"We doen het Elise." Ik gaf hem een schouderklopje en keek nogmaals naar mijn plan. We zouden dit heus wel redden, wij tweetjes en daarna zou hij me als een echte heldin zien. Niet meer zomaar Elise.