schrijf wedstrijd

Finale 1. YellowKiki

Witte lippen, bleek gezicht, met haar blonde haren in haar ogen zucht ze diep, waardoor er een wolkje ontstaat. Aan haar rasperige ademhaling maak ik op dat haar longen echt moeten branden bij dit weer. Het is dan ook immens koud. Ze is echt het meisje dat niemand ooit heeft gekend. Wat best opvallend is, want je kan niet naast haar schoonheid kijken. Zenuwachtig loop ik op haar af. "Dag." Zeg ik tegen haar. Maar zelf is ze te verlegen om 'hallo' te antwoorden. Ze ziet er verfomfaaid uit, alsof ze de hele nacht had wakker gebleven, maar dat haalt haar schoonheid niet weg. In haar ogen zie ik gewoon dat ze is aan het wachten voor die ene die haar hand zou pakken. Ik wed dat ik dat wel kan. Maar nu nog niet. Ik zou wensen dat mijn hart altijd in haar hoofd zat, zoals het hare bij mij.Ze mag me niet vergeten, ik ben nu zover gekomen om gewoon 'dag' te zeggen, ik keer nu niet terug. Als ze nu eens zou zeggen dat ze me leuk vind. Ik ga niet naar beneden, en geef niet op. En dat betekend dat ik haar ook nooit ga verlaten. Vannacht zal ik bij haar zijn.Het licht is weg, de dag is voorbij. Het wordt een lange nacht. Ik loop achter haar aan op straat. Als ze stopt bij een verlaten huis ,de ramen zijn gebroken en het stof hangt overal, weet ik niet goed wat er gebeurd: uit de hemel verschijnt plots een soort pijp rond haar. Ze lijkt het normaal te vinden, en met een glimlach spreid ze haar armen. Op haar rug beginnen zich mooie, met witte veren bedekte vleugels te vormen. Ademloos kijk ik toe hoe het meisje waar ik hopeloos op verliefd ben veranderd in een engel. De pijp verdwijnt met haar de koude nacht in.Na wat uren is, verschijnt ze weer aan haar huis. Geen vleugels deze keer, wel kapotte handschoenen en haar regenjas. Haar kleren doorweekt van de sneeuw, staat ze voor haar huis waar het helemaal droog is. Met vermoeide ogen en droge keel loopt ze binnen en doet de deur stilletjes dicht.Op school vraag ik meteen aan al mijn vrienden of ze haar kennen. Allemaal zeggen ze dat ze in klas A zit, maar meer vertellen ze me niet. Waarschijnlijk weten ze ook niet meer. Alleen dat ze dubbel werkt om haar kleren te kopen en dat ze veel schulden heeft. Maar dat ze een engel is weten ze niet. Vannacht ben ik weer van de partij om te zien wat er gebeurd.De nacht valt, zo stil ik kan sluip ik achter haar aan. Helaas ben ik te onhandig. Het deksel van de vuilbak bij haar huis valt kletterend op de grond wanneer ik ertegenaan loop.Geschrokken van het lawaai draait ze zich in een ruk om en ziet me naast de vuilbak zitten. "Wat doe jij daar!!" schreeuwt ze luid. Onhandig sta ik op en kijk in haar engelenblauwe ogen. Ze is echt mooi. Buiten de donkere kringen rond haar ogen dan. Na een iets te lange tijd verlaten haar ogen de mijne. Beschaamd kijk ik weg. "Sorry..." is het enige wat ik kan uitbrengen. "Niet erg.." zegt ze met schorre stem. Ik geloof dat ik ergens las dat engelen niet tegen koude konden, dat het in de winter te koud zou zijn voor ze om te vliegen. En ook dat het zelfs hun dood kon betekenen. Onbewust glimlachen we naar elkaar. Onze ogen vinden elkaar weer. Haar ogen zijn dof en leeg, maar toch blijf ik kijken.Na een tijdje begint de koude door mijn kleren te dringen. Ik weet dat er voor haar niet veel tijd meer is. Zonder na te denken neem ik haar in mijn armen. Ze protesteert niet. Ik geef wat van mijn warmte aan haar door. Haar blonde haren kietelen in mijn gezicht.Met een schok laat ik haar los wanneer ik merk dat haar lichaam verslapt. Zodra ik haar loslaat valt ze neer in de sneeuw. Ik weet dat ze nu zal sterven, dat ik nooit over haar heen zal komen, maar dat ze zich beter zal voelen wanneer ze dood is. Dan zal ze alle pijn om haar heen kunnen achterlaten.Het is zo koud dat ze zal sterven, omringt door de witte sneeuw, dichte ogen: hopend op een beter leven. Deze keer zal ze verdwijnen, voor altijd. "Zeg dat je me leuk vind." Zeg ik stil in haar oor, het is het laatste dat ik nog van haar wil horen voor ik haar laat gaan. Stilletjes zing ik het refrein van "Say you like me", om aan te tonen hoe graag ik haar zie. Haar ogen zijn al weggerold in hun kassen en haar ademhaling is onregelmatig. Als ik stop met zingen opent ze haar ogen heel even. "Ik vind je leuk." Zegt ze schor. Dan rollen haar ogen weer terug en stopt haar ademhaling. En met haar woorden in mijn hoofd kijk ik huilend toe hoe ze in een waas van wit licht verdwijnt.